Η Μάνα Κουράγιο, Λυδία Φωτοπούλου και τα τρία παιδιά της, Εμμανουέλα Μαγκώνη ( Κατρίν ), Ορέστης Χαλκιάς ( Άιλιφ ) και Εμμανουήλ Κοντός ( Έμενταλ ) αποκαλύπτουν και αποκαλύπτονται, μιλώντας για τη σχέση και την αλληλεπίδρασή τους, στην παράσταση του ΚΘΒΕ « Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της» του Μπέρτολτ Μπρέχτ, που κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου, στα πλαίσια των 51ων Δημητρίων 2016, σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς και νέα μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα.
« Κυρία Φωτοπούλου, ο Νικίτα Μιλιβόγεβιτς δήλωσε πως η Μάνα κουράγιο δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από εσάς »
« Με τιμά η δήλωσή του και είναι και για εμένα ένας από τους σκηνοθέτες, που μου αρέσει να συνεργάζομαι μαζί τους. Κι αυτό φαίνεται από τις συνεργασίες που έχουν προηγηθεί μεταξύ μας και τις έχω σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Είναι συγκινητικό, να βρίσκομαι μετά από τόσα χρόνια στον αγαπημένο χώρο του ΘΕΜΣ μαζί του και να διαπιστώνω με χαρά, πως ένας αέρας ανανέωσης φυσά στο ΚΘΒΕ, με ανθρώπους όπως ο Γιάννης Αναστασάκης και η Μαρία Τσιμά».
« Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε ενσαρκώνοντας τον ρόλο της Άννας Φίρλινγκ ;»
« Είναι ένας ρόλος οδοστρωτήρας, γεμάτος εντάσεις και αντιφάσεις, πυκνότητα κειμένου και τραγούδι. Αυτό απαιτεί μεγάλο ψυχικό σθένος από τον ηθοποιό. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου , να προτιμάω πλέον ομαδικές δουλειές , όπου δεν θα απαιτείται η συνεχής παρουσία μου στη σκηνή έχοντας το κύριο βάρος του έργου στις πλάτες μου. Βέβαια εδώ θα μου πείτε, πως κι η παράσταση « Από τον Ορφέα στον Άδη» δεν είχε λιγότερες απαιτήσεις και θα έχετε δίκιο. Ο ρόλος της Άννας Φίρλινγκ, είναι μια πρόκληση όμως, που τελικά δύσκολα της αντιστέκεσαι , ειδικά όταν το επιτελείο των συνεργατών της παράστασης είναι τόσο αξιόλογο».
«Εσείς ποιά λέξη θα βάζατε δίπλα στη λέξη Μάνα, αναφερόμενη στην Άννα; »
« Ένστικτο. Αλλά όχι με την έννοια του ενστίκτου που σε σώζει από τις κακοτοπιές και ούτε το μητρικό ένστικτο που με τρυφερότητα επικεντρώνεται στη φροντίδα και την προστασία των παιδιών. Είναι το ένστικτο επιβίωσης του λαϊκού ανθρώπου, που η περιορισμένη οπτική του και η πίεση ακραίων καταστάσεων τον οδηγεί σε λάθος αποφάσεις , αντιδράσεις και συμπεριφορές, που έχουν ολέθρια αποτελέσματα για τον ίδιο και αυτούς που προσπαθεί να προφυλάξει. Γιατί, η Άννα Φίρλινγκ αναγκάζεται από τον πόλεμο να γίνει σκληρή, υπολογίστρια και άπληστη, προκειμένου να εξασφαλίσει το φαγητό των παιδιών της και την ασφάλειά τους. Τα αγαπά πολύ αλλά δεν το εκφράζει με τρυφερότητα και στον συνεχή αγώνα που δίνει μόνη της, για να τα προστατέψει αποτυγχάνει, δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ό, τι συμβαίνει, απλά το ζει ».
« Θα λέγατε πως και η ζωή είναι πόλεμος;»
« Όσο κι αν το σκέφτεται κάποιος, αναλογιζόμενος τη σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης κοινωνίας και του αγώνα επιβίωσης και επιτυχίας, ως άνθρωπος που γεννήθηκε και ζει σε συνθήκες ειρήνης, πιστεύω πως ο πόλεμος δημιουργεί συνθήκες και προκαλεί συμπεριφορές, που ξυπνούν πολύ πρωτόγονα συναισθήματα και συμπεριφορές οι οποίες είναι ακραίες και απρόβλεπτες ».
