Πέντε νέοι καλλιτέχνες, ηθοποιοί, τεχνικοί θεάτρου και χορευτές, που βρέθηκαν 2,3 και 4 Απριλίου στη συμβολική διεκδίκηση και «κατάληψη» του Εθνικού Θεάτρου στην οποία προχώρησε η «Αφανής Συμμετοχική Εταιρεία», για να αναπτύξει δράσεις, συζητήσεις, συναντήσεις και προβληματισμούς για το μέλλον της κοινότητας, γράφουν στο artplay.gr τις σκέψεις τους για αυτήν την εμπειρία.
«H συλλογική δράση δίνει νόημα, ελπίδα, δύναμη», λέει η ηθοποιός και τεχνικός θεάτρου Ράνια Κ. και η χορεύτρια Αγγελική Τ. παρομοιάζει το Εθνικό Θέατρο με τον Εθνικό Κήπο: «Ένα αφανές και συμμετοχικό τριήμερο στη διάρκεια του οποίου το εθνικό θέατρο εμφάνισε καταπληκτικές ομοιότητες με τον εθνικό κήπο. Για τρεις ημέρες φυτεύτηκαν σκέψεις του συλλογικού φαντασιακού, που σύντομα τις περιμένουμε να ανθίσουν μέσα στο οικοσύστημα των θεατών, των δημιουργών και των εργαζομένων».
Οι ηθοποιοί Θεανώ Μ. Δημήτρης Κ. και Όλγα Σ. σημειώνουν: «Ανοίξαμε μια χαραμάδα σ’ αυτή την πραγματικότητα ανοίγοντας ένα θέατρο και υπενθυμίζοντας ότι κάθε δημόσιος χώρος μπορεί να γίνει και χώρος έκφρασης για εμάς, για την τέχνη μας, αποκαθιστώντας και την επαφή με τους γύρω μας».
« Όχι στην αφάνεια. Όχι στην ανώδυνη τέχνη. Ναι σε μία τέχνη που οδηγεί στην χειραφέτηση και ανοίγει διάπλατα νέους ορίζοντες».
«Το θέατρο το συνθέτουν άπαντες.. Το θέατρο είναι η ευκαιρία να παραθέσουμε πώς οραματιζόμαστε την συνύπαρξή μας, σ’ αυτό το θραύσμα αθανασίας που λέγεται ανθρωπότητα»!
Τα σημειώματα αναλυτικά
3η μέρα ανάληψης
Συζήτηση για την επόμενη μέρα
Νιώθω ότι είμαστε αντικείμενα. Εξ αρχής. Από θέση. Αντικείμενα της επιλογής του καλλιτεχνικού διευθυντή, της επιμελήτριας, του σκηνοθέτη, του οργανισμού, του παραγωγού, της εργοδότριας. Κι οι ηθοποιοί ακόμη περισσότερο. Εργαλεία στα χέρια του σκηνοθέτη για την πραγμάτωση του οράματος, της σκέψης, της φαντασίας της.
Σκέφτομαι ότι το αντικείμενο, υφίσταται, υπόκειται, ανέχεται, σιωπά.
Κ αναρωτιέμαι πώς περνάμε σε θέση υποκειμένου, στη χειραφέτηση. Και μου απαντώ ότι είναι η συλλογικοποίηση που είναι χειραφετιτική. Είναι το μοίρασμα, η συζήτηση, η κοινή δράση που δίνουν δύναμη. Δεν είναι η απομόνωση, η μοναξιά, ο ανταγωνισμός, η ενοχή ότι δεν είμαστε αρκετά ικανές-οί.
Και δίπλα σε αυτό που είπε η Γεωργία για την «καμία ανοχή» σε παραβιαστικές συμπεριφορές και για το ότι αυτό δεν θα το κάνουμε αποχωρώντας -αποκλειόμενες εν τέλει- σκέφτομαι ότι δεν θέλω να είμαστε ηρωίδες. Δεν θέλω να είμαστε αυτές/οί που τα κατάφεραν, δεν ανέχτηκαν, μάζεψαν τα μπογαλάκια τους κ πήγαν σπίτι. Θέλω αυτό να είναι το κοινό κτήμα.
Αν μπορώ να μιλήσω για την επόμενη μέρα, θα ήταν αυτή που θα είμαστε δυνατές και δυνατοί, που θα μοιραζόμαστε, που δεν θα φοβόμαστε, που θα είμαστε ενεργά υποκείμενα, και δεν θα υφιστάμεθα την τρέλα, τις επιλογές, την τρομοκρατία, το bullying την κακοποιητική συμπεριφορά όσων έχουν ή τους δίνεται εξουσία.
Ράνια Κ. Ηθοποιός – Τεχνικός θεάτρου
4/4/2021 Εθνικό Θέατρο – Κτίριο Τσίλλερ
ΥΓ: Διαβάζοντας κατόπιν στο Κράτα το φιλί του Massimo Recalcati ότι «ο έρωτας του αγαπημένου δίνει νόημα στον κόσμο», σκέφτομαι ότι κάτι αντίστοιχο κάνει και η συλλογική δράση. Δίνει νόημα, ελπίδα, δύναμη.
