«Όπως νομίζεις ότι ζεις σε μια δημοκρατία έτσι νομίζεις ότι απελευθερώθηκες και από τις Ερινύες». Αυτό υποστηρίζει η Στεφανία Γουλιώτη απαντώντας στην ερώτηση του artplay.gr αν υπάρχει κάποια στιγμή μέσα στις «Ευμενίδες» την οποία
θεωρεί σημαντική, μια στιγμή που την συγκινεί αλλά και την θυμώνει. «Είναι η στιγμή της συνωμοσίας όπως την ονομάζω, απέναντι στον θνητό. Το έργο είναι τρομερά καυστικό γιατί σου στήνει μια ολόκληρη τραγωδία. Σου δείχνει τον θνητό Ορέστη να απελευθερώνεται από τις Ερινύες και να γίνεται ευτυχισμένος. Αλλά την ίδια στιγμή παραμένουν στη σκηνή η Αθηνά και οι Ερινύες και καταστρώνουν νέο σχέδιο εξόντωσής του, έτσι ώστε να τον αποτελειώσουν. Είναι όλο μια πλάνη. Όπως νομίζεις ότι ζεις σε μια δημοκρατία έτσι νομίζεις ότι ελευθερώθηκες από τις Ερινύες!».
Η Γουλιώτη μετά από χιλιόμετρα ερμηνευτικού πρωταθλητισμού, εγκαταλείπει την σιγουριά της ασφάλειας και της κατεύθυνσης ενός σκηνοθέτη και αποφασίζει να εκτεθεί μόνη στη σκηνή, απέναντι στις «Ευμενίδες» του Αισχύλου, ένα έργο που όπως λέει «δεν έχει πολύ μελετηθεί και όπου οι χαρακτήρες είναι διαφορετικές πλευρές του εαυτού μας. Αυτή η έκθεση συμβαίνει στο έργο στις τελευταίες επτά σελίδες. Θα ήθελα να συμβαίνει σε όλο το έργο, αλλά δεν είναι δυνατόν, καθώς πρέπει με έναν τρόπο να σας βάλω σε έναν κόσμο, έτσι ώστε να μπορέσετε να παρακολουθήσετε. Ο θεατής έχει συνηθίσει να γραπώνεται η προσοχή του από κάτι παραστασιακό και συγκεκριμένο. Νομίζω ότι πετυχαίνω τον στόχο μου έστω και σε επτά σελίδες»
-Τι είδους έργο είναι οι «Ευμενίδες»;
-Είναι ένα σατανικό έργο, είναι σαν την ψυχανάλυση. Εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά, σου δίνει μια «καρπαζιά» και ανατρέπονται τα πάντα. Η συνθήκη είναι να παρατηρώ την ιστορία να ζει μέσα μου και την ανακαλύπτω μαζί σας. Ο στόχος μου ήταν να δουλέψω έτσι την υποκριτική έτσι ώστε η ιστορία να ζει μέσα μου και εσείς να βλέπετε έναν άνθρωπο μέσα στον οποίο ζει μια ιστορία. Αυτή είναι και η δουλειά μου, να ζω τις ιστορίες για εσάς.
-Το έχεις κατακτήσει το κείμενο ή κάθε μέρα ανακαλύπτεις και κάτι άλλο;
– Δεν μπορείς να κατακτήσεις κάτι που δεν είναι δικό σου. Έχω βουτήξει σε αυτό σίγουρα περισσότερο από κάποιους άλλους που έχουν κάνει μια ανάγνωση μόνο. Έχω βουτήξει πολύ στο τι είναι η ψυχανάλυση, τι είναι οι Ερινύες για μένα, στο παράδοξο του ότι πρέπει να συνυπάρχω μαζί τους…
-Συνεργαζόμενη με πολλούς σκηνοθέτες έχεις γνωρίσει πολλούς τρόπους και κώδικες υποκριτικής και σκηνικής αφήγησης. Εσύ ποιόν τρόπο χρησιμοποιείς;
-Είναι αλήθεια ότι έχω πάρα πολλές πληροφορίες. Το βασικό μου «πρόβλημα» είναι ότι όλες οι πληροφορίες που έχω είναι «κόλπα» και «εργαλεία» για να «εξαπατήσουμε τον θεατή». Εγώ έχω προσπαθήσει να ψάξω έναν δρόμο όπου δεν τον εξαπατάς τον θεατή, δεν λες κάτι που δεν συμβαίνει. Στο θέατρο πάμε για να παρακολουθήσουμε κάτι που δεν μπορούμε να ζήσουμε. Εδώ δεν βλέπεις έναν ηθοποιό που σου αναπαριστά την ιστορία, αλλά βλέπεις έναν ηθοποιό που ζει μέσα του η ιστορία. Εκεί υπολογίζω να υπάρξει μια πλατφόρμα επικοινωνίας ανάμεσα στους δυο μας, όπου κανένας δεν θα λέει ψέματα σε κανέναν! Συμπεριφέρομαι όπως θα ήθελα να μου συμπεριφέρονται και εμένα οι ηθοποιοί. Και μου έχουν συμπεριφερθεί. Έχω εμπνευστεί από παραστάσεις που έχω παίξει και από άλλες που έχω δει. Από την Αγγελική Παπούλια στο Σχολείο Γυναικών του Βογιατζή έως τον Άρη Μπαλή στις Βάκχες του Έκτορα Λυγίζου
Μάνια Ζούση
* Η παράσταση “Ευμενίδες” του Αισχύλου ανεβαίνει 20,21 και 22 Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στην αίθουσα Ε της Πειραιώς 260 και είναι sold out
