«Αν με ρωτούσες τι θα ήθελα να αλλάξει στον κόσμο, θα σου έλεγα η αφήγηση. Ο τρόπος που μιλάω για τους ανθρώπους και τα πράγματα. Ο τρόπος που αφηγούμαι τη ζωή. Η μανία μου να τα στριμώχνω όλα μέσα σ ένα μ’ αρέσει – δεν μ’ αρέσει, μέσα σ’ ένα έχω – δεν έχω, μέσα σ ένα περνάω καλά – δεν περνάω καλά», γράφει στο artplay.gr ο Ηλίας Κουνέλας, ηθοποιός αλλά κυρίως ένας γοητευτικός παραμυθάς, με αφορμή τρεις μεταμεσονύχτιες παρεμβάσεις για την ΑΓΑΠΗ η δεύτερη από τις οποίες πραγματοποιείται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου 25 προς τα ξημερώματα της Κυριακής 26 Φεβρουαρίου. Την Κυριακή της Συγγνώμης, όπου ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το Πρόσωπο του. Αναζητά το είδωλο του στην πίσω μεριά του καθρέφτη και απολογείται. Αναλαμβάνει μια θέση που ποτέ δεν αποδέχεται: την προσωπική του ευθύνη.
«Κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου με το κόκκινο ποδήλατο μου, σκέφτομαι πως δεν αφηγούμαι καλά τον εαυτό μου», προσθέτει ο Ηλίας. «Μιλάω για μένα με τον πιο λυπημένο τρόπο. Μιλάω για την εποχή μου σαν να είναι η χειρότερη. Αισθάνομαι πως η Αθήνα είναι το κέντρο του κόσμου. Στεναχωριέμαι για τα εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά σαν να μην υπάρχει αύριο. Λες και δεν θα χτιστούν καινούρια σπίτια. Θαρρείς και δεν υπάρχουν άλλα μέρη. Θαρρείς και δεν υπήρξαν δυσκολότερες εποχές. Λες και δεν υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν περισσότερο από μένα. Λες και δεν υπάρχει Θεός.
Ύστερα σκέφτομαι – πάντα με το ποδήλατο – πως τώρα θα μπορούσα να είχα σκοντάψει πάνω σ ένα νεκρό παιδάκι που έσβησε από την πείνα. Θυμάμαι την δασκάλα του δημοτικού μου, που όταν μας διάβαζε “ την κόλαση των παιδιών ” της Λιλίκας Νάκου – δ’ δημοτικού; – φορούσε πάντοτε κόκκινο κραγιόν πριν από την ανάγνωση για να πλατύνει το χαμόγελό της, μέχρι να γίνει μια αγκαλιά…
Ωπ! Φανάρι. Κόκκινο. Άλλη εποχή μπορεί να μην έκανα καν ποδήλατο. Να μην είχα καν!
– Μα καλά, τα άσχημα θα σκεφτόμαστε τώρα, για να νιώσουμε καλύτερα ;
Δεν υπάρχουν άσχημα. Υπάρχουν ρήματα, χειρονομίες, συναισθήματα. Κόκκινα και πράσινα φανάρια. Κατανυκτικά κοιμητήρια και απαρηγόρητα μαιευτήρια. Ο κ. Νίκας που επιδιορθώνει παλιά φωτιστικά και τα χαρίζει. Ο Αφγανός παντοπώλης που φέρνει ελληνικά λεμόνια. Ο “ Λούκουλος ” που κρέμασε το πτυχίο του χημικού στον τοίχο του σουβλατζίδικού του και δουλεύει ευτυχισμένα με την γυναίκα του. Η Βίκυ που ξαπλωμένη κατάκοιτη 13 χρόνια στο Σπηλοπούλειο, κάνει υπομονή για όλους εμάς τους ανυπόμονους.
Υπάρχει το πρόσωπο του άλλου που χωρίς αυτό δεν υπάρχω.
Κι η εποχή μου μοιάζει με το πρόσωπο του πατέρα μου. Μεσήλικες ρυτίδες και τρυφερά γαλάζια μάτια που ζητάνε από μένα το καλύτερο. Μοιάζει με την φωνή της μητέρας μου, που σπάνια την ακούω και με την ομορφιά της που απαθανατίστηκε σε μια φωτογραφία.
