Ένα ταραχώδες έργο πρωτοφανούς σύλληψης και δύναμης εμπνεύστηκε η Άλις Όσβαλντ μεταφράζοντας τον Όμηρο από το πρωτότυπο και παραδίδοντας στο κοινό το «Μνημείο Πεσόντων», «ένα προφορικό νεκροταφείο για τους νεκρούς της Ιλιάδας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μελάνι» σε μετάφραση Μυρσίνης Γκανά. Η Αγγλίδα ποιήτρια κάνει τη δική της υπόκλιση στη ζωή, ανάβοντας ένα καντηλάκι μνήμης και θύμησης, για όλους τους νεκρούς του Τρωικού Πολέμου που σκοτώθηκαν στις φονικές μάχες μιας επικής και πολυετούς σύγκρουσης, και τα ονόματά τους χάνονται στη σκιά των μεγάλων πρωταγωνιστών και ηρώων.
Η ηθοποιός Αλεξάνδρα Καζάζου επέλεξε από κοινού με τους σπουδαστές του 3 ου έτους της Σχολής Δήλος, που είναι πλέον απόφοιτοι, το «Μνημείο Πεσόντων», ως έργο αποφοίτησης, παρουσιάζοντάς το, εκτάκτως, για μια βραδιά,τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Άλφα Ιδέα, στις 9 το βράδυ και με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Κρατήσεις γίνονται στα τηλέφωνα 6973298657 και 6987154860
Η παράσταση παρουσιάστηκε πρόσφατα στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας και ετοιμάζεται για το Ινστιτούτο Γκροτόφσκι στην Πολωνία στις 7 και 8 Οκτωβρίου.
Όταν το έργο πρωτοανέβηκε τον Απρίλιο του 2019, η Αλεξάνδρα και οι τότε σπουδαστές – πρωταγωνιστές είχαν γράψει στο artplay.gr τις σκέψεις τους.
«Αυτή η διαδρομή του Μνημείου Πεσόντων ξεκίνησε πριν 1,5 μήνα και μέσα σε αυτό το διάστημα με πολύ εντατική δουλειά και τρομερή αφοσίωση από την πλευρά των ηθοποιών που είχα δίπλα μου, με πάθος, εργατικότηκα και διαθεσιμότητα , έχει αρχίσει μία εξερεύνηση και ένας διάλογος με θεματική προσωπική αλλά και καθολική», ομολογεί στο artplay.gr η Αλεξάνδρα , επισημαίνοντας πως «το ερώτημα που γεννήθηκε, το δίλημμα καλύτερα, είναι: Μνήμη ή Λήθη; Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν πια παπούτσια; Κι αν δεν υπάρχουν πια ,τότε μπορεί να γεννηθεί κάτι στην κενή ζώνη ; Στην ζώνη της αναμονής; Μήπως χρειαζόμαστε περισσότερη σιωπή για να αφουγκραστούμε μία ιστορία ; Να την αφουγκραστούμε πραγματικά ; Για να μην καταλήξει σε πληροφορία; Μήπως απλώς πρέπει να σταθούμε μπροστά σε ένα γεγονός και να το κοιτάξουμε;
Να σημειώσουμε πως ο Φρόιντ στο βιβλίο του «Τοτέμ και Ταμπού», περιγράφει πως όταν ένα μέλος των Σαμάνων είναι ψυχικά άρρωστο, τότε, εμφανίζεται ο Μεγάλος Σαμάνος της κοινότητας και αφηγείται την ιστορία όλης της οικογένειας μέχρι τα βάθη της ιστορίας της. Με αυτόν τον τρόπο υπάρχει η πίστη πως ο ψυχικά άρρωστος μπορεί-γνωρίζοντας το παρελθόν του-να πατήσει ξανά τα πόδια του στο τώρα και να είναι έτοιμος να προχωρήσει στο μέλλον. Να φορέσει καινούργια παπούτσια. Και υπό αυτή την έννοια το έργο-θηρίο της Αλις Οσβαλντ είναι η άρνηση της Λήθης και η αρχή ενός Καινούργιου Χρόνου .
