Θέατρο

«Ευτυχισμένες Μέρες» : Ένα παράδοξο love story με μελλοντολογικές και οντολογικές προεκτάσεις

«Θέλω πάντα κάθε παράσταση που κάνω, ακόμα και κάθε παράσταση που βλέπω, να είναι συνδεδεμένη με το χώρο. Έτσι επέλεξα τις «Ευτυχισμένες Μέρες». Σαν να είναι γεννημένος αυτός ο βράχος στο Skrow για αυτό το έργο κι αυτό το έργο να είναι γεννημένο για τέτοιου είδους χώρο. Υπάρχει ένα φυσικό σκηνικό», ομολογεί στο artplay.gr o Θανάσης Δόβρης, με αφορμή  τη σκηνοθεσία του στο έργο του Μπέκετ που ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη με πρωταγωνιστές την Μαρία Παρασύρη και τον Κώστα Κουτσολέλο, «δυο σπουδαίους ηθοποιούς της γενιάς μου», όπως σημειώνει.

Μετά την επιτυχία της παράστασης ”ΓΚΙΑΚ” ο Δόβρης επιστρέφει στη σκηνή του Skrow για να σκηνοθετήσει τις ”Ευτυχισμένες Μέρες” του Μπέκετ, σε καινούργια μετάφραση του Μάνου Λαμπράκη.

«Ο Μπέκετ είναι ένας βαθιά ανθρώπινος ποιητής και τόσο τρομακτικά αληθινός, που καταλαμβάνει λίγο τα δυο άκρα στο θέατρο. Ή επιλέγεται τελείως χοντροκομμένα για να εμπλουτίσει το βιογραφικό καλλιτεχνών, ομάδων ή σχολών σε σχέση με κάποιον πειραματισμό. Ο ίδιος είναι νομίζω πολύ άνθρωπος της εποχής μας και τρομακτικά γυμνός και απλός. Και αυτό μερικές φορές με πανικοβάλλει. Αυτό που ψάχνουμε με τους ηθοποιούς είναι η απόλυτη  γυμνότητα.

Σεβόταν πολύ τους ανθρώπους και για αυτό τους θεωρεί τόσο κωμικοτραγικά όντα. Έλεγε ότι πέταξαν τους ανθρώπους μέσα σε μια δίνη, με μια συνείδηση του θανάτου και του χρόνου και πρέπει να τα βγάλουν πέρα. Κι αυτό είναι κάτι το απόλυτα τραγικό και ταυτόχρονα σεβαστό για αυτόν τον αγώνα τους που είναι συνεχόμενος και μη νικηφόρος. Αυτός ο αγώνας για να βρει σάρκα κι οστά σε μια σκηνή, είναι πραγματικά ένα στοίχημα. Που όταν υπάρχουν ψήγματα αλήθειας είναι βαθιά συγκινητικό. Οι «Ευτυχισμένες Μέρες» για μένα είναι ένα παράδοξο love story που οι προεκτάσεις του είναι εντελώς μελλοντολογικές και οντολογικές. Η Γουίνυ είναι η γη, η γυναίκα, η σύζυγος. Ο Γουίλυ είναι το παιδί, ο άνθρωπος, ο σύζυγος.

Ο Μπέκετ βάζει τη Γουίνυ στη σκηνή να είναι τελείως ακινητοποιημένη, κάτι που σημαίνει πολλά πράγματα, έχει να κάνει με την πύκνωση του χρόνου, με το λίγο πριν φύγει, με αυτά τα δευτερόλεπτα που όλοι λαχταρούμε να δούμε πριν φύγουμε.

Διαβάζοντάς τον νιώθω ότι υπάρχει μια πλάνη ως προς την εγκεφαλικότητα και την «ψυχαναλυτικότητά» του, τον μύθο γύρω από αυτόν, το πώς τον ερμηνεύουν. Ο Μπέκετ είναι τρομερά ευαίσθητος και πονεμένος άνθρωπος. Είναι τόσο διάφανη κι αληθινή η απόγνωσή του, που δημιουργεί αμηχανία στον καλλιτέχνη, στον ενδιάμεσο, κι εκεί είναι που αρχίζουν οι διαστρεβλώσεις!»

Μάνια Ζούση