« Ποια είναι η άποψή σας για τους ιδιαίτερα νέους ηθοποιούς , οι οποίοι πλαισιώνουν την παράσταση;»
« Είμαι ενθουσιασμένη! Πιστεύω πως σ’ αυτή τη νέα γενιά ηθοποιών βασιζόμαστε, για να έρθει το καινούριο στο θέατρο και να μας ξεπεράσει. Γιατί αυτό είναι το σωστό. Από την πλευρά μας οι παλαιότεροι να τους στηρίξουμε όπως και όσο μπορούμε. Με έχει εκπλήξει ευχάριστα το γεγονός, πως παιδιά που μόλις έχουν αποφοιτήσει, εκτός από ταλέντο και γνώσεις, διαθέτουν άσβεστο πάθος για αυτή την τέχνη και τολμούν να προτείνουν, να δοκιμάσουν και να δοκιμαστούν. Είναι χαρά μου να δουλεύω και να μοιράζομαι την σκηνή μαζί τους. Είναι πηγή έμπνευσης και δύναμης”.
« Εμμανουέλα, ποια φράση πιστεύεις ότι αντικατοπτρίζει τη σχέση της Μάνας, με την κόρη της Κατρίν;»
«Όταν θα γίνει σαν μια πέτρα αμίλητη κι ακούνητη θα ησυχάσω. Γιατί τότε θα ξέρω πως δεν θα πάθει τίποτα» απαντά η Εμμανουέλα Μαγκώνη, η «κόρη» της Αννας Φίρλινγκ. «Αυτή η φράση, πιστεύω πως φωτίζει την ιδιαίτερη προσωπικότητα της μάνας και τη σχέση σκληρότητας και της βαθιά κρυμμένης αγάπης, που τρέφει για την κόρη της Κατρίν, όπως και για όλα της τα παιδιά άλλωστε. Αλλά η έννοια της γι αυτή είναι μεγαλύτερη, γιατί είναι μουγκή. Είναι σκληρή απέναντί της και τη μειώνει μπροστά σε τρίτους, πιστεύοντας πως έτσι θα την προστατέψει, δεν θα της δώσουν σημασία, δε θα της την πάρουν και δεν θα της κάνουν κακό. »
« Ενσαρκώνεις μια ηρωίδα, ο οποία αν και δεν μιλά, έχει σχεδόν συνεχή παρουσία επί σκηνής ».
« Η Κατρίν είναι ευαίσθητη και καλοσυνάτη. Μπορεί να είναι μουγκή, αλλά αυτό δεν σημαίνει, πως δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει. Είναι παρούσα και ξέρει περισσότερα από ότι τα αδέρφια της και προσπαθεί να κάνει τους άλλους να της δώσουν σημασία και να μπορέσει να αποτρέψει άσχημες καταστάσεις. Είναι η μόνη που αντιτίθεται στη μητέρα της και αντιδρά, βρίσκοντας τελικά τον τρόπο να επέμβει στα πράγματα.
Ομολογώ πως ήταν δύσκολο να βρίσκομαι μεγάλο διάστημα στη σκηνή, κρατώντας τις ισορροπίες, έχοντας άλλοτε ενεργό ρόλο και άλλοτε ρόλο παρατηρητή. Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι εμφανίζομαι αρχικά ως 18χρονη και φτάνω στην ηλικία των 36 ετών. Μεγάλη έμπνευση και βοήθεια σε αυτό ήταν η στήριξη και καθοδήγηση από την κυρία Λυδία Φωτοπούλου, που τη νιώθουμε όλοι πραγματικά σαν μάνα μας, για τη δοτικότητα, την απλότητα και την αγάπη, που απλόχερα μας δίνει. Η συνεργασία μαζί της με έχει ενθουσιάσει και νιώθω πραγματικά τυχερή, που τη συνάντησα στο ξεκίνημά μου. Μια μεγάλη καλλιτέχνης και κυρίως ανεπανάληπτος άνθρωπος . Mπορεί να συνομιλήσει μαζί σου μόνο με τα μάτια της και να πεί τόσα πολλά!
