Έχω μια δυσκολία στο να γράφω για ανθρώπους που γνωρίζω καλά. Ζορίζομαι. Ιδιαίτερα όταν έχω να γράψω καλά λόγια.
Φοβάμαι μάλλον μήπως γράψω κάτι που θα φανεί υπερβολικό, κάτι που ίσως θεωρηθεί επιτηδευμένο, κλπ κλπ. Αυτό παθαίνω και τώρα, γράφοντας για τη Στέλλα Παπαδημητρίου.
Τη Στέλλα, την γνωρίζω από μικρό παιδί, όταν μαθητής ακόμα άκουγα για τις εμφανίσεις της στο χορό παραστάσεων στο Φεστιβάλ Φιλίππων και αλλού. Την ξέρω καλά. Δεν είναι αυτό που λένε «ξέρω από πού κρατάει η σκούφια της». Ξέρω τη «σκούφια» της.
Ακόμα περισσότερο όμως, ξέρω πως μοναδική προίκα της, στη ζωή και την θεατρική και τηλεοπτική καριέρα της ήταν η Αρετή της, με «άλφα» κεφαλαίο παρακαλώ.
Αρετή λένε και την ηρωίδα που υποδύεται στον μονόλογο “Η Προίκα” της Μπέττυς Μαγρίζου, που έχουν σκηνοθετήσει ο Φώτης Μακρής και η Κλεοπάτρα Τολόγκου και παρουσιάζεται στο Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ στα Πετράλωνα.
Αρετή… Μια γυναίκα κάποιας ηλικίας, μπροστά σε ένα μπαούλο. Ανακατώνει σεμέδες, εργόχειρα και άλλα προικιά και αναπολεί. Κλαίει… Γελάει… Λυπάται… Χαίρεται … για μια ζωή περασμένη, για μια ζωή γεμάτη. Για μια ζωή.
Καλή επιτυχία Στέλλα
Βαγγέλης Σαρακινός
