Το είχαμε απολαύσει πρώτα ως ανάγνωσμα και μετά ως κινηματογραφική ταινία (το 1990) με πρωταγωνιστές τον Τζέιμς Κάαν και την Κάθι Μπέιτς, η οποία κέρδισε και το Οσκαρ Α Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της. Ο λόγος για το «Misery» του Στίβεν Κινγκ, εκείνη την τρομακτική ιστορία του δημιουργού και της πιστής θαυμάστριάς του, που από νοσοκόμα γίνεται δεσμώτης, βασανιστής και, εντέλει, «συνδημιουργός».
Φέτος, αυτό το συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ παρουσιάζεται στη σκηνή του «Ιλίσια Βολανάκης», με τη Ρένη Πιττακή στο ρόλο της Αννι Γουίλκς, τη θαυμάστρια «Number 1», τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο στο ρόλο του μπεστελερίστα συγγραφέα Πωλ Σέλντον και τον Δημήτρη Καραμπέτση στο ρόλο του παρατηρητικού και φιλέρευνου Σερίφη.
Μπαίνοντας στην αίθουσα του θεάτρου βλέπουμε ήδη, στη σκηνή, τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο ξαπλωμένο σ’ ένα κρεβάτι. Είναι ήδη ο Πώλ Σέλντον, που τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο και σώθηκε από την πιστή του θαυμάστρια, την Αννι, που ζούσε στην περιοχή και τυχαίνει να είναι νοσοκόμα. Στην αρχή ο συγγραφέας μακαρίζει την καλή του τύχη, αλλά γρήγορα συνειδητοποιεί ότι η Αννι δεν έχει μόνο μία όψη, και, βεβαίως, δεν έχει καμία πρόθεση να τον αφήσει ελεύθερο. Κι αυτό συμβαίνει μόλις η Αννι, που έχει διαβάσει και τους οκτώ τόμους με ηρωίδα την Misery, την ηρωίδα που δημιούργησε ο Πωλ Σέλντον, με την οποία έχει ταυτιστεί η Αννι. Ομως στον τελευταίο τόμο, ο συγγραφέας «σκοτώνει» την ηρωίδα του, αφού αισθάνεται ότι έκλεισε αυτός ο κύκλος αφήγησης. Τότε είναι που ο Πωλ Σέλντον βλέπει μιαν διαφορετική Αννι, που αντιδρά με οργή και βία, και αρνείται πεισματικά τον «θάνατο» της Misery. Ετσι, με κάθε είδους βία και χειραγώγηση, και καθώς ο συγγραφέας είναι απολύτως εξαρτημένος από την Αννι, αναγκάζει τον Πωλ Σέλντον να αρχίσει να γράφει έναν νέο τόμο, στον οποίο η Misery, θα συνεχίσει να ζει και να δρα.
Αυτή είναι η ιστορία του Στίβεν Κινγκ που σκηνοθέτησε ο Τάκης Τζαμαργιάς στο «Ιλίσια Βολανάκης». Και κατάφερε να αποδώσει και να μεταδώσει στην πλατεία όλους τους παλμούς που δημιουργεί ένα ψυχολογικό θρίλερ, πρωτίστως χάρη στους δύο πρωταγωνιστές του. Η Ρένη Πιττακή και ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος έκαναν πολλές φορές τους θεατές να κρύβουν τα μάτια τους, να αγωνιούν, να εκπλήσσονται, να φρικιούν.
Επί δυόμισι ώρες παλεύουν απεγνωσμένα στη σκηνή, η παράνοια και η ψύχωση της Αννι με την απελπισία και την ευφυΐα του Πωλ. Και μέσα σ’ αυτή τη δίνη διακρίνονται οι διαδρομές της δημιουργίας -αφού κι αυτό ήταν ζητούμενο στο κείμενο του Στίβεν Κινγκ.
Μια ιστορία που αφορά δύο εγκλωβισμένους: η μία εκουσίως, ο άλλος ακουσίως. Και μόνο χάρη σε σπουδαίες ερμηνείες μπορούν να ζωντανέψουν αυτοί οι δύο χαρακτήρες. Στη σκηνή του «Ιλίσια Βολανάκης» είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε δύο καθηλωτικές -κυριολεκτώ- ερμηνείες, στους δύο βασικούς ρόλους της ιστορίας. Εχω δει πολλές φορές επί σκηνής και τη Ρένη Πιττακή και τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο. Αλλά έτσι, μ’ αυτή τη θερμοκρασία, μ’ αυτές τις εναλλαγές ψυχισμού (όπως απαιτούσε το έργο), μ’ αυτή την εγρήγορση, ίσως ποτέ.
Ο Δημήτρης Καραμπέτσης, έτσι όπως μπαίνει στο απομονωμένο σπίτι και στην απομονωμένη ψυχή της Αννι, συμβολίζει ασφαλώς τον ορθολογισμό του έξω κόσμου και την πάντα ζητούμενη μέριμνα της πολιτείας.
Ο ρυθμός της παράστασης ακολουθεί συχνά ρεαλιστικό χρόνο, κι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα μικρό μειονέκτημα (θα μπορούσε δηλαδή να ήταν λίγο πιο σφιγμένη), σκέφτηκα στην αρχή. Στην πορεία όμως δεν έδωσα καμία σημασία στην αρχική μου παρατήρηση, μιας κι έτσι απολαύσαμε όλοι περισσότερη ώρα τις ερμηνείες της Ρένης Πιττακή και του Λάζαρου Γεωργακόπουλου.
Η ατμόσφαιρα και το σύμπαν του Στίβεν Κινγκ αποδόθηκαν θαυμάσια χάρη στα σκηνικά και τα κοστούμια του Εδουάρδου Γεωργίου, την υποβλητική μουσική του Κώστα Ξενόπουλου, τους φωτισμούς του Αλέκου Γιάνναρου και, βεβαίως, τη μετάφραση του Αντώνη Γαλέου.
Αν σας αρέσει το καλό θέατρο, προορισμός είναι οπωσδήποτε η παράσταση « Misery», στο «Ιλίσια Βολανάκης». Αν, δε, σας αρέσουν και τα θρίλερ, μην το σκεφτείτε δεύτερη φορά.
ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ
