Μελέτησε ξανά και λιγότερο «επιπόλαια» όπως λέει,ιστορία, για να υποδυθεί την Μάγκντα Γκαίμπελς στο νέο έργο που έγραψε ο Γιώργος Βέλτσος και σκηνοθετεί για το Εθνικό στο νέο Ρεξ η Άντζελα Μπρούσκου. Η ηθοποιός Παρθενόπη Μπουζούρη
στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αφήγηση στο artplay.gr μιλά μεταξύ άλλων για την «ανατριχιαστικά ίδια παγκόσμια συνθήκη με αυτήν του ΄32, αλλά και για το μοντάζ παράλογων εικόνων που αφηγείται την ιστορία των Γκαίμπελς στην σκηνή, τις φαντασιώσεις και την διαστροφή τους».
«Είναι απίστευτα ίδια η παγκόσμια συνθήκη του ΄32 με την τωρινή, ανατριχιαστικά ίδια. Ο ναζισμός έχει επιστρέψει, απλά με άλλο όνομα, δεν είναι πια οι χασάπηδες, αλλά είναι εδώ. Αυτό που με ιντριγκάρει είναι ότι το συγκεκριμένο έργο δεν έχει κανένα σασπένς. Είναι όπως πηγαίνουμε να δούμε την Μήδεια που ξέρουμε ότι θα σκοτώσει τα παιδιά της, αλλά πάντα πάμε να δούμε το έργο που ξέρουμε. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα έργο που έγραψε ο Γιώργος Βέλτσος, καινούριο ως μορφή και δομή, ένα κείμενο – έργο τέχνης. Το οποίο μας εμπιστεύτηκε, κάτι που είναι χαρά και τιμή.
Παρακολουθούμε την Μάγκντα και τον Γιόζεφ Γκαίμπελς σε μια ρωγμή του χρόνου. Σε ένα σημείο που ο χρόνος αρχίζει και μετακινείται πότε στο παρελθόν και πότε στο παρόν. Σε μια σκηνή που θα μπορούσε να είναι και η σκηνή της ιστορίας. Τους βλέπουμε σε στιγμές πριν τον πόλεμο, αλλά και στο καταφύγιο κατά τη διάρκεια του πολέμου και λίγο πριν αυτοκτονήσουν . Τους βλέπουμε να αυτοκτονούν διαρκώς και να σκοτώνουν τα παιδιά τους.
Ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, υπουργός προπαγάνδας του Χίτλερ, ο άνθρωπος που μετέτρεψε την προπαγάνδα σε τέχνη, που θεατροποίησε το ναζιστικό καθεστώς και ανέδειξε τον ναζισμό σε θέατρο, για να μην πω σε όπερα, σε εικόνα, σε θέαμα, σε παράσταση, και κατέλαβε τον κόσμο κυρίως μέσα από αυτό!
Ο ίδιος είναι ένας συμπλεγματικός άνθρωπος, κοντός και κουτσός από το ένα του πόδι. Έχει παντρευτεί την Μάγκντα Γκαίμπελς. Μια γυναίκα η οποία τάσσεται φανατικότερα από τον άντρα της στους σκοπούς του ναζισμού. Η γυναίκα στην ναζιστική Γερμανία και ιδεολογία είναι αποκλειστικά και μόνο μητέρα. Δεν είχε θέση στο δημόσιο λόγο, δεν επιτρεπόταν να σπουδάσει . Μόνη της δουλειά ήταν να γεννάει παιδιά, όσο πιο πολλά γίνεται και να τα μεγαλώνει. Γινόταν και απονομή μεταλλίου, στα 6 παιδιά αργυρό, στα 8 χρυσό. Ο Χίτλερ απένειμε στην Μάγκντα λίγο πριν αυτή αυτοκτονήσει, τον ιερό σταυρό της τιμής.
