Selfie: στο βάθος πίσω η πόλη: Η Θεσσαλονίκη του Ακύλλα

Στη Θεσσαλονίκη που μεγάλωσε, περιπλανιέται ο Ακύλλας Καραζήσης, ιχνηλατώντας την παιδική ηλικία της πόλης μέσα από τη μνήμη και το προσωπικό του βίωμα, μετά τον πόλεμο, συνθέτοντας ένα πολυφωνικό ποίημα για την μεταπολεμική Ελλάδα όπως το καταγράφουν τρεις εμβληματικοί συγγραφείς της: ο Βασίλης Βασιλικός, ο Γιώργος Ιωάννου και ο Νίκος-Γαβριήλ Πεντζίκης. Η σκηνική αυτή σύνθεση με τον τίτλο Selfie: στο βάθος πίσω η πόλη, παρουσιάζεται από 29 Μαρτίου στην Πειραματική Σκηνή – Ι του Εθνικού Θεάτρου.

Η πόλη, πέρα από τα επίθετα και τις ιδιότητες που, κατά καιρούς, της προσάπτουν, μοιάζει να έχει τη δική της, κρυμμένη, μυθολογική ζωή, σημειώνει ο Καραζήσης. Αυτή η ζωή μπορεί χρονολογικά να κατατάσσεται στο παρελθόν, είναι όμως πανταχού παρούσα στο σήμερα, σε ένα διευρυμένο παρόν. Αυτή η περιπετειώδης αφήγηση είναι μια προσπάθεια κατανόησης ή και εφεύρεσης μιας πόλης σε συσκότιση.

Όταν πέφτει η συσκότιση μετά τη δύση στις οδούς Εγνατίας και Αγίου Δημητρίου, στην Καμάρα, στη Λέοντος Σοφού, στον Έσπερο, στο Βακούρα και στα Τιτάνια, στα Χίλια Δέντρα, στην Πολίχνη και στο μέτωπο των μεγάρων της παραλίας, μπορεί κανείς να διακρίνει τις φωτεινές νησίδες: Το τεράστιο Φύλλο που κατασπαράζει μια πολυκατοικία στην Κολόμβου, την Σαρκοφάγο στην Αγγελάκη, στην κρύπτη της οποίας σμίγουν τα παράνομα ζευγάρια, τον υπαίθριο Τεκέ του Τσικρικονάκια στα Εβραϊκά Μνήματα, την πορεία των κίτρινων Άστρων προς τον Σταθμό για το Άουσβιτς, την ηρωική, τέλος, έξοδο της Κυρίας Έρσης έξω από τα τείχη της πόλης με το υπεραστικό προς την εξωτική Σικυώνη μετά από δέκα χρόνια Κατοχής και Εμφυλίου. Ψηφίδες και σπαράγματα δυο ταλαιπωρημένων, μίζερων κι όμως μυθολογικά ολοζώντανων δεκαετιών: 1950 και 1960.