“Συνήθως η Ομάδα7 ξεκινά μια νέα παραγωγή με βάση μια θεματική ενότητα ή ένα θέμα για το οποίο θέλουμε, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, να μιλήσουμε. Αυτή τη φορά ήταν η Εξουσία, η Αντίσταση και η Ύβρις, ως ένα σύμπλεγμα που αφορά κατά τη γνώμη μου, έναν προβληματισμό που θα πρέπει να απασχολήσει”, σημειώνει στο artplay.gr η ηθοποιός και σκηνοθέτης Βίκυ Μαστρογιάννη με αφορμή την παράσταση «Αντιγόνη, μία Ύβρις» που παρουσιάζεται κάθε Κυριακή και Δευτέρα στο Booze της οδού Κολοκοτρώνη.
“Ο ζόφος έχει πλησιάσει επικίνδυνα στο παρόν μας. Ο εκφασισμός των ηγεσιών αλλά και η συντηρητικοποίηση των κοινωνιών, η απώλεια στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων στην ίδια την Ευρώπη, δείχνουν μια επικείμενη σύγκρουση με αβέβαια αποτελέσματα. Το μεγάλο ερώτημα, για μένα, είναι με ποιους όρους, ποιες αξίες, θα σταθούμε απέναντι σε όλα αυτά και τι έχουμε να αντιτάξουμε. Ο μαρασμός των μαζικών οραμάτων έχει επιφέρει μια επιστροφή στο ιδιωτικό, στο ατομικό, στο πορτοφόλι μας, την καριέρα μας, το προσωπικό μας προφίλ στα social media και τον συνεπακόλουθο ξέφρενο ανταγωνισμό των πάντων έναντι των πάντων. Μια μεσαιωνική κατάσταση υπόγειας βίας που γίνεται όλο και πιο άγρια.
Η αρχική σκέψη, ήταν να ακολουθήσω τη συνηθισμένη πρακτική συλλογής υλικού για την παράσταση, που είναι οι οργανωμένοι αυτοσχεδιασμοί, όπου οι ηθοποιοί και οι υπόλοιποι συντελεστές συν-θέτουμε το τελικό αποτέλεσμα. Τελικά αποφασίσαμε να στραφούμε σε ένα κλασσικό κείμενο που διαπραγματεύεται αυτά τα θέματα. Να δούμε αν θα μπορέσει να αποτελέσει το κείμενο της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή ένα ακόμα από τα υλικά που συνθέτουν τις παραστάσεις μας. Πώς θα μπορέσει να μας βοηθήσει ή να μας δυσκολέψει να ερευνήσουμε, να πειραματιστούμε, να δοκιμάσουμε τρόπους και φόρμες και τη λειτουργία τους μέσα σε μια post modern αισθητική;
Όπως αναφέρει και ο Κ. Καστοριάδης, «…η Αντιγόνη του Σοφοκλή είναι μια κορυφή της δημοκρατικής πολιτικής σκέψης και στάσης, που αποκλείει και καταδικάζει το μόνος φρονείν, το οποίο αναγνωρίζει την έμφυτη ύβρη των ανθρώπων, και απαντά σε τούτη με τη φρόνηση». Η Αντιγόνη, είναι ένα κείμενο που όλοι το έχουμε διδαχθεί, ξέρουμε την ιστορία αλλά κατά τη γνώμη μου δεν το έχουμε «ακούσει» ποτέ. Μάλλον γιατί πιστεύουμε ότι αφορά κάποιους άλλους. Θελήσαμε να εστιάσουμε, όχι στην παρουσίαση της γνωστής ιστορίας, αλλά στα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα από αυτήν σήμερα για εμάς. Για παράδειγμα, είναι ηθικό χρέος του ανθρώπου να αντιστέκεται στην Ύβρη της εξουσίας; Η αντίσταση μπορεί να γίνει ύβρις; Είμαστε σε θέση να ακούσουμε πραγματικά την διαφορετική γνώμη, τον διαφορετικό άνθρωπο, να τον αποδεχτούμε; Τι υπάρχει πριν τις αμετάκλητες αποφάσεις; Έχουμε δίκιο μόνο εμείς; Ποια είναι σήμερα τα κέντρα εξουσίας; Τα παλάτια, οι κυβερνήσεις; Τα οικονομικά lobby; Τι περιθώρια αντίστασης έχουμε και πώς μπορεί να οριστεί αυτή η αντίσταση;
Αντιμετωπίσαμε τον χορό ως 15 άτομα, που ανήκουν στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας και έχουν την απόλυτη προσωπική ευθύνη για ό,τι γίνεται αλλά και για ό,τι δεν γίνεται. Θεωρήσαμε ότι ο χώρος συνάντησης όλων των χαραχτήρων είναι ένα σάπιο διεθνές οικονομικό κέντρο. Το οποίο χωρίς να το αντιλαμβάνεται ή να νοιάζεται, αποσυντίθεται και παίρνει, σε αυτήν την καταστροφική πορεία, αποφάσεις για τη μοίρα του πλανήτη και των ανθρώπων. Έτσι ο χορός έρχεται στην σκηνή μέσα από ένα βίντεο, διαμεσολαβημένα, και η λειτουργία του διαστέλλεται και μοιάζει την ίδια στιγμή τρομακτικά «ζων» αλλά και ουσιαστικά απών.
