«Τα τελευταία χρόνια μια μεγάλη μερίδα του κοινού που επισκέπτεται τις παραστάσεις στο Rabbithole, έχει μια προτίμηση στο μαύρο, το ζοφερό, το ανεξιχνίαστο”, γράφει στο artplay.gr ο σκηνοθέτης Γιώργος Σίμωνας, με αφοερμή τo «Iλλινόι», ένα σκοτεινό θρίλερ με πολιτικές διαστάσεις, βασισμένο στην αυτοβιογραφία και γραπτή ομολογία του πρώτου serial killer της Αμερικής, Xάουαρντ Χολμς, που παρουσιάζεται σε δυο εκδοχές, στο Θέατρο Rabbithole, της οδού Γερμανικού 20, στο Μεταξουργείο, σε παραγωγή της ομάδας Νοσταλγία.
” Είναι απορίας άξιο πώς ο σύγχρονος άνθρωπος έλκεται από το μαύρο, το ζοφερό, το ανεξιχνίαστο, διερωτάται ο Γιώργος, “εννοώντας πως και οι εποχές που ζούμε δεν είναι οι καλύτερες, παρ’ όλα αυτά, αντί να προτιμήσει κάτι πιο ανάλαφρο, μαγνητίζεται από το σκοτάδι: έτσι παραγωγές όπως σε έργα του Πόε, του Κόνραντ και ιστορίες όπως η περσινή του Αντεροβγάλτη γέννησαν και ένα «κοινό», παράδοξο. Σε αυτό το κοινό βέβαια πρέπει να δείξεις τι δρόμο διαβαίνεις και εμείς σαν ομάδα, φτιάχνουμε τον δρόμο αλλάζοντας συνέχεια την πορεία – φέτος είχε έρθει η ώρα μιας «βιογραφίας» και πώς αυτή απορροφήθηκε από τους αναγνώστες και από την Ιστορία πρωτίστως. Είχε έρθει η ώρα ενός έργου πολιτικού, με στοιχεία θρίλερ: την ιδέα την κατασκεύασα πέρσι και ήξερα πως θα είναι η τελευταία φορά που θα επιστρέψω στο «μαύρο», όπως ο Χάουαρντ Χολμς επιστρέφει για τελευταία φορά στην έδρα του, το Κάστρο στο Σικάγο.
Μέσα από αυτήν την επιστροφή θα βλέπαμε μια βιογραφία του Χολμς [όπου η Ιστορία τον κατατάσσει ως διάσημο δολοφόνο], μέσα από τα μάτια των ανθρώπων του περιβάλλοντός του. Κάπου εκεί άρχισε να ξετυλίγεται και το κουβάρι αυτού που λέμε «πολυφωνικού έργου». Δύσκολα θα ταυτιστεί ο θεατής με κάποιον ήρωα στο Ιλλινόι. Ο καθένας έχει τη δική του άποψη και ο θεατής αναγκαστικά θα πρέπει να φτιάξει τη δική του: αυτό μου άρεσε και μου αρέσει σε αυτό το έργο. Το ότι ο θεατής αναγκάζεται να πάρει [επιτέλους] θέση. Ο Χολμς επιστρέφει για να χαμογελάσει απέναντι στη θέση που παίρνουμε γι’ αυτόν, απέναντι στο έργο που νομίζουμε ότι θα δούμε, σε ό, τι τέλος πάντων έχουμε βάλει ήδη «ταμπέλα». Αυτή είναι και η ανατροπή του έργου. Ρίχνει τις ταμπέλες που έχεις φτιάξει.
Πάντα μας επηρέαζε και παράλληλα μας ανησυχούσε το ζήτημα θέασης ενός έργου: είσαι στο κρεβάτι σου και βλέπεις στον υπολογιστή σου μια σειρά, είσαι στον καναπέ ή βρίσκεσαι σε αυτήν την «αιώνια» θέση του θεάτρου, την αναπαυτική. Αλλά η αναπαυτική θέση δεν σημαίνει πάντα σωστή θέαση του έργου. Πρέπει να βρίσκεται κάθε φορά ο τρόπος να καταλαβαίνεις πώς θα σε καταλάβει ο άλλος. Αυτό είναι και το ζήτημα σκηνοθεσίας, αυτό είναι όλο το παιχνίδι στη δουλειά που κάνουμε. Αυτή ήταν και η έμπνευση και γι’ αυτό, φτιάξαμε όλο το Rabbithole ως ξενοδοχείο. Σίγουρα είναι από τις μεγαλύτερες «δουλειές» που έχει κάνει η Τώνια ως σκηνογράφος. Είναι θεόρατη κατασκευή για μια τέτοια σύλληψη.
Αυτό το είδος θεάτρου δεν ευδοκιμεί πια στην Ελλάδα. Επιστρέφουμε σε πολύ κλασικίζουσες λύσεις. Σε ασφαλείς. Είναι σημάδια του καιρού να φυλαγόμαστε όταν τα πράγματα σκουραίνουν και να γυρίζουμε στα βασικά. Εμείς από την άλλη, γοητευόμαστε, πως σε αυτές τις εποχές μπορείς να ανεβάσεις τον πήχη ακόμη πιο ψηλά. Και ας αποτύχεις. Αυτή είναι η ουσία του πειράματος στο θέατρο. Γι’ αυτό και δεν πιστεύω [εγώ προσωπικά αλλά και οι συνάδελφοί μου] στο λεγόμενο «πειραματικό θέατρο», αλλά στο «πείραμα στο θέατρο». Διότι όλη η γοητεία, όπως ανέφερα, στην τέχνη, είναι να δεις πού πας και εσύ και ο θεατής, έχοντας ξεκάθαρη δομή στην εκτέλεση της ιδέας και καλή γνώση των υλικών σου. Δεν υπάρχει κανένας συμβιβασμός στην τέχνη που να σου καθορίζει τι πρέπει να κάνεις και τι όχι. Τι είναι ρεαλιστικό, κλασσικό [δεν αναφέρομαι σε κείμενα], δεδομένο και τι όχι. Αν συμβιβαστείς παύεις να κάνεις τέχνη, παύεις να λες ιστορίες. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει πια τίποτα.
Ευχαριστώ
Γιώργος Σίμωνας
