Σε πρόβες με τον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου, βρίσκεται η Άντζελα Μπρούσκου, έργο που θα κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο “Σφενδόνη” και αναδεικνύει «όλο αυτό το φαινόμενο του πλουτισμού που παραμένει στα χέρια των ευγενών και του βασιλιά, όπως και η τέχνη που βρίσκεται στα χέρια όλων όσων διαθέτουν πλούτο και είναι ανώτεροι κοινωνικά. Άλλωστε πάντα υπάρχουν Βερσαλίες. Χώροι όπου η τέχνη είναι για την τέχνη, μια βιτρίνα», σχολιάζει στο artplay.gr η σκηνοθέτις.
Αναφερόμενη στην επιλογή του έργου, εξηγεί πως αυτό που πάντα θέλει, είναι να ασχολείται «με κάτι ευρύ και οικουμενικό που συχνά περιλαμβάνει τις γυναίκες γιατί η θέση της γυναίκας στην κοινωνία μέσα στα χρόνια, με απασχολεί μέσα από τα έργα της αρχαίας τραγωδίας. Αλλά με απασχολούν και θέματα φύλλου, άνθρωποι με οποιοδήποτε σεξουαλικό προσανατολισμό είναι περιθωριοποιημένοι και υπό δίωξη. Έχουν προχωρήσει τα πράγματα, αλλά παρόλα αυτά οι αγώνες είναι καθημερινοί. Η βία είναι πολύ μεγάλη. Όλα αυτά, πάντα με απασχολούσαν από την αρχή».
Αναγνωρισμένη σκηνοθέτις με περισσότερα από τριάντα χρόνια διαδρομής και αντοχής στο θέατρο, επιμένει με πείσμα. «Με ευχαριστεί το ότι ακόμα υπάρχω, όπως και κάποιοι άνθρωποι που είναι μαζί μου και μπορούμε με έναν τρόπο να συνεχίζουμε αυτήν την δουλειά που είναι πολύ προσωπική και είναι ο δικός μας δρόμος, μέσα από τον οποίο ανακαλύψαμε και μεθόδους και εργαλεία για την υποκριτική και πλουτίσαμε με τα ερεθίσματα που πήραμε από τα έργα. Από την άλλη όμως νιώθω μια μελαγχολία. Καθώς δεν μπορώ να ζω άνετα από τη δουλειά μου κι αυτό είναι ένας συνεχής αγώνας.
Αν ήμουν σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα, η δουλειά μου θα είχε αναγνωριστεί αλλιώς. Βέβαια με αναγνωρίζει το κοινό και άνθρωποι του χώρου. Αλλά το σύστημα που είναι στα πράγματα, ακόμα δεν με δέχεται, όπως θα έπρεπε. Τα πράγματα θα έπρεπε να είναι, αν όχι πιο εύκολα, τουλάχιστον πιο απλά. Γιατί ο μόχθος δουλειάς θα έπρεπε να αναγνωρίζεται, να μην χρειάζεται να συστήνεσαι ξανά από την αρχή και να μην χρειάζεται να απολογείσαι. Δεν αυτοοικτίρομαι αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Μπορώ πλέον να κάνω πιο μεγάλα πράγματα, αλλά επιμένουν να με κρατούν συνέχεια σε περιορισμένο χώρο».
Μάνια Ζούση
Φωτογραφία εξωφύλλου Ελπίδα Μουμουλίδου
