Από τους καλλιτέχνες με όραμα και πάθος, συνιδρυτής του περίφημου και βραβευμένου θεάτρου τέχνης Ακτίς Αελίου στη Θεσσαλονίκη, που δεν υπάρχει πια, ηθοποιός και σκηνοθέτης, ο Θωμάς Βελισσάρης, που από κοινού με τον δάσκαλό του Νίκο
Σακαλίδη έχουν την καλλιτεχνική διεύθυνση του Θεάτρου Εταιρότητα, γράφει στο artplay.gr για την παράσταση «Λυσιστράτη. Μια δολιοφθορά».
«Η παράσταση «Λυσιστράτη. Μία δολιοφθορά», είναι ένα εγχείρημα που απασχόλησε το δυναμικό του Θεάτρου Εταιρότητα, από το καλοκαίρι του 2014 μέχρι και την πρεμιέρα του έργου στις 2 Ιανουαρίου 2015. Το καλοκαίρι ήταν μία περίοδος περισσότερο «έρευνας» γύρω από το θέμα του ελληνικού εμφυλίου (1946-1949), με αρχικά ετερόκλητες πηγές και σημεία αναφοράς. Και αυτό επειδή δεν μας ενδιέφερε να κάνουμε μία δοκιμιακή σκηνική προσέγγιση του θέματος αλλά όσο το δυνατόν μία σύγχρονή παράσταση με ισχυρά υποκριτικά και αισθητικά σημεία αναφοράς. Και εκεί ήρθε ο Αριστοφάνης και η Λυσιστράτη. Η Λυσιστράτη παρουσιάστηκε σε ένα αθηναϊκό κοινό εξουθενωμένο από τον Πελοποννησιακό πόλεμο, εκτός από τα θύματα του ίδιου του πολέμου οι Αθηναίοι θρηνούσαν συμπολίτες τους που χάνονταν μέσα στην ίδια την Πόλη, είτε από τον λοιμό, είτε από τον λιμό. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο Αριστοφάνης προτείνει την θηλυκή αυτή ηρωίδα, ως μία παμπόνηρη γυναίκα που έχει αυτήν την εκ πρώτης όψεως εντελώς παράλογη ιδέα: την σεξουαλική αποχή ως «όπλο» ενάντια στον πόλεμο… και το τέλος είναι γνωστό: Αθηναίοι και Σπαρτιάτες συνθηκολογούν, και η Ειρήνη θριαμβεύει. Στην διασκευή-μεταγραφή του κειμένου «Λυσιστράτη. Μία δολιοφθορά» το θέμα της σεξουαλικής αποχής διευρύνεται: εδώ έχουμε να κάνουμε με σεξουαλική απουσία. Ο Έρωτας – από μία παρεξήγηση- βρίσκεται στην αρχή του έργου, εξόριστος στην Μακρόνησο… ελλείψει του έρωτος λοιπόν οι Έλληνες αλληλοσπαράσσονται, και οι άντρες επειδή πλέον δεν ποθούν έχουν πέσει με τα μούτρα στην μάχη….η παμπόνηρη ηρωίδα του Αριστοφάνη, είναι μία αστή Αθηναία που συλλαμβάνει το απόλυτο σχέδιο: την απελευθέρωση του έρωτα και την επιστροφή του ερωτικού πόθου στο ισχυρό φύλο, και άρα την κατάπαυση του πυρός: είναι εφικτό; Μέσα σε όλα αυτά τα στοιχεία, φαινομενικά δεν θριαμβεύει η ειρήνη, αλλά κατά κάποιον τρόπο η «θεατρική» αναπαράσταση της Ειρήνης. Ένα θεατρικό παιχνίδι στήνεται γύρω από το θέμα και δυστυχώς οι πρωταγωνιστές και του ιστορικού αλλά και του θεατρικού δράματος ξεχνούν το παρελθόν τους, χάνουν την μνήμη τους και συνεχίζουν τις ζωές τους σαν να μην τους έχει συμβεί τίποτε άξιο λόγου».
Θωμάς Βελισσάρης
