Από τη θεματική του ενήλικα που εμφανίζει ανήλικες συμπεριφορές και υποκινείται από ψυχικούς μηχανισμούς που απαντώνται στα πρώτα χρόνια της ζωής, εμπνέεται το νέο έργο της ομάδας Αμάλγαμα και της Μαρίας Γοργία με τίτλο «Νηπιαγωγείο»
που μετά την μεγάλη επιτυχία του «Στην άκρη του βατήρα», κάνει πρεμιέρα και πάλι στο Μπαγκλαντές της οδού Χαλκοκονδύλη στις 26 Φεβρουαρίου( κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή και είσοδο με ελεύθερη προαιρετική οικονομική συνεισφορά)
Με αφορμή το νέο ανέβασμα, στο οποίο αυτή τη φορά συμμετέχει και η ίδια, η χορογράφος γράφει στο artplay.gr
«Τα έργα που εμπνέομαι και δημιουργώ έρχονται σαν συνέχειες προηγούμενων έργων. Με ελάχιστες εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα της «συνέχειας», (όπως για παράδειγμα ήταν το έργο «Το στρώμα» που δημιούργησα το 2012 και έσπασε τον κύκλο της σειράς των έργων για τη σεξουαλικότητα και την κατασκευή της έμφυλης ταυτότητας, αρχίζοντας έναν άλλο κύκλο, αυτόν που εμπνεόταν από την ιστορικότητα και πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας και της κρίσης), η ακολουθία αυτή των έργων δε γίνεται σκόπιμα, ούτε συνειδητά. Στο ξεκίνημα μιας νέας ιδέας αντιλαμβάνομαι την εξελικτική σχέση του επόμενου έργου με το προηγούμενο. Έτσι και το ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ άρχισε να γεννιέται στο μυαλό μου το καλοκαίρι του 2015, και ενώ οι παραστάσεις του «στην άκρη του βατήρα» θα συνεχίζονταν για τη φθινοπωρινή σεζόν. Η γυναίκα της υπαρξιακής κρίσης του βατήρα, άρχισε να ψάχνει στα βαθιά νερά της παιδικής ηλικίας. Οι ανωριμότητες της εποχής των μνημονίων, των δημοψηφισμάτων και των τιμωρητικών συμπεριφορών, άρχισαν να μοιάζουν με τις συμπεριφορές του ανήλικου-ενήλικα, του τραυματισμένου παιδιού που δε μπορεί παρά να τραυματίσει και εκείνο με τη σειρά του την επόμενη γενιά ή τους πιο οικείους του. Έχοντας ως πηγή έμπνευσης τα δικά μου παιδικά χρόνια και με λίγη παρέα τον Φρόιντ και την ευφυέστατη θεωρία του σε σχέση με τα στάδια ανάπτυξης του παιδιού και τον ναρκισσισμό, την Alice Miller που μιλά για τα απωθημένα τραύματα της παιδικής ηλικίας που δημιουργούν ανήλικες, προβληματικές συμπεριφορές στον ενήλικα, αλλά και τη διαπίστωση ότι οι ναρκισσιστικές διαταραχές αποτελούν την κύρια μάλλον πάθηση των τελευταίων δεκαετιών σύμφωνα με τον Κρίστοφερ Λας, άρχισα να σχηματίζω εικόνες στο μυαλό μου για το νέο έργο πριν αρχίσει η περίοδος των προβών. Ο τίτλος ήρθε αμέσως και για πρώτη φορά, δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να τον αντικαταστήσω με κάποιον άλλον. Όχι ότι σημαίνει κάτι αυτό για το τελικό αποτέλεσμα του έργου, για το οποίο αυτή την περίοδο δουλεύουμε πυρετωδώς, αλλά παραξενεύτηκα με τη «σιγουριά» μου!