Καλή αφήγηση ονομάζω όχι μόνο εκείνη που εστιάζει στην θετική πλευρά της ζωής, αλλά και εκείνη που αποπειράται να δει το καλό δίπλα, μαζί με το κακό. Η καλή αφήγηση ανέχεται το κακό, αλλά όπως τα μάτια ενός παιδιού, διακρίνει και το καλό. Έτσι στην ουσία γεννιέται μια ολιστική αφήγηση, που αν δοκιμάσει να ξανά – αφηγηθεί τον άνθρωπο από την αρχή, μόνο καλή μπορεί να είναι. Χωρίς να εθελοτυφλεί στο κτήνος, ψεύτης, ζώον, δεν παραλείπει και την ποιητική, ανθρώπινη του διάσταση : τρυφερός, εξομολογητικός, πλησίον… Η καλή αφήγηση είναι μια δυνατότητα!
ηλίας κουνέλας
Η «τριλογία της ΑΓΑΠΗΣ», θα παρουσιαστεί σε τρεις ξεχωριστές μεταμεσονύχτιες εμπειρίες και σε τρεις πολύ ιδιαίτερες ημερομηνίες της Ορθοδοξίας. Η πρώτη παράσταση θα πραγματοποιηθεί 25 προς 26/11/2016, δηλαδή την ημέρα του Αγίου Στυλιανού, προστάτη των βρεφών και των παιδιών. Η δεύτερη παράσταση θα πραγματοποιηθεί 25 προς 26/2/201 – Κυριακή της Συγγνώμης. Η τρίτη παράσταση θα δοθεί 25 προς 26/5/2017, από την απόδοση του Πάσχα προς την Ανάληψη του Σωτήρος.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ :
Η πρώτη μεταμεσονύχτια εμπειρία διαδραματίζεται στην κεντρική σκηνή του Δ.Θ.Π. Οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία καθήμενοι στη σκηνή να φανταστούν με πολύ απλά μέσα ένα βρέφος που αμέσως μετά την έλευση του από την νύχτα της ανυπαρξίας σε ένα καινούριο σύμπαν, σχεδόν πριν το κλάμα της εξόδου του, κοιτάζει τη μητέρα του στα μάτια και τη ρωτά:
– μαμά, τι είναι ο άνθρωπος;
Η παράσταση που θα κινηθεί ανάμεσα στην σκληρή πραγματικότητα και τον μαγικό ρεαλισμό, επιθυμεί να δημιουργήσει έναν ενδιάμεσο χώρο: τη φαντασία των θεατών και την παράδοξη σκέψη, ότι υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα κι εκείνοι να είναι άνθρωποι.
ARVE Error: Mode: lazyload not available (ARVE Pro not active?), switching to normal modeΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Στη δεύτερη μεταμεσονύχτια εμπειρία, που θα διεξαχθεί τα ξημερώματα της Κυριακής της συγγνώμης, στο υπόγειο του Δ.Θ.Π., ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το Πρόσωπο του. Αναζητά το είδωλο του στην πίσω μεριά του καθρέφτη και απολογείται. Αναλαμβάνει μια θέση που ποτέ δεν αποδέχεται: την προσωπική του ευθύνη.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Σύλληψη – σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας
Συμμετέχουν: Ιφιγένεια Γρίβα, Παναγιώτης Καμμένος, Χάρις Καρνέζη, Σοφία Κουνέλα, Κώστας Ξυκομηνός, Μαρία Προϊστάκη, Στέλλα Ράπτη, Ναταλία Στυλιανού, Άννα Χανιώτη, Λήδα Χατζή
Σκηνογραφική επιμέλεια: Μαρία Καραθάνου
Φωτιστική επιμέλεια: Γιώργος Αγιαννίτης
Περιορισμένος αριθμός θέσεων.
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Σάββατο 25 Φεβρουαρίου τα μεσάνυχτα (00.00)
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Ισχύουσες τιμές
Κανονικό: 8 €
