Η σκηνοθέτης Ιώ Βουλγαράκη, που τον τελευταίο καιρό βρίσκεται μεταξύ Αθήνας, Μόσχας και Πολωνίας γράφει στο artplay.gr για το πώς αντέδρασε ο θεατρικός κόσμος της Ρωσίας στην είδηση του θανάτου του Γιούρι Λιουμπίμοφ και το τι μεταδίδουν τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης.
Ο Γιούρι Λιουμπίμοφ έφυγε από τη ζωή χθες σε ηλικία 97 ετών και η απώλεια για το ρώσικο αλλά και το παγκόσμιο θέατρο είναι τεράστια. Ο θεατρικός κόσμος της Μόσχας πενθεί. Γνωρίζει πως πηγαίνοντας μεθαύριο, Τετάρτη, στο θέατρο Βαχτάνγκοφ, στην σκηνή του οποίου θα μπορεί κανείς να αποτίσει φόρο τιμής στην σορό του σπουδαίου σκηνοθέτη, αποχαιρετά ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του και φυσικά ένα κομμάτι ρώσικης ιστορίας.
«Όλοι καταλαβαίνουμε πως οι άνθρωποι δε ζουν αιώνια και πως είχε φτάσει σε μια σεβαστή ηλικία, αλλά η απώλεια αυτή μας θλίβει βαθιά» δηλώνει ο Κιρίλ Σερέμπρενικοφ, σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Gogol Centre (εφημερίδα Izvestia). Και συνεχίζει: «Ο Λιουμπίμοφ μας έδειξε ένα διαφορετικό θέατρο την στιγμή που δεν υπήρχε διαφορετικό θέατρο! Ίδρυσε ένα σπουδαίο θέατρο, έφτιαξε μια ολόκληρη γενιά ηθοποιών, σκηνογράφων, δραματουργών που μπορούν να είναι σήμερα περήφανοι για το ότι ανήκαν στην Ταγκάνκα, και βέβαια έθρεψε μια ολόκληρη γενιά θεατών, που μεγάλωσαν με τις παραστάσεις του. Και αυτοί είναι οι καλύτεροι, οι πιο βαθιά σκεπτόμενοι, οι πιο έντιμοι, οι πιο σημαντικοί για τη χώρα και τη ζωή πολίτες. Το θέατρο του Λιουμπίμοφ –θέατρο πάντα πολιτικό- απαιτούσε τεράστια γενναιότητα, τεράστιες ανθρώπινες και καλλιτεχνικές δυνάμεις. Ήταν ένας τιτάνας. Πρέπει τώρα ν’αποχαιρετήσουμε και την Ταγκάνκα. Γιατί αφού δεν υπάρχει ο Λιουμπίμοφ, δεν υπάρχει και το θέατρο του.»
«Έφυγε μια ιδιοφυΐα του θεάτρου, ένας αληθινός ταραχοποιός» λέει η ηθοποιός Άλα Ντεμίτοβα (RIA Novosti). «Ο Λιουμπίμοφ ανατίναξε το ακαδημαϊκό θέατρο τη δεκαετία του ’60 και του έδωσε νέες φόρμες, νέες κατευθύνσεις, απ’τις οποίες ξεπήδησε το σύγχρονο θέατρο. Ήταν πρωτοπόρος. Πολλοί φίλοι και ηθοποιοί που δούλεψαν μαζί του έφυγαν πριν από αυτόν. Ελπίζω πως τώρα θα ξαναβρεθούν εκεί όλοι μαζί».
Η Ταγκάνκα, αν και διήρκεσε μερικές μόνο δεκαετίες, δεν είναι μονάχα ένα θέατρο. Είναι μια ολόκληρη εποχή. Συνδέθηκε με εξίσου θρυλικά ονόματα και έδωσε με τις παραστάσεις του Λιουμπίμοφ πολλές φορές στο ρώσικο θέατρο περίοπτη θέση στον παγκόσμιο χάρτη. Η πίκρα που πήρε τα τελευταία χρόνια από το θέατρο αυτό υπήρξε καθοριστική για την υγεία του και ήταν για πολλούς «η αρχή του τέλους». Τι άλλο, αν όχι μια προσωπική τραγωδία, φανερώνει η απόφασή του να «μην ξαναπατήσει εκεί ούτε ζωντανός ούτε νεκρός», όπως είχε πει; Η σύζυγός του αρνήθηκε να τελεστεί η κηδεία δημοσία δαπάνη, οπότε τα έξοδα θα αναλάβει εξ ολοκλήρου η οικογένεια του σκηνοθέτη, δηλώνοντας πως «όταν προέκυψε η σύγκρουση στο θέατρο Ταγκάνκα ούτε η κυβέρνηση ούτε το υπουργείο Πολιτισμού κούνησαν τόσο δα το δαχτυλάκι τους για να εξομαλυνθεί η κατάσταση με κάποιον αξιοπρεπή τρόπο» (Itar Tass).
Καλό ταξίδι, Γιούρι Λιουμπίμοφ…
Ιώ Βουλγαράκη