Το έργο, όπως αναφέρεται και στο δελτίο τύπου είναι διαδραστικό και από μια άποψη, ίσως να είναι ακόμα πιο διαδραστικό από τον βατήρα, αν και είναι λάθος να συγκρίνω. Πάντως, στο κοινό θα δοθούν λεκτικά οδηγίες, που θα πρέπει να τις ακολουθήσει και αυτό θα γίνεται και κατά τη διάρκεια του έργου.
Τα κείμενα έχουν γραφτεί από εμένα, αλλά διάσπαρτα στο έργο εμφανίζονται κάποια από τα τόσο ευφυή και πνευματώδη αποφθέγματα του Όσκαρ Ουάιλντ, του οποίου η γραφή φέρει, κατά την άποψή μου, μέσα από τη γοητεία της αντίφασης, χροιές ναρκισσιστικές. Κύριος σκελετός της αφήγησης αυτής, που είναι όμως και μια μίξη ρεαλισμού και fiction, είναι το βιογραφικό μου. Ήταν για μένα εντυπωσιακό, πώς πραγματικά γεγονότα, προβαλλόμενα μέσα από ένα λεπτό πρίσμα υπερθεματισμού, (μέσω του λόγου και της κίνησης) μεταμορφώνονται σε εγωλατρικές απομνημονεύσεις της πραγματικότητας.
Η πρωταγωνιστική φιγούρα του έργου ερμηνεύεται από τη μοναδική Σάνια Στριμπάκου, η οποία είναι σα να ρουφά στις πρόβες τις αντανακλάσεις του καθρέφτη αυτών των ερεθισμάτων της ναρκισσιστικής πλευράς, αλλά και της άλλης όψης του νομίσματος αυτής της πλευράς… Ο Τίμος Ζέχας και η Μυρτώ Δελημιχάλη δεν πλαισιώνουν απλά την πρωταγωνιστική φιγούρα, αλλά αναδεικνύουν τις διάφορες εκφάνσεις της αυταρέσκειας ή της αυτομείωσής της που έχω επιλέξει να παρουσιαστούν, ενώ σε κάποιες άλλες σκηνές συμπρωταγωνιστούν. Συμμετέχω και εγώ στο έργο. Θα αφήσω όμως το κοινό αργότερα, να δώσει ταυτότητα στο ρόλο μου.
Ο χώρος του Μπανγκλαντές επιλέχθηκε και φέτος και γιατί ακόμα θέλουμε να τονίζουμε τη «μυρωδιά» της κρίσης στο κοινό, αλλά και γιατί ταιριάζει στις θεμελιώδεις ιδέες του έργου, όπως είναι το ενήλικο κτίριο που φέρει ανήλικα, ημιτελή χαρακτηριστικά, ένα εγκλωβιστικό νηπιαγωγείο, μια διάσκεψη κορυφής βυθισμένη (κάτω από τη γη) από παιδαριώδη επιχειρήματα, ένας χώρος στο ασυνείδητο όπου το τραύμα ξυπνά και πρωταγωνιστεί, μια φυλακή της παιδικής μας ηλικίας όπως λέει και η Μύλλερ στο βιβλίο της».
Μαρία Γοργία
Το έργο περιέχει σκηνές διάδρασης με το κοινό.
Συντελεστές
Σύλληψη – χορογραφία – σκηνοθεσία – σκηνογραφία: Μαρία Γοργία
Ερμηνεία: Σάνια Στριμπάκου, Τίμος Ζέχας, Μυρτώ Δελημιχάλη, Μαρία Γοργία
Κείμενα: Όσκαρ Ουάιλντ, Μαρία Γοργία
Βοηθός χορογράφου: Μυρτώ Δελημιχάλη
Φωτογραφία: Αγγελική Σβορώνου
Οι φωτογραφίες και το trailer του έργου πραγματοποιήθηκαν στο Μπάγκειο, το κεντρικό κτίριο της Μπιενάλε της Αθήνας 2015-2017″ΟΜΟΝΟΙΑ”.