Ταυτόχρονα, ο Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, με την απίστευτη πραότητα που τον διακρίνει, σου δίνει την ελευθερία να πειραματιστείς, να γίνεις δημιουργικός. Μέσα από μια σειρά αυτοσχεδιασμών, έχεις τη δυνατότητα να καταλήξεις, στον τρόπο ερμηνείας που χρειάζεται κάθε ρόλος και σκηνή, οδηγώντας σε ο ίδιος, με διακριτικό τρόπο στον σωστό δρόμο. Αυτό, σε συνδυασμό με τη φροντίδα, την στήριξη και την πολύτιμη διδασκαλία από την Αμάλια Μπένετ, την κινησιολόγο μας, ολοκληρώνουν την εικόνα μιας παράστασης στην οποία οδηγούμαστε αισθανόμενοι ασφάλεια και σιγουριά για το καλλιτεχνικό της αποτέλεσμα, χωρίς αυτό να αφαιρεί το άγχος της πρεμιέρας φυσικά . Μια οικογένεια το ΚΘΒΕ, με τη «μάνα » , τον «πατέρα» και τα «αδέρφια» της, συνεργάζεται εδώ και τρεις μήνες για μια παράσταση, που για μένα αποτέλεσε masterclass στο θέατρο».
« Αλήθεια πως δούλεψες πάνω στον ρόλο της μουγκής κόρης; »
« Είχα την τύχη να παρακολουθήσω μια παράσταση το καλοκαίρι στο ΚΘΒΕ, με άτομα πού είχαν αυτή την αναπηρία, όπου παρατήρησα τον τρόπο που λειτουργούν , τις κινήσεις και κυρίως την εκφραστικότητα του προσώπου τους, η οποία διαπίστωσα πως είναι και το βασικό μέσω επικοινωνίας τους. Έχοντας αυτό υπ όψη και με την καθοδήγηση της Αμάλια, απέκτησα, όπως μου είπε στην πορεία των προβών ένας από τους συντελεστές, ένα πολύτιμο βιβλίο συναισθημάτων. Έτσι, προσέχοντας να μην αγγίξω την υπερβολή, προσπαθώ, όχι μόνο να «μιλώ», αλλά και να σκιαγραφώ τον ψυχικό μου κόσμο και τις εσωτερικές διεργασίες που συντελούνται, με τρόπο πειστικό και κατανοητό για τους θεατές, μέσα από τη σωματικότητα, που απαιτεί ο ρόλος. Αυτό αποδείχθηκε κάτι που τελικά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα.
Άλλωστε αυτό σημαίνει για μένα να είσαι ηθοποιός. Κάθε φορά αγαπάς, ζεις, μαθαίνεις μέσα από κάποιο ρόλο έναν άνθρωπο και τον «γεννάς» από σένα. « Γεννάς » κάτι που υπάρχει γραμμένο σ’ ένα χαρτί. Δημιουργείς τη φωνή του, τη ζωή του κι αυτό που δε βλέπουμε και κουβαλά. Είναι μια μεγάλη ευθύνη, αλλά και η γοητεία αυτής της τέχνης».
« Αντιπροσωπεύω το ζωώδες ένστικτο της επιβίωσης. Είμαι τολμηρός και θαρραλέος, συνδέοντας κάθε «ηρωική », απάνθρωπη, αιματοβαμμένη μου πράξη με την κατεύναση της πείνας, την εξασφάλιση τροφής, είτε για μένα τον ίδιο, είτε για το στράτευμά μου, χωρίς κανένα ενδοιασμό» λέει ο Ορέστης Χαλκιάς, ο νεαρός ηθοποιός του ΚΘΒΕ, που ενσαρκώνει τον Άιλιφ, τον μεγάλο γιο της Άννας Φίρλινγκ. Εδώ και έξι χρόνια, η συμμετοχή του σε σημαντικές παραγωγές του Κρατικού με σκηνοθέτες όπως ο Σταμάτης Φασουλής , ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και άλλοι, είναι συνεχής.
« Εκμεταλλεύομαι το θάρρος, την ορμή και το θράσος του χαρακτήρα μου, προκειμένου στη σωστή δόση να υπηρετήσουν τον ρόλο μου. Κι αυτό έμαθα μπαίνοντας στη σχολή. Την πειθαρχία που χρειάζεται στη ζωή και το θέατρο και πως ανιχνεύοντας την προσωπικότητά μου, να κρατήσω τα καλά μου στοιχεία και να χαλιναγωγήσω τα αρνητικά. Να σέβομαι τον ιδιωτικό χώρο του άλλου, χωρίς να εισβάλω απρόσκλητος και να προσαρμόζομαι στο περιβάλλον, τις συνθήκες, τον ρόλο».