Οι Γκαίμπελς χρησιμοποιούν συνεχώς τα 6 παιδιά τους σαν διαφημιστικό υλικό του ναζιστικού κόμματος. Υπάρχουν άπειρα ντοκουμέντα για αυτό. Τα μαγνητοσκοπούσαν συνεχώς ως υλικό προπαγάνδας. Υπήρχε λοιπόν η δημόσια εικόνα της Μάγκντα που είναι η μητέρα της Γερμανίας, καθώς έτσι την αποκάλεσε ο Χίτλερ. Ήταν το πρόσωπο δίπλα στον Χίτλερ ο οποίος συνειδητά δεν παντρεύεται ποτέ. Ωστόσο όταν τα φώτα πέφτουν, η Μάγκντα είναι μια πάρα πολύ μόνη γυναίκα στο σπίτι της. Με διαταραγμένο νου, που νοσηλεύεται σε κλινική. Και σαφώς δεν είναι η Μάνα της Γερμανίας. Είναι βαθύτατα αφοσιωμένη στον Χίτλερ, υπάρχει μάλιστα ένας μύθος ότι υπήρξε ερωτικό τρίγωνο ανάμεσά τους. Ερωτευμένη με τον Χίτλερ όπως πολλές γυναίκες που αυτοκτονούσαν σωρηδόν για αυτόν. Υπήρχε πάθος, άλλωστε ο ναζισμός ήταν σχεδόν θρησκεία. Οι Γερμανοί γίνονται ναζί και φυσικά ποτέ δεν έγινε αποναζιστικοποίηση της χώρας, διότι ήταν όλοι ναζί, και απλά σώπασαν.
Οι Γκαίμπελς αυτοκτονούν γιατί δεν θέλουν να ζήσουν σε έναν κόσμο που δεν θα υπάρχει ο ναζισμός.
Ο Βέλτσος δεν γράφει ένα ρεαλιστικό έργο , αλλά ένα πάρα πολύ σκληρό και πυκνό θεατρικό έργο σε μια γλώσσα που είναι ποιητική.
Πόσο δύσκολα ερμηνεύσιμο είναι ένα τέτοιο έργο; Δουλέψαμε για να φτιάξουμε μια δραματουργία με το υλικό που μας παραδόθηκε. Μια σκηνική γλώσσα που στην ουσία είναι μια μεταδραματική αφήγηση. Και το ίδιο το έργο είναι ένα μεταδραματικό θέατρο. Ο Βέλτσος στην ουσία είναι σαν να μας λέει «περιμένω να με εκπλήξετε, περιμένω να δω πράγματα που δεν έχω αντιληφθεί».
Χρησιμοποιεί τον τετελεσμένο μέλλοντα, τα πρόσωπα επί σκηνής μιλάνε για τα πράγματα σαν να έχουν ήδη συμβεί. Τα πάντα έχουν συμβεί, ακόμα και όταν βρίσκονται στο παρελθόν. Σαν να ανοίγει μια τρύπα στον χρόνο που μοιάζει με τη ρωγμή που έχουν τα όνειρά μας και η ψυχανάλυση. Και μέσα από εκείνη την τρύπα βγαίνουν οι σκηνές: ο Γκαίμπελς διηγείται μια φανταστική συνεδρία με τον Φρόυντ και εκείνος του διαβάζει μια εβραϊκή προφητεία του Ιεζεκιήλ για την ανάσταση των νεκρών.
Σαν να βλέπουμε διαρκώς τα όνειρα των Γκαίμπελς, η γλώσσα της σκηνικής αφήγησης μοιάζει πολύ με την γλώσσα των ονείρων. Είναι η πραγματικότητα όπως την βιώνουμε μέσα στα όνειρα μας.
Με παράλογες εικόνες και το μοντάζ αυτών των εικόνων αφηγείται την ιστορία των Γκαίμπελς, τις φαντασιώσεις τους, την διαστροφή τους. Και τα παιδιά να είναι πανταχού παρόντα απόντα».
Ταυτότητα
Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια Άντζελα Μπρούσκου
Μουσική Θάλεια Ιωαννίδου
Φωτισμοί Νίκος Βλασσόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη Στέβη Κουτσοθανάση
Διανομή:
Κ Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου
Σβάιγκερμαν Δημήτρης Κίτσος
Μάγκντα Γκαίμπελς Παρθενόπη Μπουζούρη
Γιόζεφ Γκαίμπελς Θάνος Παπακωνσταντίνου
Η παράσταση είναι κατάλληλη από 18 ετών και άνω.
Πρώτη παράσταση: 11/11/2015
Τελευταία παράσταση: 10/01/2016
Τηλέφωνο ταμείου:: 210 3301881 – 210 3305074, ομαδικές κρατήσεις : 210 5288179
