Ηθοποιός ασκημένος σε δύσκολες αποστολές, καθώς έπαιξε για αρκετά χρόνια σε παραστάσεις του Θόδωρου Τερζόπουλου, ο Μιλτιάδης Φιορέντζης υποδύεται τον ομοφυλόφιλο Μολίνα που μοιράζεται το ίδιο κελί με τον επαναστάτη Βαλεντίν στο «Φιλί της γυναίκας αράχνης»,
σε σκηνοθεσία Αλέξη Ρίγλη, το οποίο παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο 104. Ο Μιλτιάδης Φιορέντζης μιλά στο artplay.gr και την Μάνια Ζούση και δεν διστάζει να παραδεχθεί πως «τα βρήκε σκούρα».
«Ο Μολίνα είναι ένας νέος, 29 χρόνων, που καταδικάστηκε για ομοφυλοφιλία, καθώς βρέθηκε να περπατάει ντυμένος με γυναικεία ρούχα. Βρισκόμαστε το 1976 και στην Αργεντινή μεσουρανεί η χούντα. Η προσωπική αναζήτηση του ήρωα αφορά την εύρεση της ευτυχίας στη ζωή του, μέσα στην ιδιαιτερότητά του .
Τώρα που έχω και την πολυτέλεια μιας μικρής απόστασης, λόγω της σαιζόν που προηγήθηκε, μπορώ να πω, πως ήταν από τους πιο δύσκολους χαρακτήρες που κλήθηκα να υποδυθώ. Τα βρήκα σκούρα, με την έννοια ότι ένοιωθα πολύ λίγα σημεία ταύτισης, διαβάζοντας το έργο και παράλληλα φοβήθηκα κιόλας.
Ωστόσο υπάρχει μια θεωρία στο θέατρο και την υποκριτική, που λέει ότι όσο πιο πολλά τα εμπόδια και οι δυσκολίες, τόσο πιο μεγάλη η ενέργεια που δαπανάς και η προσπάθεια να βρεις την ισορροπία σου και τον εαυτό σου σε όλο αυτό.
Θέλω να πιστεύω ότι προσπάθησα πολύ, κυρίως για να βρω λίγο τον εαυτό μου μέσα σε κάτι που θεωρούσα τόσο ξένο. Πιστεύω ωστόσο ότι δεν υπάρχει κάτι τόσο ξένο. Μέσα μας, στις ρίζες μας, αν σκάψουμε βαθιά θα συναντήσουμε τις ρίζες όλων των ανθρώπων. Ακόμα και ανθρώπων ιδιαίτερων, με τους οποίους δεν πιστεύουμε ότι έχουμε κάτι κοινό. Αυτή είναι η χαρά και η μαγεία της τέχνης.
Μέσα από αυτόν τον ρόλο, πέρα από τις δυσκολίες που ανέφερα, αντιμετώπισα πιο έντονα και τη δυσκολία που υπάρχει πάντα στο θέατρο: Το να είσαι κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο απόλυτα αληθινός και απόλυτα προσωπικός. Κινδυνεύεις σε ένα τέτοιο ρόλο να γίνεις γραφικός και γελοίος, έως και καρικατούρα. Όμως ήμουν πολύ τυχερός γιατί η συνεργασία του σκηνοθέτη Αλέξη Ρίγλη και του Απόστολου Τότσικα , μου πρόσφεραν την προστασία να μην πέσω ποτέ σε αυτήν την παγίδα!
Ειδικά ο σκηνοθέτης επέμενε τόσο πολύ να βρω τα δικά μου στοιχεία σε αυτό, έστω και αν φαινομενικά φαίνονται ανύπαρκτα, και ήταν κάθετος σε οποιοδήποτε σχηματικό εξωτερικό τερτίπι που θα μας έκανε να μπούμε στην διαδικασία να πιστέψουμε τον ήρωα. Μας ενδιέφερε από την αρχή να πιστέψουμε ουσιαστικά τον ήρωα και την κατάστασή του και αυτό γίνεται μόνο εάν βρεις τον εαυτό σου σε αυτό. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Η λύση του να βάλεις επιτηδευμένα χαρακτηριστικά στην απόδοση της κατάστασης του ήρωα είναι πάρα πολύ εύκολη. Κανένας όμως δεν ήθελε να πέσουμε σε αυτήν την παγίδα.
Η πρώτη και μέγιστη σκηνοθετική κατεύθυνση ήταν να είμαστε απόλυτα αληθινοί και προσωπικοί. Είναι ταλέντο του σκηνοθέτη να έχει εξασκημένα αυτιά και μάτια που να μπορούν να αναγνωρίσουν το ψέμα”.
