Ισίδωρος Ζουργός: ενσυνείδητος αναγνώστης και ευπώλητος συγγραφέας
-«Παραμυθάς; Αυτή είναι η δουλειά σου γέρο;»
-«Αυτό έκανα κόρη μου σε όλη μου τη ζωή. Να ταξιδεύω από δω και από κει και να λέω μασάλια στους πλούσιους με πληρωμή».
Από το βιβλίο του Ισίδωρου Ζουργού «αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού» εκδόσεις Πατάκη
Ο πενηντάχρονος Θεσσαλονικιός δάσκαλος αποτελεί μια ενδιαφέρουσα περίπτωση συγγραφέα που είναι φανερό ότι υπήρξε καταρχήν ενσυνείδητος αναγνώστης.Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που ο ίδιος έχει ομολογήσει πως ξεκίνησε ως αναγνώστης και βρίσκεται σε μια διαρκή συνομιλία με τα διαβάσματά του. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που κάνει λόγο για αναγνωστική βουλιμία. «Έγραψα μυθιστορήματα γιατί τα αγάπησα ως αναγνώστης» έχει εξομολογηθεί σε συνέντευξή του ο Ισίδωρος Ζουργός, που πριν λίγο καιρό παρέδωσε στο αναγνωστικό κοινό το τελευταίο, ογκώδες και πολύφερνο βιβλίο του «Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο»
Το µυθιστόρηµα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, εξιστορεί τη ζωή ενός προικισµένου ανθρώπου, γιατρού και πολυπράγµονα στοχαστή, που δρασκελίζει χώρες, γλώσσες, πολιτισµούς και περιπλανιέται σε ανθρώπους και ιδέες. Ένα βιβλίο για την ιστορία της ιατρικής και της Ευρώπης, ένα χρονικό της νοσταλγίας του Θεού και της συνάντησης των θρησκειών, ένα οδοιπορικό στη µελαγχολία και στην αναζήτηση της φιλοσοφικής καταφυγής στον άλλο άνθρωπο.
Ο Ματίας Αλµοσίνο, κρυπτοεβραίος στη Βασιλεία της Ελβετίας, διασχίζει από τρυφερή ηλικία τη Respublica Christiana, τη χριστιανική επικράτεια, ορφανός µε τον τρόπο του Ντίκενς και δέσµιος της θεοκρατικής καταδυνάστευσης της εποχής του. Κτίζει την ενηλικίωσή του µέσα από περιπέτειες, καθώς αλλάζει µάσκες θρησκευτικής και φυλετικής ταυτότητας, διχασµένος σχεδόν ως το τέλος από το µέγα διακύβευµα που εγκαινιάζει ο αιώνας του: τη γέννηση του επιστηµονικού λόγου και την ανάφλεξη του ορθολογισµού απέναντι στη νοσταλγία του θαύµατος και στις πιο ακραίες µεσσιανικές προσδοκίες. Ο Σπινόζα κι απέναντί τουοι πιο µισαλλόδοξες συγκρούσεις, ο Ντεκάρτ και ο ΣαµπετάιΣεβί, το σύµπαν µε τα µάτια της νέας επιστήµης ως µια καλοκουρδισµένη µηχανή και αντίκρυ της η αναµονή του τέλους του κόσµου στα 1666 µ.Χ.
Το µυθιστόρηµα «Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλµοσίνο» είναι η ανοιχτή παλάµη ενός χεριού που ακουµπάει στον χάρτη της Ευρώπης του 17ου αιώνα, ενώ κάθε δάχτυλο της αφήγησης, δείχνει και διαφορετικό σηµείο του ορίζοντα – η Αγγλία του Νεύτωνα και της Βασιλικής Εταιρείας, το ανεξίθρησκο Άµστερνταµ των εµπόρων, η παγωµένη Πετρούπολη του τσάρου µεταρρυθµιστή, η Βενετία της µάσκας… Ο καρπός του χεριού αγγίζει την οθωµανική απεραντοσύνη, τη Θεσσαλονίκη, την Κωνσταντινούπολη και τον Χάνδακα, τα όρια της Ευρώπης.
Οι τόποι των ταξιδιών αλλάζουν ραγδαία σε µια πλούσια σκηνογραφία: µια διάβαση στις Άλπεις, η Βενετία της παροικίας των Εβραίων και των Γραικών, η Θεσσαλονίκη του Σαµπετάι Σεβί, η Πάντοβα και το φηµισµένο της πανεπιστήµιο, το Τζάντε, η πτώση του Χάνδακα, η Κωνσταντινούπολη των θαυµάτων, το Λονδίνο της νέας επιστήµης, τόποι της Γερµανίας, οι ρουµανικές χώρες των ορθόδοξων ηγεµόνων, η επικράτεια του Μεγάλου Πέτρου µε τις στέπες και τα ξεχειλισµένα ποτάµια και, τέλος, ένα όρος που το είπανε Άγιο.