« Ποιος είναι ο Άιλιφ; »
« Είναι ο μεγάλος γιος, που γεννήθηκε και ανατράφηκε μέσα στον πόλεμο από τη μητέρα του για να γίνει στρατιώτης, όπως υπήρξε και ο πατέρας του. Υλιστής, πραγματιστής, πρακτικός, αφελής, αγνοεί και αδιαφορεί για τους κώδικες ηθικής και εντιμότητας, απαξιώνει τη θρησκεία. Το φυσικό του περιβάλλον είναι οι συνθήκες πολέμου. Δεν έχει γνωρίσει άλλη πραγματικότητα. Η μητέρα του επαναλαμβάνει με αγωνία « Αυτό τον γιο δε θα μου τον πάρει ο πόλεμος!», αλλά της τον παίρνει η ειρήνη. Τρεις μέρες ειρήνης του στοίχισαν τη ζωή, γιατί δεν ήξερε τις συνθήκες που τη διέπουν. Σε αντίθεση με τα δύο του αδέρφια που σκέφτονται , αισθάνονται ,αναλύουν και πράττουν, αυτός δρα αυτόματα κι απερίσκεπτα».
« Είσαι εδώ και 10 χρόνια μέλος ενός hard rock συγκροτήματος, θα χαρακτήριζες hard rock αυτή την παράσταση;»
« Θα έλεγα πως είναι heavy metal και όχι μόνο. Εμπεριέχει το σκληροπυρηνικό, επικό, στοιχείο αυτού του είδους, όπου η δράση, το αίμα και η βιαιότητα του πολέμου κυριαρχούν. Θα έλεγα ότι είναι μια παράσταση για ακραία « ακούσματα ». Και μιλώντας για μουσική, θα έλεγα πως η μουσική του Πάουλ Ντεσσάου , είναι σε απόλυτη αντιστοιχία με κάθε στιγμή του έργου. Όταν ο αφελής Άιλιφ, με πομπώδη και αλαζονικό τρόπο υπερηφανεύεται για τις αποτρόπαιες πράξεις του, η μουσική υπόκρουση είναι το ειρωνικό, σαρκαστικό σχόλιο, που προοιονίζει την τραγική του κατάληξη. Στο τραγούδι αυτό που του έμαθε η μητέρα του από μικρό για την ξιφολόγχη του στρατιώτη που τρυπάει τον εχθρό, παραβλέπει το νόημα των επόμενων στίχων που αναφέρονται στις παγίδες και τους κινδύνους που εγκυμονούν».
« Τι θα έβαζες δίπλα στη λέξη μάνα, σκεφτόμενος τη «Μάνα Κουράγιο» ; »
« Αν μιλούσα ως Άιλιφ, θα έλεγα « Μαμά μου!», ως Ορέστης θα έλεγα «Φως και σκοτάδι » « Ζωή και Θάνατος». Είναι σκληρή όπως και ο γιος της, αλλά έχει βαθιά αγάπη για τα παιδιά της και συναισθήματα, που δεν αφήνει όμως να την επηρεάσουν, για να αντέξει το επίπονο, κοπιαστικό ταξίδι της επιβίωσης και τις ακραίες καταστάσεις που αντιμετωπίζει. Σίγουρα μάνα όλων μας, είναι σε αυτή την παράσταση η Λυδία Φωτοπούλου, που είναι πάντα δίπλα μας προσιτή, απόλυτα ακομπλεξάριστη, με εντυπωσιακή ενέργεια, απλότητα και ευγένεια. Είναι μεγάλο σχολείο για μας, ενώ ο σκηνοθέτης μας Νικίτα Μιλιβόγεβιτς , υποστηρίζοντας τη θεωρία « less is more » , αφήνει το περιθώριο να αυτοσχεδιάσεις και να χτίσεις τον ρόλο έτσι, ώστε να συμβαδίζει με την οπτική που ο ίδιος έχει ορίσει. Η θεατρική του «ματιά» είναι αξεπέραστη».
«Θα συμφωνήσω με τον Ορέστη» συνεχίζει ο Εμμανουηλ Κοντός, που και μόνο η φυσιογνωμία , ευγένεια της όψης και η σεμνότητα με την οποία εκφράζεται, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία, πως ο ρόλος του ‘Εμενταλ στο «Μάνα Κουράγιο», ήταν ιδανικός γι αυτόν. « Είναι ο πρώτος μου ρόλος και είναι όμορφο να μπορείς να μαθαίνεις δουλεύοντας. Να μαθητεύεις από τα πρώτα σου βήματα δίπλα σε ανθρώπους όπως η γενναιόδωρη και ευγενική πάντα μαζί μας, μορφή του θεάτρου, αλλά και παράδειγμα ζωής, Λυδία Φωτοπούλου και ο Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς, που με την ανοιχτή του πρόθεση και την ηρεμία καθοδηγεί διακριτικά, με κύριο στόχο να δώσουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε με τον πιο απλό, λιτό τρόπο , μένοντας στη δύναμη του κειμένου. Η αρχική διαδικασία των αυτοσχεδιασμών μας έλυσε και μας έφερε κοντά στον ερμηνευτικό άξονα, που ζητούσε σκηνοθετικά».
