Για την παράσταση «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» του Δημήτρη Δημητριάδη που παρουσιάζει στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, κάθε Σάββατο και Κυριακή, γράφει στο artplay.gr η Χρύσα Καψούλη.
«Μην κοιτάζετε, εδώ προβάλλονται τα οράματα σας…»
Ηeiner Μüller
1. Αρχίζει η παράσταση. Πέφτει το βίντεο. Ακούμε απο τα μόνιτορ τη βουή των δρόμων της Κυψέλης: μια γυναίκα με ένα πάπλωμα – κέλυφος διασχίζει τους δρόμους με ένα μεγάλο φορτίο στην πλάτη. Πηγαίνει «αίροντας τις αμαρτίες του κόσμου», σαν ένας θηλυκός Joseph Beuys. Μια ξένη. Που δεν ανήκει πουθενά. Που δεν της ανήκει τίποτα.
Έρχεται απο μακριά. Έχει μετακινηθεί τόσο πολύ που έχει βαθειά κατανόηση της παροδικότητας της. Και των άλλων. Ξέρει την παροδικότητα της ανθρώπινης φύσης.
-Την λένε Κασσάνδρα
2. Αρχίζει η παράσταση. Στέκομαι στο ημίφως του βίντεο που πέφτει στο τοίχο. Η ανάσα μου σαν ρόγχος. Φέρω το βάρος της πριν ζωής μου. Όλης.
Το πόσες φορές αισθάνθηκα ξένη. Στο σπίτι μου, στη πόλη μου, στις σχέσεις μου, στη ζωή μου. Πως δεν ανήκα πουθενά. Πως δεν είχα τίποτα.
Πώς μετακινήθηκα. Πως εκδιώχθηκα. Κι έμαθα να ζω. Με το παροδικό.
-Με λένε Χρύσα.
Αυτή η ιστορία δυο ανόμοιων ανθρώπων με ομοιότητες είναι «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας». Με την Κασσάνδρα ως σταθερό σημείο αναφοράς και αντί του ονόματος του δικού μου, πάντα ενός άλλου, που συνεχώς αλλάζει, και που είναι για μένα ο θεατής.
Για μένα η παράσταση της Κασσάνδρας δεν είναι παρά η προσωπική σύνδεση του θεατή με τον μύθο που φέρει η Κασσάνδρα.
Εγώ δεν είμαι παρά ο ενδιάμεσος που καθιστά την σύνδεση, εφικτή. Δύσκολο να είσαι ο ενδιάμεσος σε κάτι τέτοιο: Γιατί ο μύθος εδώ δεν είναι ένα παρελθόν συμπυκνωμένο, ως είθισται, αλλά ένα μέλλον που σου δείχνει κάποιος.
Και δεν έχω παρά λέξεις, μόνο. Του Δημητριάδη. Για να πω τι βρίσκεται στην άλλη πλευρά του ορίζοντα.
Να πείσω για την ανάγκη του Ναι στη ζωή. Για τη δύναμη της αποδοχής του Άλλου. Για το τέλος του φόβου. Για την ελπίδα του καινούργιου.
Για το τέλος των παραμυθιών. Και την κατάφαση στο πραγματικό, ως τη μόνη δυνατή επανάσταση των ανθρώπων.
Μέσω της «Αγάμης». Της Αγάπης δηλαδή που «…το Γάμα της, έφαγε το Πι και το έκανε Μι…»
Κινδυνεύοντας να φανώ αγοραία, θα κυριολεκτήσω για να είμαι ακριβής: Το νέο σύνθημα του –κατά Δ. Δημητριάδη- κόσμου που έρχεται είναι το «Αγαμηθείτε…»
Όχι ως βρισιά πια. Αλλά ως ευχή. Ολοκλήρωσης.
Χρύσα Καψούλη.
Info
Έως τις 8 Μαρτίου 2015
κάθε Σάββατο & Κυριακή 21:00
Γενική είσοδος: 10 €, φοιτητικό: 8 €, μειωμένο εισιτήριο (άνεργοι, κάρτα ΣΕΗ): 5 €
