«Ο Matthew Lewis γράφει για τον Καλόγερο ενώ είναι μόλις δεκαεννιά χρονών και δημιουργεί, ένα πρωτότυπο ημερολόγιο μεσαιωνικών παραδόσεων, φανταστικών ιστοριών και προσωπικών αναγνωσμάτων», γράφει στο artplay.gr με αφορμή
ένα από τα πιο εμβληματικά δείγματα του γοτθικού μυθιστορήματος του 18oυ αιώνα, τον Καλόγερο του Μάθιου Γκρέγκορι Λιούις, που ανεβαίνει στο Θέατρο Skrow σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου από την ομάδα Skrow Theater Group, κάθε Κυριακή , Δευτέρα & Τρίτη, η δραματουργός Ελένη Τριανταφυλλοπούλου.
«Ο κόσμος του Lewis καταρρίπτει κάθε ρομαντική επίφαση προσδιορισμού της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα πρόσωπα του έργου, χρονολογημένα από γραφής την περίοδο του Ρομαντισμού, τοποθετημένα στο πεδίο δράσης της ‘Υστερης Αναγέννησης, αλλά με χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν ν’ αποδοθούν στη λογοτεχνία του Μοντερνισμού, αποκαλύπτουν την πολυδιάστατη πνευματική ιδιοσυγκρασία του συγγραφέα.
Ο Matthew Lewis γράφει για τον Καλόγερο ενώ είναι μόλις δεκαεννιά χρονών και δημιουργεί ένα πρωτότυπο ημερολόγιο μεσαιωνικών παραδόσεων, φανταστικών ιστοριών και προσωπικών αναγνωσμάτων. Μέσα στο μυθιστόρημα έχουμε αναφορές στον Shakespeare, τον Torquato Tasso, τον Alexander Pope, τον Robert Blair και σε πολλούς άλλους συγγραφείς και ποιητές. Την εποχή που γράφεται το έργο ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός έχει συντελεστεί. Το γεγονός αυτό ενθαρρύνει την ειρωνική ματιά του συγγραφέα απέναντι στις δεισιδαιμονίες του παρελθόντος και οδηγεί στη συνταρακτική σκιαγράφηση του κεντρικού ήρωα.
Η εξέλιξη της ιστορίας καταργεί κάθε ψευδαίσθηση σε σχέση με την ιδανική εικόνα που ο άνθρωπος κατασκευάζει για τον εαυτό του. Στον πυρήνα της ανθρώπινης ιδιότητας συγκρούονται οι μηχανισμοί του πολιτισμού με τα αρχέγονα ένστικτα. Στον Καλόγερο, το ξύπνημα των καταπιεσμένων ενστίκτων προκαλεί ένα τρομακτικό ξέσπασμα βίας. Παράλληλα, καθρεπτίζει την ανεπάρκεια οποιασδήποτε εξουσίας, θρησκευτικής ή πολιτικής, να κατανοήσει αυτό που πραγματικά είναι η ανθρώπινη φύση. Η ανεπάρκεια αυτής της γνώσης, συντηρεί κάθε είδους δεισιδαιμονία και φέρνει αντιμέτωπο τον άνθρωπο με το πιο φοβερό φάντασμα, εκείνο του εαυτού του».
Ελένη Τριανταφυλλοπούλου – δραματουργός