Οι σπουδαστές του τρίτου έτους της Σχολής Δήλος εκφράζουν τις πρώτες σκέψεις τους για το έργο στο artplay.gr:
«Δεν υπάρχουν πια παπούτσια
Εγώ εκεί. Σε μια ατέρμονη ουρά να μετράω χέρια
Αυτοί που τα σώματά τους χωρίζονται
στις δυο όχθες του ίδιου ποταμού
αυτοί που έμαθαν να συρράπτουν τα όνειρα
του διακεκομμένου ύπνου τους σε μια ενιαία αφήγηση αυτοί θα θρέψουν τις στιγμές
να μεγαλώσουν να μην χωράν πια σε ποιήματα
Είναι μια γεμάτη χορταστική άδεια αγκαλιά … εκεί που νοιώθεις ένα τεράστιο φουσκωτό μπαλόνι την ίδια στιγμή είσαι εκείνο το αιχμηρό αντικείμενο έτοιμο να τρυπήσει να δώσει ένα τέλος … αλλά … όμως … γιατί … και πού … τέλος ;
Ιστορίες. Ένα ταξίδι. Η ζωή είναι πολύ μικρή. Διασταυρώσεις. Αδέρφια. Το παιδικό δωμάτιο. Οικογένεια. Γυμνά πόδια. Θέλω. Κάτω από τη γη. Η τελευταία φορά. Το μυστικό. Τα μάτια κάποιου. Σε ένα μέρος γεμάτο θυμό. Μέσα στο παιχνίδι. Ο θάνατος δουλεύει υπερωρίες. Όλοι φεύγουμε. Δάκρυα, κόκκαλα, απώλεια. Χρόνος και Χώρος. Κανείς δε κοιμάται. Βαθιά μέσα στα μάτια. Ποτέ δε ξέρεις. Η τέλεια σειρά. Πάνε και έρχονται. Το θάρρος. Παράλληλο παιχνίδι. Όλοι περιμένουμε. Στατικότητα. Όλοι μόνοι. Ηχώ. Σιωπή.
Το δέρμα είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα εξωτερικό προστατευτικό περίβλημα του σώματος.
Χιλιάδες ονόματα, χιλιάδες φύλλα
Ποιός θα μπορούσε να γράψει μια ιστορία για τα φύλλα;
Κι όμως σε αυτά τα ζητήματα η ακρίβεια είναι αναγκαία
Δεν πρέπει να μας διαφύγει ούτε ένας
Πρέπει να μάθουμε να μετράμε με ακρίβεια
Να τους καλούμε με το μικρό τους όνομα
Να τους ετοιμάζουμε για το ταξίδι
5 10 15 20 25 30 35 40…
ψάχνουμε με μανία για λέξεις που δεν υπάρχουν
χωρίς να καταλαβαίνουμε το γιατί
ύστερα γυρνάμε σπίτι
..45 50 55 60 65 70
Σίγησαν, λένε.
Κι έπειτα;
Τους μάζεψαν, λένε, με τη σκούπα.
Κι έπειτα;
Ξεφύτρωσαν, λένε, πάλι στις θέσεις τους.
Στο ντουλάπι με τα μαχαιροπίρουνα.
Έτσι είπαν.
Είναι σημαντική η στιγμή που ένας άνθρωπος μαθαίνει για το “παράδοξο των διδύμων”: από δυο δίδυμα παιδιά, αν το ένα τύχαινε κάπως να πετάξει προς έναν πλανήτη κ πίσω ξανά στη γη με την ταχύτητα του φωτός, τότε το δεύτερο, που θα χε μείνει στη γη για πάντα, θα χε μεγαλώσει…
Όταν το κορμί ιδρώνει ο Όμηρος λέει: «εκ μελέων έρρεεν». Στα μέλη καρφώνονται τα δόρατα, τα ξίφη και τα βέλη, η θλίψη, η χαρά, ο φόβος και η μνήμη, όλα σε μέλη κατοικούν.
Σιγή. Απέραντη σιωπή. Το τοπίο…
Δε ξέρεις αν ήταν πριν ή μετά το κακό, όπως κοιτάς στο βάθος της εικόνας.
Όλοι και κανείς
Όπως όταν κάνεις στάση και κοιτάς το θέαμα και η θέση της καρέκλας σου είναι ζεστή, έχει πάρει το σχήμα σου
και ύστερα φεύγεις»
Οι τριτοετείς της Δραματικής Σχολής ΔΗΛΟΣ
Αγγελή Σοφία, Δέτσικας Σπύρος, Ζήκα Ειρήνη, Καζής Βασίλης, Κακοσούρης Αντώνης , Καμαλάκη Μαρίνα, Καμνή Σταυρούλα, Καρακωνσταντάκης Ηλίας, Καστόρης Ιάσονας, Καστρίτσης Παναγιώτης, Κολονέλου Ιωάννα, Μαυρομαρά Σοφία, Μουτσοπούλου Δανάη, Νάνος Μάκης, Ντέμου Δανάη, Παγκάλου Αντωνία, Περγαντάς Σπύρος, Πέτρου Βασίλης, Σοφούλη Γιώτα, Σπύρου Βαλεντίνη
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ : Κάρολ Τζάρεκ