« Ποιος είναι ο Έμενταλ; Πόσο κοντά σε σένα είναι αυτός ο ήρωας; »
Ο Έμενταλ, ο μικρός, ευαίσθητος και έντιμος γιος, είναι ένα ον, που έρχεται σε αντίστιξη με τον κόσμο του πολέμου, ο οποίος έχει διαφθαρεί και βρωμίσει και πληρώνει με τη ζωή του αυτή την στάση ζωής. Ένας νέος με καθαρή συνείδηση, που φωτίζει την αλήθεια της ζωής, όπως θέλουμε να είναι και την ξεχνάμε. Ακολουθώντας το επάγγελμα του ηθοποιού, μέσα από ένα εσωτερικό κάλεσμα στη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων, συνειδητοποίησα πως ηθοποιός είναι το επάγγελμα του να είσαι άνθρωπος και όπως εκμυστηρεύτηκα στον Νικιτα Μιλιβόγεβιτς πρόσφατα, το να κάθομαι να παρακολουθώ την εξέλιξη της παράστασης χωρίς να βρίσκομαι στη σκηνή γιατί ο «θάνατός » μου έρχεται νωρίς, με έκανε να σκέφτομαι πως ίσως αυτή είναι και η βαθύτερή μου επιθυμία. Να βλέπω και να συμμετέχω κάποτε στο μέλλον με το ρόλο του σκηνοθέτη, σ’ αυτό που λέγεται θέατρο. Περιμένω με προσμονή την πρεμιέρα και χαίρομαι που θα συμμετέχω και στην παράσταση « Γκιακ »του ΚΘΒΕ , που θα ξεκινήσεις στις 5 Φεβρουαρίου».
« Ποια λέξη, θα έβαζες δίπλα στη λέξη μάνα, έχοντας στο μυαλό τη «Μάνα Κουράγιο» ; »
« Μάνα – Συγνώμη, γιατί στο τέλος, η σκληρή αυτή μάνα ζητά από όλους και όλα συγνώμη, τους ανθρώπους, τα παιδιά της, την κοινωνία. Μια ύστατη τραγική στιγμή, που η γυμνή αλήθεια κάνει όλους τους ήρωες να ζητήσουν συγνώμη ».
Αν και τυπικά η συνέντευξη έχει τελειώσει, η συζήτησή μας συνεχίζεται. Εκφράζουμε και ανταλλάσουμε τις απόψεις μας για τους ήρωες του έργου, τοποθετούμαστε και αναλύουμε τις καταστάσεις, τους χαρακτήρες, τις συμπεριφορές. Προβληματιζόμαστε και κάνουμε την αντιστοιχία με τη σημερινή πραγματικότητα και τις φρικαλεότητες του πολέμου, αναλογιζόμαστε τις αντοχές και τις άμυνες της ανθρώπινης ψυχής, μιλάμε για τα πρόσωπα της αγάπης . Γιατί αυτό είναι η γοητεία του θεάτρου και ο σκοπός έργων όπως το « Μάνα κουράγιο και τα παιδιά της». Μια παράσταση που κουβαλάς μέσα σου και την μοιράζεσαι, αφυπνίζοντας τη σκέψη, ρίχνοντας τον σπόρο για ένα καλύτερο κόσμο. Η γεύση της γενικής πρόβας, με την καθηλωτική ερμηνεία της Λυδίας Φωτοπούλου και τη ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής που συνόδευε τη δράση του έργου και των ταλαντούχων ηθοποιών που συμμετέχουν, μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις! Μην τη χάσετε!
