“Η δημιουργία του Urbn Theatr κατέστη υπαρξιακή αναγκαιότητα για μένα. Η μετάβασή μου από την ιδιότητα του ηθοποιού σε αυτήν του δημιουργού και η συγκρότηση ενός πλαισίου που θα “καταθέτει” θέατρο με συγκεκριμένη ταυτότητα και στίγμα
δεν έγινε αυθόρμητα. Ήταν μια συνειδητή διαδικασία αργής μετάβασης”, αναφέρει στο artplay. gr ο Ηλίας Παναγιωτακόπουλος, σκηνοθέτης και δημιουργός του Urbn Theatr, με αφορμή την παράσταση “The Ones” που ανεβαίνει 23 Νοεμβρίου στο Arts Theatre του West End στο Λονδίνο.
“Σύγχρονο θέατρο, θέατρο που δημιουργείται σήμερα, καθ’ ολοκληρίαν, για να ανταποκριθεί στο σήμερα”. Αυτός ήταν και είναι ο βασικός άξονας και στόχος όσον αφορά τις παραστάσεις μας και άρα το στίγμα του Urbn Theatr. Είναι δύσκολο να μιλήσω για το παρελθόν του Urbn Theatr, είναι πολύ νωρίς ακόμα, όμως κάπως έτσι δημιουργήθηκε. Από μια βαθιά ανάγκη, άναρχη στην αρχή, να λάβει σχήμα η επιθυμία, να ονοματιστεί η αναγκαιότητα, να αποκτήσει «αισθητικό» προσανατολισμό το ένστικτο καθ’ οδόν προς τη σκηνή. Μια διαδικασία ολοκληρωτική, σαρωτική για μένα. Και συνεχίζει. Τον Νοέμβριο του 2011 ήταν η πρώτη μας παράσταση.
Υπάρχουν αρκετά σαφή, κοινά στοιχεία στις παραστάσεις του Urbn Theatr και μια σημαντική, στοχευμένη, μετακίνηση. Μπορεί κανείς να διακρίνει μια κοινή προβληματική στις παραστάσεις του Urbn Theatr που έχει να κάνει με τα σύγχρονα θέματα που μεταφέρουμε στη σκηνή, με ρεαλιστικό ή ποιητικό τρόπο, αλλά και να δει καθαρά, νομίζω, κάποιες αισθητικού τύπου κατευθύνσεις στις επιλογές που κάνουμε, στον τρόπο μας. Η μετακίνηση έχει να κάνει με το ότι από παράσταση σε παράσταση είναι όλο και πιο καθαρό πως στοχεύουμε να δημιουργούμε στο σύνολό τους τα έργα που θέλουμε να δούμε στη σκηνή. Αυτό σημαίνει δημιουργία θεάτρου, συγγραφή, στοχευμένες συνεργασίες στο συγκεκριμένο πλαίσιο και ό, τι κρίνεται απαραίτητο ώστε να γίνει παράσταση το κάθε project.
Πρακτικά, η επιλογή για κάθε παράσταση ξεκινά με τη βασική ιδέα, μια σκέψη: τι είναι αναγκαιότητα να ειπωθεί αυτή τη δεδομένη στιγμή. Μετά λαμβάνει χώρα μια διαδικασία κατά την οποία η λέξη γίνεται ιστορία, σχηματίζονται οι ήρωες, το περιβάλλον, η ατμόσφαιρά κτλ. Και κάπου εκεί ξεκινάνε και οι πρόβες. Η διαδικασία των προβών είναι δημιουργική προς όλες τις κατευθύνσεις καθώς όλα παραμένουν εν εξελίξει και υπό διαμόρφωση. Αυτή είναι, βέβαια, μια πολύ απλή περιγραφή της διαδικασίας. Τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με τα ποιοτικά, αν θέλετε, χαρακτηριστικά μας και όλα αυτά, καθώς γίνονται “πράξη”, παρουσιάζονται και κρίνονται.
