Metamanias Θέατρο

Υπαινικτική καταγραφή μέσα από ένα «Φεγγίτη»

Το θέατρο «Εμπορικόν», στην οδό Σαρρή, τα τελευταία χρόνια στεγάζει σύγχρονα θεατρικά κείμενα. Άλλα έχουν γίνει ήδη κλασικά -όπως η περυσινή παράσταση «Ήταν όλοι τους παιδιά μου»-, άλλα είναι πολύ πιο καινούργια, άλλα έχουν εγγράψει ήδη τη διαδρομή τους στη σύγχρονη παγκόσμια δραματουργία.

Φέτος στο θέατρο «Εμπορικόν», που είναι και η μόνιμη θεατρική στέγη του Δημήτρη Καταλειφού τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζεται το έργο του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και σκηνοθέτη Sir David Hare, με τον τίτλο Skylight, που αυτή τη φορά μεταφράστηκε «Φεγγίτης» στα ελληνικά. Ένα έργο που μετέφρασε η Μιρέλλα Παπαοικονόμου και σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.

Σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες γειτονιές του Λονδίνου ζει μόνη της η Κίρα (Λουκία Μιχαλοπούλου), μια νέα και ανεξάρτητη γυναίκα, που δουλεύει ως δασκάλα. Ένα εργένικο σπίτι, με τα στοιχειώδη (εύγλωττα και εύστοχα σκηνικά από την Αθανασία Σμαραγδή). Σ’ αυτό το σπίτι εμφανίζεται ξαφνικά ο παλιός και μεγάλος έρωτας της Κίρα, ο επιτυχημένος επιχειρηματίας Τομ Σάρτζεντ (Δημήτρης Καταλειφός), ο οποίος έχει χάσει τη γυναίκα του και αναζητεί έναν τρόπο επανασύνδεσης με την παλιά του σχέση. Η Κίρα και εκπλήσσεται και αντιστέκεται, αλλά όχι για πολύ. Παρά τη σαρκική επιθυμία και των δύο, το χάσμα που τους χωρίζει -χάσμα ιδεολογικό, κοσμοθεωρίας, στάσης ζωής- είναι μεγάλο, τουλάχιστον για την Κίρα, η οποία εκφράζει το πάθος και τον ιδεαλισμό της νιότης (κι ας αντιφάσκει), ενώ ο Τομ είναι ένας επιτυχημένος αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, μια διαδρομή που τον έχει κάνει ρεαλιστή, κυνικό κάποιες φορές, σκληρό κάποιες άλλες, και έχει μάθει να απολαμβάνει και να αποζητά τα υλικά αγαθά που απέκτησε στη ζωή του.

Αυτή εν πολλοίς είναι η ιστορία του David Hare που θα μπορούσε να είναι μια συνηθισμένη ερωτική ιστορία. Αλλά δεν είναι. Γραμμένο το 1995, το έργο δεν αγγίζει μόνο αυτές τις δύο διαφορετικές προσωπικότητες, αλλά εντάσσει με μεγάλη συγγραφική επιδεξιότητα τον σχολιασμό της κοινωνίας, των αντιλήψεων, των οραμάτων που κάποιοι συνεχίζουν να έχουν, τον ορθολογισμό που άλλοι έχουν επιλέξει.

Αρκούν όμως αυτές οι διαφορές ανάμεσα στον Τομ και στην Κίρα για να  εμποδίσουν την επανένωσή τους; Ο μόνος που διακρίνει ότι στην ουσία δεν υπάρχουν, είναι ένα νέο παιδί, ο γιος του Τομ, ο Εντουαρντ (Μιχάλης Πανάδης) ο οποίος με δύο καθοριστικές εμφανίσεις στην αρχή και στο τέλος της παράστασης, προσπαθεί να γεφυρώσει αυτό το χάσμα. Απελευθερωμένος από τα βαρίδια του παρελθόντος, συμβολίζοντας την αντίληψη της νέας γενιάς, ο Εντουαρντ βλέπει μόνο τις επιθυμίες των ανθρώπων και το πώς αυτές εγκλωβίζονται σε ιδεοληψίες ή πείσματα.

Για όλους αυτούς τους λόγους ο «Φεγγίτης» δεν είναι απλώς μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε μια νέα γυναίκα κι έναν κατά 20 χρόνια μεγαλύτερό της άντρα. Είναι και μια υπαινικτική καταγραφή των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Που 23 χρόνια μετά τη συγγραφή του έργου, εξακολουθούν να ισχύουν.

Πέρα από την αξία του έργου, στο θέατρο «Εμπορικόν» χαρήκαμε μια πολύ καλή παράσταση, κι αυτό κυρίως χάρη στη σκηνοθεσία και στις ερμηνείες. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης κατάφερε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, σε μια ιστορία που αφορά κυρίως δύο πρόσωπα (τα οποία βρίσκονται διαρκώς επί σκηνής), να μεταδώσει τον ρυθμό και το νεύρο του κειμένου. Κι αυτό χάρη στους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, πρωτίστως. Τη Λουκία Μιχαλοπούλου, που πάντα, με απόλυτη φυσικότητα ενδύεται την ηρωίδα που ερμηνεύει και μεταφέρει στο κοινό, χάρη στη βαθύτητα του ταλέντου της. Και τον Δημήτρη Καταλειφό, που ήταν η ιδιαίτερη έκπληξη της παράστασης, όχι γιατί δεν γνωρίζουμε τις ερμηνείες που μας έχει χαρίσει μέχρι σήμερα, αλλά κυρίως γιατί αυτή τη φορά επέλεξε να αναμετρηθεί με έναν σχεδόν κόντρα ρόλο, που του πήγαινε πάρα πολύ.

Μια παράσταση που έχει στέρεα τα βασικά συστατικά (κείμενο, σκηνοθεσία, ερμηνείες) και μας καλεί να δούμε και τους άλλους και τους εαυτούς μας.

ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