Metamanias Θέατρο

“Παντελονάκι αέρινο” ο Ρήσος

Σε αλάνα της Αθήνας του ΄50 και του ΄60 όπου σκανταλιάρικα παιδιά, κυλιούνται ιδρωμένα και σκονισμένα στο χώμα παίζοντας τον πόλεμο με ξύλινα σπαθιά, χάρτινα καπέλα, σουρωτήρια που γίνονται περικεφαλαίες και κοντάρια που μετατρέπονται σε άλογα, μεταμορφώθηκε

το ανασκαμμένο Λύκειο του Αριστοτέλη στην καρδιά της πόλης.

Έτσι ονειρεύτηκε τον Ρήσο η Κατερίνα Ευαγγελάτου, σαν «παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο» όπως γράφει ο Ελύτης στο «Ήλιος ο Πρώτος». Με εφηβική ορμή και παιδική χάρη ένας χορός πιτσιρικάδων που έμοιαζαν σαν να βγαίνουν από όνειρο, στροβιλίστηκαν, πάλεψαν, κυλίστηκαν στη σκόνη και διέτρεξαν το Λύκειο πολλές φορές για χάρη του Ρήσου, βασιλιά των Θρακών και γιού του Στρυμόνα, που έφθασε αργοπορημένος βοηθός στο τρωικό στρατόπεδο του Έκτορα, αλλά σκοτώθηκε από τον Διομήδη και τον Οδυσσέα που άρπαξαν τα κατάλευκα άλογά του, για τα οποία ένας χρησμός έλεγε πως αν έτρωγαν χορτάρι από την γη της Τροίας και έπιναν νερό από τον Ξάνθο ποταμό, θα έσωζαν την μυθική πόλη από τους Αχαιούς.

Το κοινό συντεταγμένο σε ομάδες περπάτησε το Λύκειο ακούγοντας αποσπάσματα για τον Τόπο και τα Όνειρα από τα έργα του Αριστοτέλη «Φυσικά» και «Μικρά Φυσικά», καθώς επίσης και για τα Ήθη των Νέων από την «Ρητορική». Ίσως μια μικρότερης έκτασης επιλογή που θα περιόριζε και την διάρκεια να ήταν προτιμότερη! Η παράσταση δεν είναι αρχαιολογική ξενάγηση αλλά η παρακολούθηση μιας ιστορίας και κυρίως ο τρόπος αφήγησής της!

Στην τελευταία παράσταση της Κυριακής 9 Αυγούστου, ο κόσμος ήταν πολύς, αρκετοί είχαν μπει σε λίστα αναμονής και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που παρακολουθούσαν ως περαστικοί, όρθιοι πίσω από τα κάγκελα της οδού Ρηγίλλης.

Σκληρά προπονημένος και ετοιμοπόλεμος, ο θίασος των καλών ηθοποιών χαιρόταν και απολάμβανε το παιχνίδι και αυτό ήταν κάτι που το κοινό εκτίμησε, συμμετέχοντας και γελώντας και θερμά στο τέλος χειροκροτώντας!

Ευτυχώς που για κάποιους τυχερούς αυτό το καλοκαίρι, δεν εισακούστηκε ο λόγος του προστατευτικού Ηνίοχου προς τον βασιλιά του : «Ρήσο σου είπα να πάμε Αιδηψό και εσύ ήθελες Τροία!»

Μάνια Ζούση