——————————————
Στη συγκυρία που βιώνουμε, αποκλεισμένοι-ες έξω από τα θέατρα εδώ και 1 χρόνο, οι προκλήσεις είναι πολλές. Από τη μια, η υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων και συμφερόντων των ηθοποιών, που διεκδικούν τα σωματεία μας, εμείς, όλοι. Από την άλλη, η ουσία της τέχνης που υπηρετούμε, που ψάχνει χώρο να αναπνεύσει ακόμα και έξω από τα κλειδωμένα θέατρα. Έτσι τις μέρες αυτές, ανοίξαμε μια χαραμάδα σ’ αυτή την πραγματικότητα ανοίγοντας ένα θέατρο και υπενθυμίζοντας ότι κάθε δημόσιος χώρος μπορεί να γίνει και χώρος έκφρασης για εμάς, για την τέχνη μας, αποκαθιστώντας και την επαφή με τους γύρω μας. Μ’ αυτούς που θα’ θελαν να μας δουν, αλλά και μ’ αυτούς που τυχαία θα συναντηθούμε.
Θεανώ Μ. Ηθοποιός
———————————————-
Την ώρα, που με εντολή, της υπουργού Παιδείας, δίνεται έκτακτη κρατική οικονομική ενίσχυση, στο κράτος εν κράτει, που ακούει στο όνομα εκκλησία, εμείς συζητούσαμε για τα πτυχία μας και την αναγνώριση που δεν έχουν και την δωρεάν και δημόσια παιδεία που θέλουμε. Για τις σπουδές μας, που είναι στο έλεος του οποιοδήποτε σχολάρχη και πως οι καθηγητές μας παιδαγωγικά πάσχουν. Ενώ η κυβέρνηση εν μέσω πανδημίας, αδιαφορώντας για την στήριξη του ΕΣΥ, έχει ενισχύσει τις δυνάμεις καταστολής και χρηματοδοτήσει μέσα μαζικής ενημέρωσης, για να προπαγανδίζουν υπέρ της, εμείς παλεύουμε για αξιοπρεπή επιδόματα οπότε και αν τα πάρουμε, συλλογικές συμβάσεις και την κατοχύρωση των εργατικών δικαιωμάτων μας. Αγωνιζόμαστε για μισθούς που δεν θα είναι της πείνας, για ένα υγιές περιβάλλον εργασίας και αλληλέγγυες συναδελφικές σχέσεις ενάντια στην ανθρωποφαγία. Μη ξεχνάμε πως το θέατρο είναι ομαδικό παιχνίδι. Ζητάμε διαφάνεια και καθολική προσβασιμότητα, στις ακροάσεις. Στην περίπτωση μας τα ευκόλως εννοούμενα δεν παραλείπονται. Η κοινωνία δεν περιορίζεται στην καπιταλιστική πατριαρχική φούσκα. Θέλουμε ένα θέατρο χωρίς ταξικές και κοινωνικές διακρίσεις σε δημιουργούς και θεατές. Ένα θέατρο για μετανάστριες, πρόσφυγες, θηλυκό στοιχείο, ΛΟΑΤΚΙ+, άτομα με αναπηρία και χαμηλά ταξικά στρώματα. Όχι στην αφάνεια. Όχι στην ανώδυνη τέχνη. Ναι σε μία τέχνη που οδηγεί στην χειραφέτηση και ανοίγει διάπλατα νέους ορίζοντες.
Δημήτρης Κ. Ηθοποιός
——————————————————–
Ένα αφανές και συμμετοχικό τριήμερο στη διάρκεια του οποίου το εθνικό θέατρο εμφάνισε καταπληκτικές ομοιότητες με τον εθνικό κήπο.
Για τρεις ημέρες φυτεύτηκαν σκέψεις του συλλογικού φαντασιακού, που σύντομα τις περιμένουμε να ανθίσουν μέσα στο οικοσύστημα των θεατών, των δημιουργών και των εργαζομένων. Οι καταστασιακοί μας κηπουροί απομόνωσαν ιδέες που οδηγούν έναν παρασιτικό τρόπο ζωής, παίρνοντας θρεπτικά συστατικά από ιστούς άλλων υγιών φυτών.
Η διεύθυνση της κηποτεχνίας τέλος, για ένα ολόκληρο παρασκευοσαββατοκύριακο, ανέλαβε να περιποιηθεί δύο αρκετά κακοποιημένες λέξεις τώρα τελευταία: τη λέξη εθνικό μα κυρίως τη λέξη θέατρο.
and people
who have gardens
i give my thanks to you
Αγγελική Τ. Χορεύτρια
———————————————————–
Μέρα πρώτη: πόρτες ανοιχτές.
Αναλάβαμε την ευθύνη να παραδώσουμε για τρεις μέρες αυτό τον Χώρο σε Εμάς.
Μας προσκαλέσαμε Όλους και Όλες -σωματεία, συλλογικότητες, σπουδαστές, επαγγελματίες, κάθε κύτταρο του κόσμου των παραστατικών τεχνών της Ελλάδας.
Ημέρα δεύτερη – η παρουσία. Κόσμος ήρθε, μίλησε, άκουσε, συμφώνησε, διαφώνησε. Το θέατρο το συνθέτουν άπαντες, πάσης φύσεως σωμάτων, τάξεων, φύλλου, είναι για όλες και όλους και όλα μας.
Ημέρα τρίτη – αρθρώθηκε η ανάγκη τους ανθρώπους της τέχνης να τους διαχειρίζεται το κράτος, ως Πολίτες, κοινωνικά όντα, εργάτες. Το θέατρο είναι η ευκαιρία να παραθέσουμε πώς οραματιζόμαστε την συνύπαρξή μας, σ’ αυτό το θραύσμα αθανασίας που λέγεται ανθρωπότητα. Ημέρα τρίτη λοιπόν : η επόμενη μέρα.
Όλγα Σ. Χορεύτρια-Ηθοποιός
