«Στα ιστορικά βιβλία υπάρχουν παραπομπές που συχνά μπορεί να είναι ένα γράμμα, μια δήλωση σε εφημερίδα, ντοκουμέντα όπου κάποιος εκφράζεται σε πρώτο πρόσωπο και τα οποία τεκμηριώνουν την ιστορική αφήγηση», σημειώνει στο artplay.gr
ο ηθοποιός και σκηνοθέτης της παράστασης «Γραπτά Ίχνη», Αλέξανδρος Λυκούρας. Και προσθέτει: « Διαβάζοντας βιβλία για την ιστορία της Κεφαλονιάς απ’ όπου κατάγομαι, σε τέτοιες παραπομπές, ανάμεσα στην πεζή αφήγηση, ήταν σαν να ζωντάνευαν ξαφνικά οι φωνές των ανθρώπων.
Αυτό με παρακίνησε να ξεκινήσω να ψάχνω για λόγια που κάποιος απλός άνθρωπος είπε κάποια στιγμή και αυτά καταγράφηκαν σε ένα κομμάτι χαρτί (σε ένα γράμμα, σε μια εφημερίδα …) ή και για πράγματα που κάποιος έπαθε και καταγράφηκαν σε χαρτί (σε ένα προικοσύμφωνο, σε ένα κατασχετήριο…)
Έψαξα στα Γενικά Αρχεία του Κράτους στην Κεφαλονιά και στην Αθήνα και βρέθηκε ένα υλικό από ντοκουμέντα, θραύσματα από τις ζωές δέκα ανθρώπων από το 1810 έως το 1953 μέσα από τα οποία βλέπουμε τα θέλω αυτών των ανθρώπων για αγάπη, προστασία, αναγνώριση…
Επειδή καθημερινά βλέπουμε ανθρώπινες ζωές να ισοπεδώνονται από όσα συμβαίνουν γύρω μας, γεννιέται η ανάγκη να δούμε τι συνέβαινε στους ανθρώπους στο παρελθόν. Πράγμα που πιστεύω ότι μπορεί να φανεί μέσα από τέτοιου είδους ντοκουμέντα.
Αυτό που μας συγκίνησε όλους μας, τους ηθοποιούς και τους συντελεστές της παράστασης, είναι ότι φέρνοντας στη σκηνή όλα αυτά τα αιτήματα αυτών των ανθρώπων, τα ξεχασμένα στις σωρούς των αρχείων, είναι σαν να δικαιώνουμε αυτούς τους ανθρώπους και τις επιθυμίες τους.
Αλέξανδρος Λυκούρας
φωτογραφίες Κώστας Μουντζουρέας