Εν ολίγοις, προέκυψε μια σκηνική εγκατάσταση με οπτικοακουστικά μέσα κάθε είδους και μια ιδιόμορφη διανομή με τρεις γυναίκες ερμηνεύτριες, να μοιράζονται όλους τους ρόλους, αλλά και να παρεμβάλουν τις προσωπικές τους απόψεις και εμπειρίες. Σ’ αυτόν τον κλειστό, φαύλο, κύκλο της σύγχρονης «πολιτισμένης» εξουσίας, τα ηχητικά περιβάλλοντα μπορούν να φλερτάρουν με τον θόρυβο και να δημιουργούν μια ομιχλώδη και πολυσήμαντη ατμόσφαιρα ενώ η όποια αξίωση για αληθινό διάλογο χάνεται μέσα στην ασυνεννοησία των παράλληλων μονολόγων. Η «πραγματικότητα» και η εικόνα της διαπλέκονται και όλα μαζί συνδιαλέγονται με τη διαχρονική τραγικότητα αυτού του «δεινότερου» απ’ όλα τα πλάσματα, του Ανθρώπου.
ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ: Τας προσευχάς μας οι θεοί δεν τας δέχονται…Οι θεοί μας είναι εδώ κάτω, στο γραφείο, στην κουζίνα, στο σαλόνι, κάτω από το κρεβάτι, πίσω από τον καναπέ. Οι θεοί μας είναι εδώ, κάτω, στο ψυγείο, στο μπάνιο, στην κρέμα ημέρας, κρέμα νυκτός, οι θεοί μας είναι εδώ, στην κουρτίνα του ΙΚΕΑ. Πακέτα προσφοράς κινητής τηλεφωνίας. Είναι κριτές σε τάλεντ σόου. Στο καλοχτενισμένο μαλλί. Στο σιδερωμένο στην πένα παντελόνι. Στον ήχο των τακουνιών. Στην αυτοαξιολόγηση. Are you feeling motivated? Do you get it? Ακούς, ακούς τι λέω; Αυθαδία τοι σκαιότητ’ οφλισκάνει.
Βίκυ Μαστρογιάννη
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Βίκυ Μαστρογιάννη
Μετάφραση/Διασκευή : Βίκυ Μαστρογιάννη-Ομάδα7
Δραματουργία/Επιμέλεια κειμένου : Ευδοκία Δεληπέτρου
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Γιάννης Τζέμης
Σχεδιασμός φωτισμού/Φωτογραφία/Video: Γιώργος Ζαφειρίου
Σκηνικά/Κοστούμια: Δάφνη Αηδόνη
Πρωτότυπη Μουσική: Μάριος Τσάγκαρης
Ηθοποιοί: Μαίρη Λούση, Βίκυ Μαστρογιάννη, Δανάη Σπηλιώτη
Χορός Video: Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Δάφνη Αηδόνη, Γιώργος Ανδράκης, Μυρσίνη Γεωργάκη, Ευδοκία Δεληπέτρου, Γιώργος Ζαφειρίου, Αλκιβιάδης Ζούπας, Σοφία Λιάκου, Βαγγέλης Παπαδάκης, Μάνος Παπαδάς, Βασιλική Σκευοφύλαξ, Θοδωρής Σκυφτούλης, Γιάννης Τζέμης, Μάριος Τσάγκαρης, Ραφαήλ-Ανάργυρος Τσάντες.
Πληροφορίες
Πρεμιέρα: 4 Νοεμβρίου
Παραστάσεις: Κυριακή στις 20:00, Δευτέρα στις 21:00
Είσοδος: 10 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (φοιτητικό), 5 ευρώ (άνεργοι, ατέλειες)
Διάρκεια: 75 λεπτά
στο Booze Cooperativa, (Κολοκοτρώνη 57, 211 4053733), στάση μετρό/ηλεκτρικός Μοναστηράκι
