Τσιμάρας Τζανάτος:

Μέγας προβοκάτορας αισθημάτων

Απρόβλεπτος, ευφυής, βαθιά ποιητικός και με μια εκ γενετής ευγένεια, δοτικότητα και γενναιοδωρία αισθημάτων, αιφνιδιάζει με την ταχύτητα και το βάθος της σκέψης του. Ζωή του οι λέξεις και οι κόσμοι που φτιάχνουν.  που  τον κάνει να ξεχωρίζει εκδόσεις Σοκόλη του ζητήσαμε ένα σημείωμα, αλλά μας βγήκε συνέντευξη. Τσιμάρας είναι αυτός και τα απρόβλεπτα είναι αναμενόμενα.

-Γιατί δημιουργήσατε ένα πρόσωπο με το όνομα Δυστυχία;

Για να μην είναι αφηρημένη πια. Τόσους αιώνες δίπλα μας, την ξέρουν όλοι, αλλά κανένας δεν είχε μια φωτογραφία της. Το αφηρημένο που ως τώρα την συνόδευε, την έκανε μεγαλύτερη από το πραγματικό της

μέγεθος. Και ήθελα και μια φορά να γραφτεί με κεφαλαίο το αρχικό στο όνομά της: Δυστυχία. Από σεβασμό επειδή αποτελεί κύριο όνομα της ζωής.

-Είναι αυτοβιογραφικό έργο ;

Είναι ετεροβιογραφικό θα έλεγα στην ουσία. Που θα πει βαθειά αυτό-βιογραφικό. Ούτως ή άλλως ο ε-αυτός ένας έτερος είναι, οπότε ο βίος έχει σημασία. Και η κατά-γραφή του. Και Τέχνη είναι η με οποιονδήποτε τρόπο καταγραφή του βίου του ανθρώπου. Από τον άνθρωπο.

-Γιατί το ονομάζετε «αφήγημα» και όχι «διήγημα»;

Γιατί δεν αποτελεί απόσπασμα ζωής. Αλλά το χρονικό μια ζωής. Το χρονικό του Τέλους της ζωής. Κάθε τόσο ο κόσμος καταρρέει. Άλλοτε το καταλαβαίνουμε. Άλλοτε όχι. Και στις δυο περιπτώσεις το προσπερνάμε. Συνεχίζουμε να ζούμε. Όμως όλες αυτές τις φορές, ποτέ δεν ξέρουμε, αν αυτό που κατέρρευσε είναι ο κόσμος μας, ή- ο Κόσμος… Τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Ίσως επειδή η ζωή, φθίνει από τη φύση της. Γέρνει.

“Κοινωνία” και “Πολιτισμός” είναι ότι έφτιαξε ο άνθρωπος για να μην βλέπει, την χάσκουσα φύση του. Να αποφύγει τον ίλιγγο που προκαλεί η θέα του εγγενούς κενού του. Αυτό αφηγείται η Δεσποινίς Δυστυχία. Μέσω του σκοτεινά φωτεινού προσωπείου της Δυστυχίας. Που έρχεται να εμφανίσει την αμφισημία της ζωής. Με αμφίσημο τρόπο. Με τραγικότητα. Αλλά και σαρκασμό.

-Αν και εμφανιστήκατε από το πουθενά είχατε μια πολύ έντονη παρουσία γενικότερα τον τελευταίο χρόνο. Απροσδόκητη…

Ναι ήμουν χρόνια στο Πουθενά. Εκεί γεννήθηκα μπορώ να πω και για αυτό προοριζόμουν. Είναι απροσδόκητο το Πουθενά όταν εμφανίζεται-γι αυτό και κάνει εντύπωση. ‘Όπως και το Τίποτα. Και το Κανείς. Εξ ου και το περίεργο βαφτιστικό μου, με βάρος επωνύμου: Τσιμάρας. Προετοιμάζει τον άλλον ότι από το Πουθενά είναι αυτός. Ε αναγκάζεται ο άλλος να χωρέσει το Πουθενά αυτό κάπου, αλλιώς θα έμπαινε το Πουθενά παντού και μετά θα γίνονταν όλα εντελώς Τίποτα. Ως Κανείς, κάνεις ευκολότερα σουξέ. Κατά βάθος είναι ένα έξυπνο μάρκετινγκ. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους είναι φιλόδοξοι…

-Εσείς είστε φιλόδοξος;

Καθόλου. Ούτε καν ματαιόδοξος. Λυπάμαι που το λέω και σας στενοχωρώ. Αλλά μη τρομάζετε. Μπορεί να υπάρχει ζωή και χωρίς αυτό. Είμαι απτό παράδειγμα. Προς αποφυγήν. Ζω για να σπαταληθώ. Ενσυνειδήτως.

Τσιμάρας Τζανάτος