Με αφορμή την επιστροφή του θεατρικού έργου «Mall» από σήμερα 19 Φεβρουαρίου και για τρεις μέρες στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς , η συγγραφέας – θεατρολόγος Στέλλα Παπαδημητρίου και η σκηνοθέτης Στεφανία Παπαμιχαήλ
γράφουν στο artplay.gr
Στέλλα Παπαδημητρίου : «Το Mall είναι ένας χώρος που επιχειρεί να εξορίσει το κακό»
«Αποστείρωση, ασφάλεια και εγκλεισμός είναι οι τρεις λέξεις που χαρακτηρίζουν την κοινωνία του μέλλοντος. Κάθε τι άλλο, κάθε λόγος διαφορετικός, έχει αποκλειστεί. Ο ένας λόγος, η μία απάντηση στο ένα ερώτημα (θέλω να επιβιώσω;) καθορίζουν όλο το πλαίσιο λειτουργίας της κοινωνίας. Η εναλλακτική, η κριτική, η αποδοχή της διαφορετικής γνώμης, του ανταγωνιστικού λόγου, εξορίζονται οριστικά. Το Mall είναι ο ένας δρόμος, η ψευδαίσθηση μιας ουτοπίας (;). Ένας χώρος που επιχειρεί να εξορίσει το κακό. Η δυστυχία όμως καταφέρνει να διεισδύσει μέσα από τους τοίχους του mall και μαζί της κουβαλάει ερωτηματικά και αμφιβολίες, ικανά να κλονίσουν όλο το σύστημα. Πως λειτουργούν τα πρόσωπα κάτω από το ασφυκτικό δίλημμα, επιβίωση ή ελευθερία; Πόσο ευάλωτοι είναι οι ίδιοι οι διαχειριστές της εξουσίας; Και πόσο εύκολα η εξουσία αυτή απλώνεται στο χώρο του έρωτα;»
Στεφανία Παπαμιχαήλ: «Στο Mall η εικόνα υπερισχύει του περιεχομένου»
«Το Mall είναι ένα εμπορικό κέντρο μέσα στο οποίο οι άνθρωποι μένουν, δουλεύουν, εξουσιάζουν και εξουσιάζονται, αγοράζουν και πουλιούνται. Είναι η αλληγορία μίας κοινωνίας όπου όλα έχουν μία τιμή και ένα τίμημα, όπου η εικόνα υπερισχύει του περιεχομένου και ο άνθρωπος μετουσιώνεται σε προϊόν. Είναι ένα σύστημα που προωθεί την πλασματική ευτυχία. Προστατεύει τον άνθρωπο σαν ύλη με αντάλλαγμα την απουσία κάθε ζοφερής σκέψης. Προστατεύει την ζωή με τρόπο τόσο δογματικό που καταλήγει να την εξουδετερώνει. Προκαλεί θανάτους με πολλά νοήματα και σε πολλά επίπεδα. Οχτώ άνθρωποι-προϊόντα βρίσκονται για λόγους ασφάλειας και προστασίας σε έναν χώρο από όπου η έξοδος θα σημαίνει μόνιμο αποκλεισμό. Οι προσωπικές σχέσεις σχεδόν απαγορεύονται. Υπάρχει ο άνθρωπος που συμβιβάζεται, ο άνθρωπος που βουλιάζει στην ευτυχία της ψευδαίσθησης, αυτός που παλεύει να μείνει μέσα. Υπάρχει όμως κι ο ανθρώπινος νους που καταφέρνει να δραπετεύσει και να δημιουργήσει συνθήκες ικανές για την επιβίωση της ελευθερίας του. Αυτό προκαλεί ζημιά στο σύστημα και τα πάντα μπλοκάρουν. Κάποιος είναι υπεύθυνος. Κάποιος άλλος θα θεωρηθεί υπεύθυνος για να δοθεί ένα τέλος. Ένα κείμενο μινιμαλιστικό, αφαιρετικό σε επίπεδο χρόνου και χώρου, ήρωες χωρίς ονόματα, σχεδόν ρομποτοποιημένοι, πειραγμένοι, που όμως τα λόγια τους κάπου τα έχουμε ξανακούσει, τις σκέψεις τους κάπως τις έχουμε σκεφτεί κι εμείς. Πέρα από την έντονη θερμοκρασία που έχει ένα καινούργιο κείμενο, γραμμένο από έναν άνθρωπο του παρόντος για το παρόν, ιδιαιτερότητα υπάρχει και στο θέμα που αυτό διαπραγματεύεται. Το θέμα της επιλογής. Κατά πόσο επιλέγοντας μία λύση που φαίνεται η πιο ασφαλής και η πιο σωστή για την επιβίωση, καταλήγει κανείς στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Και πόσο συνετό και λογικό είναι να επιλέγει κανείς τον εγκλωβισμό σαν τακτική προστασίας και επιβίωσης. Αξίζει η θανάτωση της σκέψης για να διατηρηθεί το σώμα; Αξίζει η προστασία ενός τέλειου κουτιού χωρίς περιεχόμενο; Και τι αξία έχει ένα χαμόγελο αν δεν το φωτίζει πραγματική χαρά;»
