Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Θόδωρο Τερζόπουλο μικρός. Ήταν τον θεατρικό χειμώνα του 1988 -1989.
Ήμουν τότε νεαρός συντάκτης του πολιτιστικού ρεπορτάζ στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος και εκείνο το βράδυ ο Θόδωρος Τερζόπουλος έδινε την τελευταία παράσταση με το έργο του Χάινερ Μύλλερ «Μήδειας Υλικό», στο Εργοστάσιο της Λεωφόρου Βουλιαγμένης.
Είχα ακούσει για τον Τερζόπουλο, ήθελα να δω την παράσταση, αλλά δυστυχώς έπεσα σε κίνηση και έφτασα αργά. «Μήδειας Υλικό» εκείνο το βράδυ δεν είδα, όταν όμως τέλειωσε η παράσταση γνώρισα έναν άνθρωπο, ο οποίος έδειχνε να συμπάσχει μαζί μου που δεν πρόλαβα. Έκτοτε συναντηθήκαμε πολλές φορές, σε πολλές αποθήκες, σε πολλά αρχαία θέατρα, και όλο αυτό το διάστημα κάναμε αρκετές συζητήσεις γι αυτά που κάνει, για την Τέχνη, για τη ζωή, για το πού πάμε, για την Αριστερά.
Σε όλες αυτές τις συζητήσεις, όπου και αν γίνονταν, ένοιωθα να μας τριγυρίζει μια περίεργη ενέργεια. Την ίδια ακριβώς ενέργεια αισθάνθηκα και σήμερα διαβάζοντας την πολύ καλή συνέντευξη που του πήρε η συνάδελφος Σόνια Ζαχαράτου για το ΒΗmagazino.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Θόδωρου Τερζόπουλου στο ΒΗmagazino.
Βαγγέλης Σαρακινός