Συνέντευξη: Μαρία Μαυρίδου
Η ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μουσική: Πάουλ Ντεσσάου
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Νικίτα Μιλιβόγεβιτς
Σκηνογραφική επιμέλεια-Κοστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν
Διεύθυνση ορχηστρικού συνόλου: Νίκος Καπετάνιος
Hχητικός σχεδιασμός-Μουσική διδασκαλία: Νίκος Γαλενιανός
Χορογραφίες: Αμάλια Μπένετ
Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλίας Παπαδόπουλος
Βοηθός σκηνογράφου- ενδυματολόγου: Μαρία Μυλωνά
Οργάνωση παραγωγής: Ναταλία Λαμπροπούλου
Φωτογραφίες: Τάσος Θωμόγλου
Διανομή: Λυδία Φωτοπούλου (Mάνα Κουράγιο), Εμμανουέλα Μαγκώνη (Κάτριν, η μουγκή κόρη της), Ορέστης Χαλκιάς (Άιλιφ, ο μεγάλος γιος), Εμμανουήλ Κοντός (Έμενταλ, ο μικρός γιος), Ελευθερία Αγγελίτσα (Νέος στρατιώτης), Στελλίνα Βογιατζή (Υβέτ Ποτιέ / Μια φωνή / Νέος Αγρότης), Σοφία Καλεμκερίδου (Μάγειρας / Αγρότισσα), Γιώργος Κολοβός (Μάγειρας / Λοχίας / Ιεροκήρυκας / Στρατιώτης), Δημήτρης Μορφακίδης (Σιτιστής / Γέρος συνταγματάρχης / Παλιός στρατιώτης/ Ιεροκήρυκας / Αγρότης ), Αγγελική Νοέα (Στρατολόγος / Στρατιώτης / Υβέτ Ποτιέ), Χρήστος Παπαδημητρίου (Στρατηγός / Ιεροκήρυκας / Αγρότης/ Γραφιάς / Στρατιώτης), Παναγιώτης Παπαϊωάννου (Λοχίας / Ιεροκήρυκας / Στρατιώτης), Αλέξανδρος Σιάτρας (Γραφιάς / Στρατιώτης / Λοχίας), Μιχάλης Σιώνας (Αυτός με τον επίδεσμο/ Μάγειρας).
Μουσικοί επί σκηνής:
Άρτεμις Βαβάτσικα (μπαγιάν), Ιωάννα Γανίτη (τρομπέτα), Κωνσταντίνος Ιωαννίδης (φλάουτο), Ηρώ Μενέγου (πιάνο), Θεόφιλος Μπίκος (κιθάρα), Ανδρέας Παπακώστας-Σμύρης (φλάουτο), Βαλεντίνη Παπανικολάου (κρουστά), Πασχαλίνα Τσέρνου (πιάνο).
Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Έναρξη παραστάσεων: 20/10/2016
Διάρκεια παραστάσεων: 20/10/2016-29/1/2017
ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Τετάρτη 18:00
Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21:00
Κυριακή 19:00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
ΤΕΤΑΡΤΗ-ΠΕΜΠΤΗ:
Γενική είσοδος: 5 €
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ:
Κανονικό εισιτήριο (Θέσεις πλατείας): 10 €
Εκπτωτικό εισιτήριο: 8 € (Θέσεις εξώστη, Φοιτητικό, Άτομα άνω των 65)
Ομαδικό εισιτήριο: 7 € (για κρατήσεις άνω των 20 ατόμων)
ΣΑΒΒΑΤΟ & ΚΥΡΙΑΚΗ:
Κανονικό εισιτήριο: 13 € (Θέσεις πλατείας)
Κανονικό εισιτήριο: 10 € (Θέσεις εξώστη)
Εκπτωτικό εισιτήριο: 8 € (Φοιτητικό, Άτομα άνω των 65)
Ομαδικό εισιτήριο: 7 € (για κρατήσεις 20 ατόμων και άνω)
ΑΝΕΡΓΟΙ: (για όλες τις παραγωγές του ΚΘΒΕ) Δωρεάν
Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή. (20 θέσεις σε κάθε παράσταση για τις παραγωγές στο Βασιλικό Θέατρο, στην ΕΜΣ και στη Σκηνή Σωκράτης Καραντινός της Μονής Λαζαριστών / 10 θέσεις σε κάθε παράσταση για τις παραγωγές στο Φουαγιέ ΕΜΣ και στο Μικρό Θέατρο).
ΑΜΕΑ: Δωρεάν
Πολύτεκνοι: 5€
Δάσκαλοι-Καθηγητές: 10€
ΑΤΕΛΕΙΕΣ:
Εφόσον υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις, ισχύουν ατέλειες ΕΣΗΕΜΘ, ΕΣΗΕΑ, ΣΕΗ, Τμημάτων Θεάτρου, Δραματικών Σχολών, Σκηνοθετών.
