“Χωρίς τη λογοτεχνία η ανθρωπότητα δεν θα ήταν όπως την γνωρίζουμε. Ποιος θα είχε διηγηθεί την οργή του Αχιλλέα αν δεν είχε υπάρξει ο Όμηρος; Ποιος θα είχε διηγηθεί την ιστορία ενός τρελού που επιτέθηκε σε μερικούς γίγαντες που τελικά ήταν
ανεμόμυλοι αν δεν υπήρχε η λογοτεχνία;” Με αυτόν τον τρόπο απάντησε σε ερώτησή μας για το αν οι συγγραφείς είναι απαραίτητοι στον κόσμο, ο Κουβανός συγγραφέας Λεονάρδο Παδούρα τον οποίο συναντήσαμε λίγες ώρες πριν παρουσιάσει στο Public Συντάγματος το νέο του βιβλίο «Οι Αιρετικοί», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση Κώστα Αθανασίου.
– Ποιος είναι ο βασικός άξονας του βιβλίου ;
Η ανάγκη του ανθρώπου να έχει την ελευθερία να επιλέγει σε μια κοινωνία που υποτίθεται πως είναι ελεύθερη. Υπάρχει όμως και ένας πίνακας του Ρέμπραντ που συνδέει τις ιστορίες. Όλα αποκτούν νόημα στο τελευταίο μέρος του βιβλίου που λέγεται Γένεση, δηλαδή η αρχή των πάντων.
– Ποιοι είναι οι “Αιρετικοί” ;
Οι αιρετικοί στο βιβλίο είναι ο Ρέμπραντ, ο Εβραίος που θα γίνει ζωγράφος, οι Εβραίοι που πάνε στην Κούβα, ο θείος, η Τζούντι και ο ίδιος ο Κόντε. Αιρετικός στη ζωή και την ιστορία είναι αυτός που προσπαθεί να σπάσει κάποιους κώδικες είτε είναι πολιτικοί είτε κοινωνικοί είτε θρησκευτικοί είτε οτιδήποτε. Αυτή η ρήξη, το σπάσιμο των κωδίκων, είναι μια πράξη επαναστατική, που φέρνει πρόοδο. Οι αιρετικοί έχουν βοηθήσει πολύ την ιστορία να προχωρήσει.
– Ποιους αιρετικούς θα ξεχωρίζατε στην πατρίδα σας ;
Έχουν υπάρξει πολλοί αιρετικοί στην Κούβα, έχω γράψει ένα μυθιστόρημα που λέγεται “Το μυθιστόρημα της ζωής μου” που είναι για τον ποιητή του 19ου αιώνα Χοσέ Μαρία Ρέβια. Από πολλές απόψεις ακόμα και ο Φιντέλ Κάστρο είναι με τον τρόπο του αιρετικός.
– Γιατί επιλέγετε το αστυνομικό μυθιστόρημα, καταφέρνει μια ακριβέστερη ακτινογραφία της κοινωνίας;
Γράφω ιστορικά μυθιστορήματα. Όταν γράφω αστυνομικά, αυτά δεν έχουν πάντα τους κανόνες ενός αστυνομικού μυθιστορήματος. Στην πραγματικότητα στόχος μου δεν είναι να γράψω για ένα έγκλημα, αλλά για μια κοινωνία στην οποία συνέβη ένα έγκλημα. Και αυτό που προσπαθώ εγώ είναι να δώσω μια αντανάκλαση του τι συμβαίνει πραγματικά στην κουβανέζικη κοινωνία.
– Ποια είναι η έμπνευσή σας, η χώρα σας, ο κόσμος ;
Ξεκινάω πάντα από την παρατήρηση της κουβανέζικης πραγματικότητας. Το έχω πει πολλές φορές πως είμαι ένας συγγραφέας με πολύ μικρή φαντασία. Πρέπει να δω, να γνωρίσω μια ιστορία ώστε από εκεί να ξεκινήσω να γράφω. Είτε μιλώ για τον Τρότσκι στην Σιβηρία είτε για τον Ρέμπραντ στο Άμστερνταμ, στην ουσία μιλάω για την σημερινή Κούβα. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην Κούβα.
– Ο Φιντέλ παραμένει ο μεγάλος ηγέτης της χώρας και έμπνευση δική σας. Τον έχετε δει τελευταία;
Ο Φιντέλ είχε τον απόλυτο πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή της Κούβας έως το 2006. Λόγω της αρρώστιας του εγκατέλειψε την καθημερινή πολιτική ενασχόληση, έτσι στη θέση του είναι ο Ραούλ. Ο Φιντέλ συνεχίζει να εκφράζει την γνώμη του δημοσιεύοντας στις εφημερίδες, πιστεύω όμως πως η κυβερνητική ηγεσία έχει αλλάξει στην χώρα. Πολλές από τις καθημερινές πολιτικές που εφαρμόζονταν επί Φιντέλ, έχουν τώρα εξαφανιστεί. Ο Φιντέλ καθοδηγούσε την χώρα πιο πολύ στηριγμένος σε πολιτικές βάσεις, ενώ ο Ραούλ σε οικονομικές. Αυτό δείχνει μια μεγάλη αλλαγή, ο Φιντέλ έχει παραμείνει ως ένας ιστορικός ηγέτης της χώρας αλλά τις αποφάσεις τις παίρνει πια μια άλλη ομάδα εργασίας.
– Στην Ελλάδα έχουμε μια νέα πολιτική συνθήκη. Πώς βλέπετε τα νέα πολιτικά δεδομένα ;
Δεν ξέρω αρκετά την ελληνική πραγματικότητα για να μπορώ να εκφράσω μια πλήρη γνώμη. Αυτό που θέλω από αυτήν την κυβέρνηση είναι η ζωή των Ελλήνων να βελτιωθεί. Αν υλοποιήσει αυτά που έχει υποσχεθεί πιστεύω πως θα είναι μια καλή κυβέρνηση για τον ελληνικό λαό. Και αυτό που τολμάω να πω είναι ότι η προηγούμενη κυβέρνηση δεν τα πήγε καθόλου καλά.
Μάνια Ζούση
Πηγή : Αυγή
