“Μια μελέτη για τον ενδιάμεσο χώρο” χαρακτηρίζει τη χορογραφία της Flux η Λία Τσολάκη, παράσταση που κάνει απόψε πρεμιέρα στην Πειραιώς 260 και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Χορεύτρια και χορογράφος που επιστρέφει στη σκηνή με τη διπλή της ιδιότητα, η κ. Τσολάκη, βασισμένη σε υλικό από προγενέστερα έργα της, όπως το parking και το aROUND, επιχειρεί να ερευνήσει την αμφισημία που προκύπτει μέσα από την ανάληψη ρόλων, έμφυλων και μη και τη σημασία του παιχνιδιού στο πεδίο της καθημερινής ζωής.
“Όλα ξεκίνησαν από την έρευνα που είχα κάνει παλαιότερα σχετικά με το μεταιχμιακό, μια περίοδο που μπορεί να περνά ένα άτομο αλλά και ένα έθνος, όταν βρίσκεται ανάμεσα σε δυο όρια, όταν δεν έχει κανείς ταυτότητα. Κάτι που μπορεί να αντιμετωπίσει και όποιος είναι καθ’ οδόν, σε ένα μεταβατικό στάδιο, όπως οι πρόσφυγες που είναι σε ένα transit ή μια χώρα που βρίσκεται σε έναν πόλεμο”.
Στη νέα παράσταση Flux, ένας άνδρας και μια γυναίκα δοκιμάζουν τα όρια της συνύπαρξής τους, ανταλλάσσουν θέσεις ή διευρύνουν τους ήδη προδιαγεγραμμένους ρόλους οι οποίοι καθορίζονται από τις κοινωνικές συμβάσεις και την ιστορία.
“Στην παράσταση παρουσιάζεται η φύση του άνδρα και της γυναίκας και ανάμεσά τους παρατηρούνται ρωγμές που είναι ο ενδιάμεσος χώρος. Μελετήσαμε τη σχέση που έχουν τα σώματα με την αρχιτεκτονική, τον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στον performer και το κοινό, για αυτό και στην παράσταση δεν έχει καθίσματα, μπορεί ο κάθε θεατής να πηγαίνει όπου θέλει να δει το θέαμα απο οποιοδήποτε σημείο και μέρος. Έτσι το κοινό μεταμορφώνεται και αυτό λίγο σε περφόρμερ. Ένα μεγάλο κομμάτι είναι αυτοσχεδιαστικό για εμάς και για τον ήχο των μουσικών”, εξηγεί η χορογράφος.
Ο μουσικός Βύρων Κατρίτσης μαζί με τον Χρίστο Χριστόπουλο πειραματίζονται μουσικά και ηλεκτρονικά πάνω στους ήχους που παράγει η Ρόμπιν Σουκόφσκι παίζοντας με τα χέρια της πάνω σε επιφάνειες αντικειμένων .
“Λειτουργούμε παράλληλα με τη χορογραφία και βρήκαμε τη μουσική μέσα από τις πρόβες, άλλες φορές συνοδεύουμε τα δρώμενα ή είμαστε πιο αυτόνομοι εκφράζοντας μουσικά το μεταιχμιακό, μια ταυτότητα που έχεις όταν βρίσκεσαι σε μια μετάβαση”, σημειώνει ο Β. Κατρίτσης.
Το κοινό της παράστασης χωρίζεται σε άνδρες και γυναίκες και έχει μια διαφορετική εμπειρία στο τέλος καθώς μπαίνουν από διαφορετικούς εισόδους και βλέπουν διαφορετικά πράγματα.
Μάνια Ζούση
Πηγή: Αυγή
