“Είναι βάλσαμο να ασχολείσαι με τον Μπέκετ μέσα σε μια τέτοια συγκυρία, όπου ζεις το έργο όλη μέρα, καθημερινά, σε ζωντανό χρόνο. Μια μικρή δίωρη παύση το βράδυ για να το κάνεις παράσταση, όνειρο, επικοινωνία και ξανά πάλι μέσα στους ίδιους προβληματισμούς με άλλα ερωτήματα. Τα κρούσματα, το εμβόλιο, οι επιδημιολόγοι, τα μέτρα, οι διασωληνωμένοι, πόσα εισαγόμενα, τι ηλικιακό ποσοστό. Θα τελειώσει αυτό; Θα αγκαλιαστούμε πάλι; Θα φιληθούμε; Θα ξαναγίνουμε άνθρωποι; Θα επιβιώσουμε;”, σημειώνει στο artplay.gr ο Θανάσης Παπαγεωργίου με αφορμή το έργο του Μπέκετ “Περιμένοντας τον Γκοντό” που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, σε καλοκαιρινή περιοδεία με τέσσερις ακόμα παραστάσεις, 9 και 10 Σεπτεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο του Άλσους (Δ. Κιντής) στην Ηλιούπολη και 16 , 17 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο.
“Στο έργο, σε μια στιγμή που σκάει χαμόγελο η ελπίδα, ο Βλαδίμηρος λέει: ‘’Τώρα όμως άλλαξαν όλα, τώρα είναι κιόλας αύριο, ο χρόνος άρχισε να κυλάει!’’. Αυτό ακριβώς που μας λείπει τόσους μήνες. Να κυλήσει ο χρόνος, να αρχίσουμε πάλι να έχουμε Αύριο.
Είναι λοιπόν βάλσαμο να νιώθεις για λίγες ώρες αυτήν την ελπίδα, να αναρωτιέσαι για την ύπαρξη ενός Αύριο, ακόμα κι αν μετά από λίγο ξαναπροσγειώνεσαι σε μια αδυσώπητη πραγματικότητα, μαθαίνοντας ότι ο Γκοντό δεν θα έρθει ούτε σήμερα, θα έρθει αύριο, κι εμείς θα είμαστε πάλι εδώ να τον περιμένουμε. Τουλάχιστον θα έχουμε να κάνουμε κάτι: θα τον περιμένουμε. Πάλι ο Βλαδίμηρος, ο ‘’φιλόσοφος’’ του έργου, λέει ‘’τον περιμέναμε, κρατήσαμε το λόγο μας, δεν είμαστε άγιοι αλλά κρατήσαμε το λόγο μας!’’
Ίσως δεν υπήρχε καλύτερη εποχή από την τωρινή για να παίζεται ένα τέτοιο έργο. Και ίσως τώρα να ζούμε την πλήρη δικαίωση του θεάτρου – της Τέχνης ολόκληρης – που απαιτεί να ασχολείται με έναν σύγχρονο προβληματισμό, αν στοχεύει στο να επουλώνει μερικές από τις ζωντανές πληγές του ανθρώπου. Κάποτε στα θέατρα, κυρίως στα θέατρα ρεπερτορίου, οι κοινωνικές συνθήκες έπαιζαν πρωτεύοντα ρόλο στην επιλογή των έργων. Ο Γκοντό έρχεται να δικαιώσει αυτή την αντίληψη. Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα επικοινωνεί το κοινό με ένα τόσο δύστροπο έργο. Είναι απίστευτη η ευλαβική προσπάθεια αποκρυπτογράφησης του Μπεκετικού λόγου που καταβάλει το κοινό για να επικοινωνήσει με το τεράστιο θέμα της ελπίδας. Νέα παιδιά, μεσήλικες και ηλικιωμένοι βγαίνουν από το θέατρο ‘’γεμάτοι’’, όπως λένε, γιατί δεν χάσανε την ώρα τους. Κι αυτό σε ένα έργο που δεν θα σου έκανε καμία εντύπωση αν υπήρχαν μερικές διαρροές κατά την ώρα της παράστασης.
Να η απάντηση σε όλους αυτούς που αναχαράζουν πως ‘’εγώ πάω στο θέατρο για να γελάσω’’. Να η απάντηση σε όσους υποτιμούν τη νοημοσύνη του κοινού. Να η νίκη του πραγματικού θεάτρου. Και δεν μιλάμε για μερικούς εστέτ της πρωτεύουσας, ούτε για την ελίτ της γνώσης και της μόρφωσης. Παίξαμε σε συνοικίες της Αθήνας με εργατικό κοινό και η ανταπόκριση ήταν παντού απρόβλεπτη. Παίξαμε στην επαρχία και νιώσαμε πως υπάρχει κόσμος που δεν αρκείται στην πλύση εγκεφάλου των καναλιών. Πως και δεκτικός είναι και έτοιμος να επικοινωνήσει με υψηλότερες ιδέες, είναι. Και η ευχαρίστηση της διαπίστωσης, πως παραμένει πάντοτε ζωντανός ο διάλογος σκηνής και πλατείας, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να αισθανθεί ένας καλλιτέχνης”.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2020
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Σάκης Μπιρμπίλης-Γιάννης Κακλέας
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Επιμέλεια κίνησης: ‘Αρης Σερβετάλης – Αγγελική Τρομπούκη
Βοηθός Σκηνοθέτη: ‘Αρης Κακλέας
Φωτογραφίες: Κωστής Γκιόκας
Η μετάφραση είναι της ομάδας των συντελεστών της παράστασης
Οργάνωση περιοδείας: Χρόνος-Δράσεις Πολιτισμού
Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ
ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
Σπύρος Παπαδόπουλος
Θανάσης Παπαγεωργίου
Αρης Σερβετάλης
Ορφέας Αυγουστίδης
Αρης Κακλέας
Αγγελική Τρομπούκη
