Θέατρο Συναντήσεις

“Επιτυχία είναι αυτό που κάνεις να γεννήσει νέα πράγματα”

Το ραντεβού με την Ελένη Ευθυμίου, είχε κλειστεί τηλεφωνικά την περασμένη Κυριακή. Έφευγε για τη Μπιενάλε Θεάτρου στη Βενετία και η φρεσκάδα, η ευγένεια και η γλυκύτητα της φωνής της, με είχαν ήδη προδιαθέσει θετικά. Η εμπειρία της πρεμιέρας της «Αντιγόνης» του Ανουίγ, στο Θέατρο Κήπου το προηγούμενο βράδυ, είχαν μεγαλώσει την προσμονή της συνάντησης.

Σ’  ένα κατάμεστο θέατρο, παρά την αυγουστιάτικη ζέστη, που έκανε πολλούς να αποδράσουν, ξετυλίχθηκε η υπόθεση ενός κορυφαίου έργου της σύγχρονης δραματουργίας (Ζαν Ανουιγ, 1942). Οι καθηλωτικές ερμηνείες της εξαιρετικής Βασιλικής Τρουφάκου και του Στέλιου Μάϊνα, που απέδειξε για μια ακόμη φορά πως ο καλός ηθοποιός κάνει τους μεγάλους ρόλους να φαίνονται τόσο απλοί, του Φαίδωνα Καστρή που ως χορός υπηρετεί αριστοτεχνικά το έργο και την εξέλιξή του και όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης, δικαίωσαν κάθε προσδοκία και κριτική που έχει γραφεί μέχρι τώρα. Η σκηνογραφία αποτέλεσε τον ιδανικό καμβά για ένα έργο, που δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο και απροβλημάτιστο, αν κρίνω από τα σχόλια που «έκλεψα» ως «άρρωστος» ωτακουστής κατά την έξοδό μου.

Η σύγκρουση ανάμεσα στα νιάτα και τα γηρατειά, το συναίσθημα και τη λογική, το παλιό και το νέο, τα υψηλά ιδανικά και τη σήψη της εξουσίας, την πρόοδο και το αυταρχικό κατεστημένο. « Αντιγόνη, ξέρεις για ποιόν θες να πεθάνεις;» «Η αλήθεια είναι αυτά που δε λέγονται» κι ένα σωρό άλλες φράσεις στριφογύριζαν ακόμη στο μυαλό μου.

13951013_1229331210424579_1604813125_o

Συναντηθήκαμε και ο ενικός ανάμεσά μας ήρθε φυσικά.

«Όλοι μιλούν για μια σκηνοθέτη, που παρά το νεαρό της ηλικίας της, έχει πολύ συγκεκριμένη και ξεκάθαρη άποψη για τα πράγματα, καινοτομεί, δοκιμάζει και ρισκάρει, χωρίς να υποκύπτει στη μανιέρα του εαυτού της. Είναι συνειδητή επιλογή ή ανάγκη;»

«Στο σεμινάριο που μόλις παρακολούθησα ,στο πλαίσιο της Μπιενάλε Θεάτρου της Βενετίας, ο Romeo Castellucci μας είπε: «Ο εαυτός έρχεται πάντα μπροστά σου, προκειμένου να επαναληφθεί. Ο μεγαλύτερος εχθρός μου, είναι ο εαυτός μου.» Ταυτίστηκα. Αυτά τα λόγια μου θύμισαν τις πρώτες ασκήσεις στη σχολή, που έλεγα μέσα μου, πως κάθε φορά πρέπει να κάνω κάτι καινούριο. Να είμαι ένα άλλο είδος, ένας άλλος εαυτός. Ακόμη και τώρα κάθε επόμενη φορά, είναι μια διαφορετική προσέγγιση, χωρίς βέβαια να αποκλείω τη χρήση στοιχείων, που λειτούργησαν θετικά στην υλοποίηση κάποιας προηγούμενης ιδέας.

