Θέατρο

“Η ριμάδα η ζωή” μιας ταραγμένης εποχής

Για ένα “εγχείρημα δύσκολο να παρασταθεί” λόγω πυκνότητας του κειμένου, μιλάει ο ηθοποιός Μανώλης Μαυροματάκης που αυτοσκηνοθετείται απόψε και αύριο στο Αρχαίο Θέατρο της Μικρής Επιδαύρου στην παράσταση “Η ριμάδα η ζωή”, σε κείμενα των Γιώργου Κοροπούλη και Τάσου Ρωσόπουλου επιχειρώντας να δημιουργήσει όπως λέει “έναν γοητευτικό χώρο” μέσα από πρωτότυπα κείμενα των δυο δημιουργών και εμβόλιμα άλλων ποιητών, όπως του Σαχλίκη και του Λόρδου Βύρωνα, μια μπαλάντα του Φρανσουά Βιγιόν κ.ά.

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που προσπαθεί να μιλήσει γι’ αυτό που του συμβαίνει, ανατρέχει στο παρελθόν και μιλάει με λόγια άλλων ανθρώπων, γλιστρά δηλαδή σε πρόσωπα άλλων ταραγμένων ανθρώπων και εποχών.

“Αρχικό μου κίνητρο ήταν να πω αυτά που γράφουν τα κείμενα του Γ. Κοροπούλη και του Τ. Ρωσόπουλου με τους οποίους είχα συνεργαστεί και στο παρελθόν” λέει ο ηθοποιός. “Αυτό που με συγκινεί στη γραφή αυτή είναι κατ’ αρχάς ένα θέμα φόρμας, καθώς μέσα από τη ρίμα μπορείς ταυτόχρονα να εκφράσεις περισσότερα από ένα νοήματα με την ίδια ευκολία που μπορείς να τα κρύψεις. Και έτσι να αρχίσει μια ενεργητική διαδικασία πάνω σε αυτό που λες και ακούει ο άλλος. Σαν να συνεχίζεται η γέννα, ενώ το παιδί έχει ήδη γεννηθεί”.

Πρόκειται για την προσπάθεια ενός ανθρώπου να μιλήσει για τη ζωή του, ενός κατεστραμμένου ανθρώπου, μάλλον ταραγμένου που ζει σε μια ταραγμένη εποχή. “Νομίζω ότι μας αφορά. Ζούμε σε μια ταραγμένη εποχή και το αναγνωρίζουμε όλοι. Απλά αρκετές φορές δεν αναγνωρίζουμε την εποχή μας. Βλέπουμε όμως εύκολα την ταραχή του άλλου και πολλές φορές καταλαβαίνουμε και τη δική μας”. Ο άνθρωπος αυτός προσπαθεί να μιλήσει και χρησιμοποιεί τη ρίμα, που είναι “κάτι σαν γλωσσική μάσκα”, εξηγεί. Χρησιμοποιεί επίσης και έναν αφηγητή, ένα άλλο πρόσωπο, δηλαδή να μιλήσει γι’ αυτόν. “Όλα αυτά γίνονται για να αποκτήσει μια απόσταση από αυτό που θέλει να μας πει, με την ευχή μήπως το δει καλύτερα και να μην πέσει σε συναισθηματισμούς και ιδεοληψίες όπως συνήθως συμβαίνει”.

Ο Μανώλης Μαυροματάκης παραδέχεται πως η ρίμα δεν είναι τόσο εύληπτη αλλά είναι “πιο ωραία, έχει μια μεγάλη δυσκολία, λόγω πυκνότητας, ο στίχος δημιουργεί όρια σε αυτόν που μιλάει”.

Στην ερώτηση τι συναισθήματα του δημιουργεί η ερμηνεία αυτών των κειμένων ο ηθοποιός κάνει λόγο για «υπέρμετρη αγωνία», προσθέτοντας πάντως πως το κάνει για να δημιουργηθεί στον θεατή μια παρηγοριά που λέει ας δούμε τα πράγματα, ας μιλήσουμε για τον εαυτό μας, μπορεί να μην είναι όλα καλά, αλλά είναι ωραίο να τα βλέπεις από μακριά και να τα λες με ωραία λόγια.

Ταυτόχρονα με όλα αυτά υπάρχει και η αγωνία για την τύχη και τη ζωή της γλώσσας που είναι ζωντανή και που πάντα θριαμβεύει αν την αγαπάς και την φροντίζεις , αφού επηρεάζει τη ζωή σου”.

Μάνια Ζούση

Πηγή: Αυγή