Δύο ηθοποιοί μπροστά σε μία μεγάλη οθόνη που προβάλλει βουβά καρέ. Κάποια με πολλά pixel, κάποια ακίνητα, κάποια κινούμενα. Εκείνοι προσθέτουν το τραγούδι, τον διάλογο, τα ηχητικά εφέ. Παρακολουθώντας τους, αφήνεσαι να κάνεις τους συνειρμούς σου, να συνδέσεις τα ασύνδετα, να μπεις σε ένα παράδοξο ταξίδι στο παρελθόν. Για το “KARAOKE NIGHT”, μια performance για όλα αυτά που φέρνουν μαζί τους τα τραγούδια, μνήμες, εικόνες και λόγια, κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Φούρνος από την ομάδα θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ, η Όλγα Ποζέλη και ο Γιώργος Τζεδόπουλος γράφουν στο artplay.gr
“Όταν ήμουν μικρή, η θεία μου η Αγγελική μου χάρισε ένα παζλ με τη φωτογραφία μιας τίγρης.
Στην αρχή το φοβόμουν.
Κάτι τα κίτρινα μάτια, τα μισοκρυμμένα δόντια, τα μουστάκια…
Μπήκε σ’ ένα συρτάρι και ξεχάστηκε.
Το ξαναβρήκα στην εφηβεία, όταν έκανα εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας και έμεινα στο κρεβάτι για βδομάδες. Το ξέθαψα κι άρχισα να το φτιάχνω για να περνάει η ώρα. Ήταν δύσκολο: όλο πορτοκαλιά και μαύρα κομμάτια που δεν ήξερες πού μπαίνουν. Το έφτιαξα, πάντως, και μου άνοιξε την όρεξη.
Μου πήραν κι ένα καινούργιο: ένα τοπίο της Αλάσκας με ποτάμι, δάση στις όχθες και χιονισμένα βουνά.
Πριν το τελειώσω, σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι και τα παζλ ξεχάστηκαν.
Τα κομμάτια τους μπήκαν όλα μαζί σ’ ένα κουτί – και η Τίγρης και η Αλάσκα – και ξαναχώθηκαν στο συρτάρι. Το κουτί πέρασε διάφορες μετακομίσεις, αλλά επέζησε.
Πριν από λίγο καιρό, όταν άδειαζα το σπίτι των γονιών, το ξανάνοιξα. Κι άρχισα να φτιάχνω πάλι το παζλ.
Αλλά ποιο παζλ; Μία έβγαιναν τα μουστάκια της τίγρης, μία τα χιόνια. Μπέρδεμα. Θα μου πείτε: σιγά και τι έγινε;
Ε, ξέρετε πώς είναι μερικές φορές, όταν κι η πιο μικρή αναποδιά σου φαίνεται τεράστια.
Γαμώτο, ούτε το παζλ δε μου έβγαινε.
Κι όχι μόνο αυτό. Ένιωσα σαν να ήμουν εγώ η ίδια φτιαγμένη από σκόρπια κομμάτια που δεν έβγαζαν πια νόημα.
Δεν έδειχναν καμιά εικόνα, παρά ένα ανακάτεμα. Χιλιάδες εικόνες:
Στα γενέθλιά μου να βάζω τα κλάματα λίγο πριν έρθουν τα παιδιά στο πάρτυ, από έξαψη και αναστάτωση·
Στην επιστράτευση του ’74 να βλέπω τον μπαμπά μου στην πόρτα του σπιτιού με μια μικρή βαλίτσα στο χέρι·
Ν’ ακούω την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλήνιων στο ραδιόφωνο·
Κάτι φριχτά απογεύματα Κυριακής vα προσπαθώ να παίξω το «γκραν-γκραν-γκραν» από το “Smoke on the water”·
Την φούστα μου την καρώ που φορούσα με τις λαδί τις κάλτσες που έφταναν πάνω από το γόνατο·
Το πρώτο φιλί στις σκάλες της πολυκατοικίας, πνιχτά και στα όρθια·
Έναν καβγά των γονιών μου·
Μια παράσταση που δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ·
Ένα τραγούδι που είχα ξεχάσει και το ξαναβρήκα στο YouTube.
Πάλι ένα τραγούδι.
Κι άλλο τραγούδι.
