«Σήμερα έμαθα ότι η Σοφία Ρούμπου έφυγε κι έτσι μου λύθηκε η απορία περί του αν ποτέ ήταν εδώ, αν πάταγε στην ίδια γη με εμάς τους υπόλοιπους, αν ήταν άνθρωπος σαν όλους εμάς…
Δεν ήταν.
Απλά τώρα εκπέμπει σε άλλη συχνότητα που δεν την πιάνουμε εμείς εδώ κάτω –αυτό είναι όλο».
Ο Θανάσης Γιαννόπουλος θυμάται και γράφει όπως αυτός ξέρει για την Σοφία Ρούμπου:
«Λοιπόν, ήμουν πιτσιρικάς και η Σαββατιάτικη διασκέδασή μου είχε πάντα το ίδιο όνομα: ελληνική ταινία στην κρατική τηλεόραση. Απλά πράγματα –ή σου άρεσε αυτό που έπαιζε ή καθόσουν με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι περιμένοντας να αλλάξει η μέρα.
Κάπως έτσι την είδα για πρώτη φορά –η ταινία λεγόταν «Το κορίτσι του 17». Μια κοπέλα που την έχουν κλείσει στο τρελάδικο και τη βιάζει ένας νοσοκόμος, μετά η κοπέλα σκοτώνει το νοσοκόμο και την κοπανάει (ποιος Ταραντίνο τώρα και ποιο Kill Bill –ο Λύκας τα είχε δείξει κοντά μισό αιώνα νωρίτερα). Τέλος πάντων, η συνέχεια είναι λαβ στόρυ και κατατρεγμός –αλλά εκεί είδα για πρώτη φορά τη Σοφία Ρούμπου, μια κοπέλα φτιαγμένη από καπνό αρωματικού τσιγάρου που πέρναγε αλλά δεν περπάταγε, την άγγιζαν αλλά δεν την έπιαναν, μια κοπέλα όχι εύθραυστη αλλά σχεδόν άυλη. Σε όλη την ταινία δεν έλεγε κουβέντα –μόνο στο τέλος έλεγε δυο λέξεις –κι έτσι άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή της.
Η φωνή της… Χόλυγουντ… Την είδα και σε άλλες ταινίες που είχε περισσότερες ατάκες –αλλά ποτέ δεν πρωταγωνιστούσε. Μια φωνή βαριά αλλά όχι από το γρέζι του τσιγάρου, μια φωνή που ερχόταν από κάπου μακριά, από κάπου που κανένας μας δεν ήθελε να πάει, εκτός αν εκείνη μας το ζητούσε. Μια φωνή με στόφα αλήτικη –η φωνή της Σοφίας Ρούμπου ήταν πολύ κοντά σ΄ αυτή τη μουσική που χρησιμοποιούσε όταν μιλούσε η Λορίν Μπακόλ.
Δεν ξέρω πόσο καλή ηθοποιός ήταν γιατί όταν την έβλεπα, κόλλαγα. Δεν καταλάβαινα τι λέει, τι κάνει –το μόνο που καταλάβαινα ήταν ότι το λεβεντόπαιδο παύλα παπάρας θα την πούλαγε για μια γυναίκα πιο πλατινέ, πιο ντεκορασιόν ας πούμε και η Σοφία θα άνοιγε εκείνα τα τεράστια μάτια που μέσα τους θα μπορούσαν άνετα να πνιγούν καμιά πενηνταριά ήλιοι και θα κοίταζε παγωμένη το ομορφόπαιδο να φεύγει.
Τελευταία φορά την είδα στην «Παραγγελιά» -σε μια συνάντηση εμβληματικών ηθοποιών –όπως της άξιζε. Έδεσε με την Όλυα Λαζαρίδου (την τελευταία πραγματικά μεγάλη ηθοποιό που έβγαλε αυτός ο τόπος), παίζανε στις σκηνές με το αυτοκίνητο και μέσα στο σκυλάδικο, γέμιζαν τα πλάνα με μάτια και σου κάνανε την καρδιά σερπαντίνα. Άκουγες μετά τις φωνές τους και έτρεμες –κάτι κακό θα γινόταν κι αυτές οι αρχέγονες γυναίκες το γνώριζαν ήδη. Όχι από το σενάριο –το ένιωθαν στα νεφρά τους…
Σήμερα έμαθα ότι η Σοφία Ρούμπου έφυγε κι έτσι μου λύθηκε η απορία περί του αν ποτέ ήταν εδώ, αν πάταγε στην ίδια γη με εμάς τους υπόλοιπους, αν ήταν άνθρωπος σαν όλους εμάς…
Δεν ήταν.
Απλά τώρα εκπέμπει σε άλλη συχνότητα που δεν την πιάνουμε εμείς εδώ κάτω –αυτό είναι όλο».
Θανάσης Γιαννόπουλος
