Βρέθηκαν, όπως λένε, σχεδόν τυχαία. Ξεκίνησαν κάτι που ποτέ δεν έγινε, αλλά απ’ όταν άρχισαν να “στήνουν” την βαλίτσα η παράστασή τους έγινε μια περιπέτεια διαρκείας. Για αυτήν την ευχάριστη, γι αυτούς και τους χιλιάδες θεατές, περιπέτεια, για το Τheater Case,
γράφουν στο artplay.gr ο Σάββας Κοβλακάς, η Χριστίνα Δενδρινού, ο Federico Nieto El’ – Gazi και η Μαργαρίτα Αμαραντίδη.
Σάββας:
Πριν 5 χρόνια συναντηθήκαμε με τα παιδιά με σκοπό να φτιάξουμε μια παράσταση για το “Devised Theatre Festival” του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Δεν είχαμε δουλέψει ξανά μαζί παρά μόνο σε ένα σεμινάριο. Δεν είχαμε κείμενο, δεν είχαμε ιστορία, δεν είχαμε ιδέα για το τι θα κάναμε ή μάλλον το μόνο που είχαμε ήταν έναν πιθανό τίτλο παράστασης: “Η Xιονάτη και τα 7 Θανάσιμα Αμαρτήματα”, από όπου θα αρχίζαμε να φανταζόμαστε. Πρόβες επί προβών, προσπάθεια, brainstorming, αλλά τίποτα σε σχέση με το “θέμα” μας. Ώσπου σε έναν αυτοσχεδιασμό που ο Fede έπαιζε το ρόλο του παρατηρητή και η Μαργαρίτα με την Χριστίνα ήταν στη σκηνή, μου ζήτησε να μπω στον αυτοσχεδιασμό και να αλλάξω τα δεδομένα. Αυτό ήταν! Μια σκηνή από το έργο μας είχε γεννηθεί! Από αυτή τη σκηνή ο Federico εμπνεύστηκε και έγραψε έναν πιθανό σκελετό της ιστορίας και αφού δοκιμάσαμε διάφορα βάσει αυτού γεννήθηκε το “Τheater Case”. Το “Theater Case” είναι μια παράσταση που πραγματικά αν με ρωτήσεις ποιος σκέφτηκε να βάλει αυτό ή να πει εκείνο θα δυσκολευτώ να απαντήσω, αφού πρόβα με την πρόβα, αλλά και κατά την διάρκεια των παραστάσεων, η παράσταση εμπλουτιζόταν και μπολιαζόταν με καινούριες ιδέες από όλους μας (ακόμα και σήμερα που την ξαναπιάσαμε). Είναι μια παράσταση που έχει παιχτεί σε διάφορα θέατρα και την έχουν παρακολουθήσει θεατές με διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο, αλλά πάντα είχαμε μια κοινή διαπίστωση: “περάσαμε καλά, γελάσαμε πολύ” (στην Κρήτη μέχρι και μαντινάδα γράψανε για την παράσταση). Έτσι πέρασε ο καιρός και έκτοτε σε όλες τις παραστάσεις που κάναμε με τους βλακlist με κάποιο τρόπο αναφέρεται ως φόρος τιμής “Η Χιονάτη και τα 7 Θανάσιμα Αμαρτήματα” (μια παράσταση που μάλλον δεν θα κάνουμε ποτέ!). Πέντε χρόνια μεγαλύτεροι, δέκα κιλά βαρύτεροι και ακόμα στήνουμε αυτήν τη βαλίτσα.
Χριστίνα:
Πραγματικά είναι σχεδόν αδύνατον να θυμηθούμε ποιος έφερε ποια ιδέα. Λέγοντας “ναι” στις προτάσεις ο ένας του άλλου και προσθέτοντας πάνω στην προηγούμενη ιδέα και μιαν άλλη, χτίσαμε το έργο μας. Δουλέψαμε λέγοντας “ναι”. Αυτή η θετικότητα οδήγησε στο να έχει γίνει μια ζύμωση η οποία ακόμη και τώρα συνεχίζεται, και εμπλουτίζει, και κρατάει ζωντανή την ιστορία μας και εμάς. Και ενώ έχουμε αλλάξει, έχουμε μεγαλώσει, συγχρόνως έχουμε παραμείνει “παιδιά”! Ο ρόλος μου λοιπόν σε αυτήν την ιστορία (ο ένας εκ των ρόλων μου, ο κυρίως χαρακτήρας μου) αυτός της Αλεξάνδρας, εξυπηρετεί πάνω απ όλα την ιστορία μας, αλλά έχει συνάμα πολλά στοιχεία από την ίδια τη Χριστίνα (spoiler alert- όχι δε χτυπάω κόσμο με περίεργα αντικείμενα), αλλά έχει βγει μέσα από αυτοσχεδιασμούς με την ομάδα, οπότε έχει προσωπικά στοιχεία μου. Όπως νομίζω πως συμβαίνει και με τους άλλους χαρακτήρες του έργου. Αυτή η παράσταση χωρίς απελευθέρωση από τα στερεότυπα του “τί είναι θέατρο” ή τη σοβαροφάνεια με την οποία έρχονται στο φως σοβαρά ερωτήματα, θα μπορούσε να είναι μια σειρά από gags βαλμένα στη σειρά, δεν είναι όμως. Είναι ένα “ταξίδι”. Για εμάς την ομάδα και για τους θεατές. Μια πολυταξιδεμένη βαλίτσα γεμάτη θέατρο που συνεχίζει τη διαδρομή της. Το “Τheater Case” είναι λοιπόν μια ιστορία που θέλαμε να ξαναμοιραστούμε με το κοινό. Μια ιστορία ειπωμένη με έναν αθώο, παιγνιώδη και διασκεδαστικό τρόπο. Μια ιστορία που μας κάνει ακόμα να γελάμε αυθόρμητα και αβίαστα και εμάς και τον κόσμο που το έχει δει. Και νομίζω σε χαλεπούς καιρούς, όλοι μας χρειαζόμαστε λίγο γέλιο, λίγη χαλάρωση, λίγο να πετάξει το μυαλό.
