Η ελληνική θεατρική ομάδα Vertebra Theatre με έδρα το Λονδίνο, παρουσιάζει στο θέατρο The Space, 14 με 19 Απριλίου, το έργο «Ορνιθοφοβία», για το οποίο γράφουν στο artplay.gr
η Μάιρα Στεργίου (χορογραφία και δραματουργική επεξεργασία) και Ειρήνη Δερμιτζάκη ( κείμενο-σκηνοθεσία)
Ειρήνη Δερμιτζάκη
Το ορνιθοφοβία είναι ένα έργο που προσπαθούσα να γράψω τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ένας φίλος μια μέρα μου είπε για εκείνη την θεωρία που λέει πως κάποιοι άνθρωποι είναι σαν περιστέρια και πετάν ψηλά κι άλλοι σαν αγάλματα που τα πουλιά πετούν από πάνω τους και αργά η γρήγορα όλο και κάποια κουτσουλιά θα τα βρει. Για κάποιο λόγο κάτι με άγγιξε σε αυτήν την θεωρία. Έτσι ξεκίνησα να γράφω το έργο. Αμέσως σκέφτηκα την πρώτη ηρωίδα την Βικτόρια. Μανιακή με τη συντήρηση αγαλμάτων, ερωτευμένη με την τελειότητα τους. Να μισεί τα αναιδή πουλιά που βρομίζουν τα αγάλματα. Ύστερα ήρθε η Αφροδίτη, η βοηθός της Βικτώριας. Ένα εγκλωβισμένο πουλί που προσπαθεί να ελευθερωθεί αλλά της είναι αδύνατον να πετάξει μιας και το μόνο που έχει διδαχτεί είναι ο φόβος. Γράφοντας και σβήνοντας, συνειδητοποίησα πως η σχέση των δυο γυναικών δε μπορεί να είναι άλλη από τη σχέση μάνας και κόρης. Οι παράλογες απαιτήσεις των γονιών, τα όνειρα και τα απωθημένα τους. Κι από την άλλη το παιδί που προσπαθεί να βρει τον εαυτό του και παλεύει αν ξεχωρίσει τι είναι δικό του και τι του φόρτωσαν εκείνοι.
Στις πρόβες, παίρνουμε το θέμα της κάθε σκηνής του έργου και μέσα από αυτοσχεδιασμούς που βασίζονται στο θέατρο της επινόησης του J. Lecoq στήνουμε σιγά σιγά το έργο. Είναι μια συλλογική προσπάθεια μιας και οι ηθοποιοί έχουν κύριο λόγο στο πως θα εξελιχθεί η σκηνοθεσία. Στη συνέχεια η Μάιρα δημιουργεί της εικόνες βασισμένες στην κίνηση-χορογραφία κι εγώ παίρνω τις εικόνες, τις συνδέω με το κείμενο και τη ροή της ιστορίας. Με στοιχεία παραλόγου και έμφαση στο σωματικό θέατρο παρακολουθούμε την ιδιαίτερη αυτή οικογένεια. Το σπίτι τους δεν έχει οροφή και θυμίζει περισσότερο πάρκο. Ο πατέρας περιφέρεται σαν άστεγος, τα αγάλματα παίρνουν ζωή, τα πουλιά αδυνατούν να πετάξουν, και μάνα και κόρη προσπαθούν να ελευθερωθούν η μια από την άλλη ή κι από τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο φόβος για τα πουλιά είναι ουσιαστικά ο φόβος για την ελευθερία. Η στατικότητα σαν κατάσταση περιέχει περισσότερη ασφάλεια.
Ένα έργο για τον εγκλεισμό στις αξίες της τελειότητας
Μάιρα Στεργίου
Το Ορνιθοφοβία είναι η δεύτερη θεατρική παράσταση της ομάδας Vertebra σε συμπαραγωγή με το θέατρο The Space. Το έργο πραγματεύεται τη σύγχρονη δομή της οικογένειας. Είναι ένα έργο για τον «εγκλεισμό» ενός ελεύθερου ανθρώπου, της κόρης της οικογένειας, στις αξίες της τελειότητας που επιβάλει η «μητέρα» ως πρόσωπο στο έργο αλλά και ως μεταφορά σε μια σύγχρονη κοινωνία με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται.
Με αγάπη για το παράλογο, στην κίνηση και στο οπτικό θέατρο (Visual Theatre) αναλύουμε τη δυναμική της οικογένειας και των σχέσεων μέσα σε αυτήν. Η κίνηση των χαρακτήρων ακροβατεί από την απόλυτη στατικότητα ενός αγάλματος στο ελεύθερο πέταγμα ενός πουλιού. Αυτή είναι και η διαδρομή που προσπαθεί να ακολουθήσει η Αφροδίτη, η κόρη στο έργο. Αυτό συνέβη και στις πρόβες. Από την απόλυτη στατικότητα του κειμένου, των λέξεων, προσπαθήσαμε να δώσουμε ζωή στο κείμενο και να βρούμε τον τρόπο να απεικονίσουμε τόσο τις δράσεις των ηρώων, όσο τον εσωτερικό τους κόσμο, τα όνειρα ή τις φοβίες τους.
Ήταν σημαντικό που δούλεψα στην κίνηση των ηθοποιών, σαν σημείο έναρξης για την αναζήτηση των χαρακτήρων. Η κίνηση που γεννιέται μέσα σώμα μπορεί και προσδιορίζει το ίδιο το σώμα, την ύπαρξή μας στον χώρο και τον σκηνικό χώρο. Έτσι ο ηθοποιός αλλάζει και μεταμορφώνεται στο χαρακτήρα. Κινείται γιατί ζει. Ζει γιατί κινείται. Κι ύστερα, όπως ο ηθοποιός κινείται έτσι αλλάζει κι ο χώρος γύρω του και μας μεταφέρει από την πραγματικότητα στο φανταστικό. Η διαδρομή του είναι και η χορογραφία του εσωτερικού του κόσμου.