Ο Λαμπαδάριος Παπάς και η Φωτεινή Λάζου ήταν και παραμένουν βασικοί συντελεστές. Κάποιοι άλλοι προστέθηκαν στην πορεία, με κάποιους άλλους συνδεθήκαμε στο παρελθόν και άλλοι βρίσκονται δίπλα μας και μας στηρίζουν ή απλώς μας αντέχουν. Υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί με τους οποίους συνδεόμαστε πλέον και συμμετέχουν στις παραστάσεις και άλλοι που συνεργαζόμαστε κατά περίσταση, καθώς το Urbn Theatr διεκδικεί να είναι ένας ζωντανός οργανισμός, εν είδει έμβιου όντος, με σταθερούς συνεργάτες μα και ανοιχτό σε νέες συνεργασίες. Και μια που η νέα μας παράσταση, το “The Ones”, θα παρουσιαστεί τις επόμενες μέρες στο Λονδίνο, σε συνεργασία με Βρετανούς ηθοποιούς και το Room One productions studios, να πω ότι ήταν από την αρχή δεδομένη η επιθυμία μου να έχουμε τους ορίζοντες αμφίδρομα ανοιχτούς. To The Ones είναι η δεύτερη μας παράσταση στο Λονδίνο και η συνεργασία, επικοινωνία, σε ένα διευρυμένο επίπεδο είναι γόνιμη και, καλλιτεχνικά, προκλητική. O κόσμος είναι ενιαίος ή τουλάχιστον η τέχνη μπορεί να συμβάλει σε αυτό. Ειδικά τώρα, σε αυτή τη περίοδο που η αστάθεια, η ανασφάλεια και ο φόβος δείχνει να μας κυριεύει. Εξάλλου, αν είναι να θεωρούμε τα σύνορα μας αδιαπέραστα τείχη, τι νόημα έχει να δηλώνουμε Έλληνες και σε ποιόν; Μεταξύ μας; Είναι περιττό.
Ρεπερτόριο ως τώρα και μετά
Από το 2011 έως τώρα έχουν παρουσιαστεί 6 παραστάσεις. “Worlds End” (2011), “Wordwhore” (2012) στην Αθήνα και το καλοκαίρι του 2013 στο Λονδίνο, στο Etcetera Theatre με “Βρετανική” διανομή, “a simple product” (2013), “The Random Effect” (2014) , “The Official Trailer” (2015) και τώρα το “The Ones”. Το καλοκαίρι του 2014 με αφορμή τα 10 χρόνια από τους Ολυμπιακούς αγώνες παρουσιάσαμε το “Volunteers”, ένα flash theatre project. Τοποθετήσαμε έναν εθελοντή των Ολυμπιακών αγώνων, με αντίστοιχη εξάρτηση (άλλοτε η αναμμένη δάδα, άλλοτε η γνωστή ντουντούκα που χρησιμοποιούσαν οι εθελοντές ώστε να κατευθύνουν το κοινό κτλ) και μια μάσκα οξυγόνου σε διάφορα, συμβολικά, μέρη, της Αθήνας, όπου υπήρχαν προβεβλημένες φωτογραφίες με εθελοντές την εποχή των αγώνων και επιχειρήσαμε να καταγράψουμε τις αντιδράσεις των περαστικών, φωτογραφίζοντάς τους τη στιγμή της “συνάντησης”, 10 χρόνια μετά και με όλα όσα έχουν γίνει στο ενδιάμεσο. Ήταν ένα παιχνίδι με το “φαντασιακό” και την “πραγματικότητα”, αν μπορούμε εν συντομία να το περιγράψουμε. Και όποτε νιώσουμε την ανάγκη θα επαναλάβουμε project που είναι , ας το πούμε, λίγο διαφορετικά από ότι κάνουμε.
Το τι θα μας απασχολήσει στο μέλλον θα το μάθουμε στο μέλλον, αλλά αυτό αφορά τα επιμέρους. Στο γενικό πλαίσιο θα συνεχίσουμε να εξερευνούμε και πάλι το πώς οι άνθρωποι μπορούν να συμβιώνουν σε ένα πλαίσιο πραγματικότητας που ενισχύει την ατομικότητα, τη μερικότητα και την αποσπασματικότητα. Θα συνεχίσουμε να αναζητούμε τα αποτυπώματα της υπαρξιακή μας ανησυχίας στις διαπροσωπικές καθημερινές μας σχέσεις και τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται η αγωνία μας να υπάρξουμε και να συνδεθούμε με τους άλλους. Προς το παρόν όμως, έχουμε την παρουσίαση του The Ones, στις 23 Νοεμβρίου, στο Arts Theatre (Above The Arts Stage) και καθώς είμαστε στο τελικό στάδιο των προβών όλη η δύναμη μας είναι συγκεντρωμένη σε αυτό.
Λίγα λόγια για μένα
Με λένε Ηλία Παναγιωτακόπουλο. Είμαι σκηνοθέτης / theatre maker και ο δημιουργός του Urbn Theatr. Είμαι μέλος του Lincoln Center Theatre directors lab NY και Theatre Works, Melbourne. Αυτά νομίζω είναι αρκετά για μένα, τι άλλο να πω. Για το τι σημαίνει να κάνεις θέατρο αυτή την εποχή, στην Ελλάδα και γενικότερα, καθώς σαφώς ζούμε σε “δύσκολους” καιρούς, είναι πράγματα που έχουν ειπωθεί και ο καθένας τα αντιλαμβάνεται γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τα ζει. Χρειάζονται μεγάλες αντοχές για να ζει κανείς σήμερα, πόσο μάλλον να πράττει, ότι και αν σημαίνει αυτό και σέβομαι κάθε έναν άνθρωπο που στον μικρό ή ευρύτερο κύκλο του διεκδικεί τη ζωή.