Φέντε:
Με ρωτάτε τι είναι το Theater Case. Εγώ θα ήθελα να σας απαντήσω με φράσεις που έχουν πει οι ίδιοι οι θεατές της παράστασης μας κατά καιρούς τα τελευταία χρόνια. Αυτοί είναι που θα πουν κάτι, άλλωστε. Εμείς ό, τι είναι να πούμε, το λέμε κάθε φορά που παίζουμε την παράσταση. Οι all-time-classic αγαπημένες μας ατάκες, που μας έχουν ιντριγκάρει κι εμάς ακόμα, είναι γνώμες όπως: “εμένα δεν μ’ αρέσει το θέατρο, αλλά αυτό που κάνετε εσείς παιδιά μ αρέσει” ή “είστε οι άρχοντες της πατέντας”. Τι να πω; Είναι ίσως επειδή το Theater Case είναι ένας συνδυασμός από παιχνίδια για να αφηγηθείς μια ιστορία, έτσι “παίζοντας” διασκεδάζουμε κι έτσι διασκεδάζει και το κοινό μαζί μας. Είναι σαν αστείρευτο “εργοστάσιο παραγωγής” αστείων και gags που τροφοδοτεί συνεχόμενα το κοινό με “φρέσκο” γέλιο.
Μαργαρίτα:
“Αστικός ποιητικός σουρεαλισμός”, έτσι χαρακτήρισε το Theatre Case ένας ταλαντούχος φίλος. Μου άρεσε πολύ, το βρήκα πολύ εύστοχο και με αφορμή αυτή την κρίση φέρνω στο φως κάποιες σκέψεις μου σχετικά. Ναι, ο τρόπος που θες να πεις κάτι έχει σημασία, διότι όλα έχουν ειπωθεί, όλα. Βαριέμαι πολύ αυτούς που μου τρώνε τον χρόνο με τη γκρίνια τους, αλλά αγαπώ αυτούς που γκρινιάζουν με έναν δημιουργικό τρόπο. Σίγουρα έχετε κι εσείς συναντήσει τέτοιους ανθρώπους: είναι αυτοί που θα σου πουν κάτι που τους συνέβη ή θα παραπονεθούν, αλλά θα σε πάρουν μαζί τους με το χιούμορ τους ή δίνοντας ένα προσωπικό στίγμα στη συζήτηση που σε προσκαλεί να ακούσεις δημιουργικά όχι συγκαταβατικά. Ακούγοντας τον “δημιουργικό γκρινιάρη” βλέπεις ότι σε διασκεδάζει να ακούς τις ιστορίες της καθημερινότητάς του: θα γελάσεις, θα προσθέσεις κάτι, θα δημιουργήσεις μια νέα εικόνα στο μυαλό σου για κάτι συνηθισμένο, που με τη σειρά της κι αυτή η εικόνα θα προκαλέσει μια σειρά νέων εντυπώσεων. Μπορεί ακόμα, αν ενθουσιαστείς πολύ, και να θες να την πεις κι εσύ την ιστορία που μόλις άκουσες σε άλλους φίλους να γελάσουν κι αυτοί. Εν ολίγοις, στην τελική χαίρεσαι από αυτή τη συναναστροφή, φεύγεις γεμάτος κι όχι αδιάφορος ή μισοφαγωμένος. Και χαίρεται κι αυτός που τα είπε και “ξέσκασε”! Αυτός ο διάλογος υπήρξε μια δημιουργική στιγμή. Αυτό για μένα είναι το “Theatre Case”: Είναι θέατρο φτιαγμένο απ’ το τίποτα ή θέατρο φτιαγμένο απο τα πάντα!
3/11/2014
Σάββας Κοβλακάς
Χριστίνα Δενδρινού
Federico Nieto El’ – Gazi
Μαργαρίτα Αμαραντίδη