Εγώ κολλάω άσχημα με το YouTube, ειδικά με τα παλιά τραγούδια.
Εντάξει, δε μιλάω και για τη Βέμπο.
Πώς λένε τα νέα παιδιά για μια ταινία του 2004 «αυτή είναι παλιά ταινία» και τρελαίνεσαι; Τέτοια παλιά εννοώ.
Κάθομαι λοιπόν μέχρι αργά κι ακούω.
Και τραγουδάω.
Γιατί το τραγούδι είναι για να τραγουδιέται, δεν είναι δα και φούγκα.
Κι όπως κάθομαι μόνη μου και σιγοτραγουδάω μπροστά στην οθόνη νιώθω πως κάτι συμβαίνει και κολλάνε τα κομμάτια του παζλ από μόνα τους.
Ξέρετε τι νομίζω; Νομίζω πως τα τραγούδια δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις.
Τις αναμνήσεις τις αλλάζεις όσο περνάει ο χρόνος. Τις διορθώνεις, τις συμπληρώνεις·
άλλες, όπως λένε οι ψυχολόγοι, τις επινοείς. (Για να μην πω για εκείνες που πάντα θυμάσαι να ξεχνάς. Ξέρετε τι λέω.)
Τα τραγούδια όμως, εννοώ να, έτσι όπως έρχονται από τη χρονομηχανή, είναι άλλο πράγμα.
Μερικές φορές με πιάνουν τα γέλια: μα είναι δυνατόν; Μου άρεσε αυτό το πράγμα; Κι όμως, παρακαλώ, το χόρευα και θυμάμαι πολύ καλά πότε και με ποιον και τι φορούσα και τι έγινε εκείνο το βράδυ και…
Και λοιπόν; Τα τραγούδια θυμίζουν.
Ναι, αλλά εγώ δε σας λέω να ακούσουμε μουσική μαζί.
Λέω να τραγουδήσουμε παρέα. Ίσως χορέψουμε και λίγο.
Ε; Θα έχουμε και εικόνες γιατί ο Λάμπρος έχει μανία με τον κινηματογράφο.
Οπτικοακουστική μέθοδος, όπως έλεγαν στις διαφημίσεις των φροντιστηρίων παλιά.
Πόσο παλιά; Θα δούμε, θα θυμηθούμε μαζί.
Κι αν πονέσει και λίγο, τι να κάνουμε; Τα τραγούδια πονάνε, παιδιά.
Α, να τελειώσω την ιστορία: Εκεί που καθόμουν με τα ανάκατα κομμάτια από τα παλιά μου παζλ θυμήθηκα ένα τραγούδι που άκουγα σαν τρελή την εποχή της σκωληκοειδίτιδας.
Κι όπως άρχισα να το μουρμουρίζω –όχι τα λόγια, το μμμμ μονάχα– ήρθε –τσάακ– και ταίριαξε η τίγρη με την Αλάσκα.
Τι λέτε να προσπαθήσουμε να ξαναφτιάξουμε το παζλ μαζί;
Όλγα Ποζέλη/Γιώργος Τζεδόπουλος
Συντελεστές
Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Όλγα Ποζέλη
Σύνθεση κειμένων: Όλγα Ποζέλη & Γιώργος Τζεδόπουλος
Επιμέλεια video: Σπύρος Τσιφτσής
Art direction: Κωστής Δάβαρης
Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάννα Προυμπά
Σκίτσο – αφίσα: Ηλίας Ταμπακέας
Παίζουν οι ηθοποιοί: Όλγα Ποζέλη & Λάμπρος Παπαγεωργίου
Παραγωγή: ομάδα θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ (http://noitigrammi.gr)
Με την υποστήριξη του ΥΠΠΟΑ
Ευχαριστούμε τον Χρίστο Τσαμαρδά για τη μουσική επεξεργασία.
INFO
Πρεμιέρα: 20 Οκτωβρίου
Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 9:15 μ.μ.
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (γενική είσοδος), 10 ευρώ (φοιτητικό & γκρουπ 6 ατόμων), 5 ευρώ (άνεργοι & ατέλειες)
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-fournos/karaoke-night-mia-performance/
Θέατρο Φούρνος
Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα ΤΚ 11472
Τηλέφωνο κρατήσεων : 210-6460.748
