«Με απασχολεί έντονα η θεατρική ιστορική αφήγηση, πώς μπορούμε να μιλήσουμε την ιστορία στην σκηνή χωρίς να γίνουμε μονοκόμματοι ή διδακτικοί, αντλώντας ταυτόχρονα
από το σήμερα για το σήμερα», σημειώνει στο artplay.gr η σκηνοθέτης του CIVIL² Στέλλα Χριστοδουλοπούλου, που μετά την Πειραματική Σκηνή -1 του Εθνικού Θεάτρου και την Πλατφόρμα νέων δημιουργών με Θέμα τον Εμφύλιο,ανοίγει την Μπιεννάλε της Αθήνας την Παρασκευή 15 Απριλίου στις 8 το βράδυ στο Μπάγκειον της Ομόνοιας.
Πρόκειται για μια δεύτερη εκδοχή της work in progress παράστασης που παρουσιάστηκε πέρυσι στην Ακαδημία Τεχνών του Βερολίνου.
Η Στέλλα Χριστοδουλοπούλου παρουσιάζει την προβληματική της και υπογραμμίζει:
«Σαν σώμα κοινωνίας έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με την ιστορία. Να τους θάψουμε τους νεκρούς μας, να σταματήσουν να μας στοιχειώνουν σαν φαντάσματα. Nα πηγαίνουμε κάθε τόσο στον τάφο τους να ανάβουμε ένα καντηλάκι δίνοντας τους την σκέψη και τις τιμές που τους αξίζουν -μα οι νεκροί με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς. Σέρνουμε στην πλάτη μας τους Εμφύλιους, τις Δικτατορίες, τα Ιουλιανά, πολέμους, προσφυγιές, πακέτα στήριξης και μνημόνια. Ας μιλήσουμε για την ιστορία μας, να μη την φοβόμαστε. Η γενιά που έζησε τον Εμφύλιο, πώς να την μιλήσει την ανοιχτή πληγή; Ήταν πιο δύσκολο γι αυτούς, εμείς δεν το ζήσαμε και είναι επιδερμική η σχέση μας με το γεγονός. γι αυτό και μπορούμε να το αρθρώσουμε, να το εξετάσουμε από απόσταση. Θα ήθελα να μην ξανασχοληθώ με τον Εμφύλιο, να πάρει την θέση του και τα φαντάσματα να ημερέψουν. Πώς όμως να ξεπλύνεις τόσο αίμα; Πώς όταν η κυρίαρχη τάση έχει υπάρξει η συγκάλυψη και η αποφυγή-υπεκφυγή; Παρ όλα αυτά είναι σαφές πως η κοινωνία μας, μέσα από την ανέχεια, την λιτότητα και την αλληλεγγύη που γλυκοχαράζει, βρίσκεται σε πολύ πιο εξελιγμένες ζυμώσεις και πως μπορεί πλέον σιγά σιγά να εισέλθει στον τόπο μνήμης και να τον κατοικήσει. Πάντα με το βλέμμα καρφωμένο στο σήμερα.
Είναι σημαντικό επίσης να γνωρίζουμε ότι ναι μεν η κοινωνική πόλωση, η τάση του Έλληνα για στρατοπεδοτισμό κλπ αλλά δεν ήταν μοναχά δική του η ευθύνη. Η Ελλάδα ήταν μια χαψιά στο στόμα μέσα του Ψυχρού πολέμου που ήδη διαφαινόταν. Υπήρξε μια σχεδόν πραξικοπηματικου τύπου επέμβαση από την Μεγάλη Βρετανία, κατόπιν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, στα εσωτερικά της χώρας. Ένα ίχνος μόνο των επεμβάσεων τέτοιου τύπου παρατηρήσαμε με το δημοψήφισμα του’15 όταν ο Σούλτς προέτρεψε ανοιχτά τον ελληνικό λαό να ψηφίσει ΝΑΙ. Και άλλοι πολλοί ακολούθησαν που επιδόθηκαν σε ένα παιχνίδι τρομοκρατίας και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Φυσικά τα μεγέθη είναι πολύ διαφορετικά σε σχέση με το ‘44, και οι συμφωνίες επίσης, μα οι αποικιοκρατία έχει τακτικές που δεν αλλάζουν πολύ, ενδύονται μόνον άλλα ρούχα. Ναι μεν λοιπόν καλώς στην λαική συνείδηση τρωγόμαστε μεταξύ μας, μα δεν τρωγόμαστε κιόλας. Και είναι καίριο και καθοριστικό να αναλογιστεί κάποιος τις ευθύνες του μεν αλλά και την ευθύνη των άλλων, των έξωθεν ελθόντων. Αναζητώ την στιγμή που αυτή η χώρα θα σταθεί στα δικά της πόδια. Τα στραβά κι ανάποδα ναι, μα έχοντας την δική της ευθύνη. Είναι τρομερό ότι από την έκθεση που συνέταξε ο Πωλ Πόρτερ το 1947 για την πολιτική ζωή της χώρας δεν θα αλλάζαμε και πολλά σήμερα, λες και δεν πέρασε μια μέρα. Από την άλλη, στην κοινωνία μέσα υπάρχει τεράστια δυναμική, ευφυΐα, μόρφωση και διάθεση για ζωή – δεν ήμαστε τελειωμένοι ούτε ψυχροί.
Η παράσταση CIVIL² ασχολείται με την Νεότερη Ελληνική Ιστορία κι εστιάζει στον Εμφύλιο του ‘46-’49. Είναι μια δεύτερη εκδοχή της work in progress παράστασης που παρουσιάστηκε πέρυσι στο Βερολίνο στην Ακαδημία των Τεχνών. Έχει όμως αλλάξει καθοριστικά από πέρυσι κι αποτελεί πλέον ένα στοίχημα για το κατά πόσο στοιχεία θεάτρου ντοκιμαντέρ μπορούν να συμπλεύσουν με το εικαστικό θέατρο, κάτι που δεν έχω ξανακάνει κι έχω μεγάλη περιέργεια για το αποτέλεσμα. Με απασχολεί έντονα η θεατρική ιστορική αφήγηση, πώς μπορούμε να μιλήσουμε την ιστορία στην σκηνή χωρίς να γίνουμε μονοκόμματοι ή διδακτικοί, αντλώντας ταυτόχρονα από το σήμερα για το σήμερα».
Στέλλα Χριστοδουλοπούλου
Ταυτότητα
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Στέλλα Χριστοδουλοπούλου
Έρευνα – Δραματουργική επεξεργασία: Στέλλα Χριστοδουλοπούλου, Μαριάνθη Γραμματικού
Σκηνογραφία: Αλέγια Παπαγεωργίου, Σεσίλια Τσελεπίδη
Κοστούμια – Φωτισμοί: Σεσίλια Τσελεπίδη
Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Μανιάτης, Φώτης Σιώτας
Σύμβουλος ιστορικών θεμάτων: Δημήτρης Μανιάτης
Φωτογραφίες: Αθηνά Λιάσκου
Γραφιστικά: Γιάννης Στύλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Γραμματικού
Ερμηνεύουν: Φιντέλ Ταλαμπούκας, Βασιλική Τρουφάκου
Συμμετέχουν σε βίντεο: Τρύφωνας Καρατζάς, Ξανθούλα Φράγκου
Χρησιμοποιούνται μαρτυρίες και φωτογραφίες από το βιβλίο της Johanna Weber και κείμενα από το Αγρίμι του Ν. Βρεττάκου.