Ήταν μια συνάντηση γεμάτη έμπνευση αυτό το σεμινάριο, όπως κι αυτό που παρακολούθησα πέρυσι, πάλι στο πλαίσιο της Μπιενάλε Θεάτρου της Βενετίας, με τον Christoph Marthaler . Θαύμασα την απλότητα και τον τρόπο, που αυτός ο κορυφαίος σκηνοθέτης, μεγαλουργεί τόσο απλά κι ανθρώπινα, μέσα από τη συνάντηση με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις, χωρίς τίποτα να είναι προκατασκευασμένο. Θέατρο βέβαια έμαθα με τον δάσκαλό μου Μιχαήλ Μαρμαρινό. Με άλλαξε πολύ. Με εξέλιξε, ανοίγοντας τους ορίζοντές μου όσον αφορά στην προσέγγιση.»

« Ο ρόλος των δασκάλων λοιπόν, είναι καθοριστικός στην πορεία και την εξέλιξή σου καλλιτεχνικά;»

«Σίγουρα αποτελούν ένα σημαντικό κεφάλαιο στην καλλιτεχνική μου πορεία. Ταυτόχρονα όμως ανατράφηκα σ ένα περιβάλλον, που μου έδωσε τη δυνατότητα να καλλιεργήσω την κλίση που είχα στο τραγούδι και την υποκριτική. Από πολύ μικρή είχα αποφασίσει να γίνω ηθοποιός και τα καλοκαίρια με τα ξαδέρφια μου γράφαμε, σκηνοθετούσαμε και παίζαμε μικρά θεατρικά έργα. Θα ήταν αλαζονικό να μην αναφερθώ στον πατέρα ή τον ξάδερφό μου που είναι και ο ακροατής των ιδεών μου, μαζί με τη φίλη μου τη Λυδία και τον φίλο μου. Ο κάθε ένας με τον οποίο μοιράζεσαι το όραμα σου, αποτελεί μέρος της εξελικτικής διαδικασίας του.

Είχα γονείς με ανοιχτό μυαλό και αγάπη για τις τέχνες, το δώρο που μου έκανε ο πατέρας μου στα πέντε μου, να με γράψει στο ωδείο, ήταν κάτι, που μου άλλαξε τη ζωή και είμαι πεπεισμένη, πως αν δεν είχε γίνει αυτό, η πορεία της ζωής μου θα ήταν διαφορετική.

Το ότι στο ωδείο από τα 16 μου είχα δασκάλα στο κλασσικό τραγούδι τη Ροσίτσα Τρόεβα ,ήταν τεράστιος σταθμός για μένα. Ένα είδος τραγουδιού ξένο ως προς την ελληνική κουλτούρα, που απαιτεί απόλυτη πειθαρχία και ιδιαίτερη μεθοδολογία. Αρχές που υιοθέτησα μετέπειτα στη δουλειά μου. Ένα απαιτητικό είδος που απαιτεί συνέπεια κι αυτοσυγκέντρωση χωρίς περιθώρια αυτοσχεδιασμών.»

13933172_1229332073757826_1282585407_n

Έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τη σκηνοθεσία και το άγχος της πρεμιέρας, απ’ την πρώτη φορά μέχρι τώρα; Πως είναι η μετάβαση από την άγνοια κινδύνου ίσως, ως την επίγνωση του ρόλου σου και τις πιθανές προσδοκίες του χώρου σου αλλά και του κοινού;

«Όπως ακριβώς το είπες. Πλήρης άγνοια κινδύνου την πρώτη φορά. Σίγουρα υπήρχε το άγχος να πάνε όλα καλά κι αυτό δεν φεύγει ποτέ, αλλά μέχρι εκεί. Ήταν στο USA/Dos Passos το 2009, «Μέρες έκφρασης και Δημιουργίας 2009» και παίχτηκε στο Θέατρο έξω από τα τείχη, από την ομάδα “ptiVizit”. Έκανα κάτι που μου άρεσε και αγαπούσα, με τον ενθουσιασμό του πρωτάρη και την άνεση , ότι δεν είχε κάποιος ιδιαίτερες απαιτήσεις από μένα, που ήμουν μόλις 23 χρόνων, στην πρώτη μου «σοβαρή» σκηνοθετική απόπειρα. Τότε ήταν που ο Βίκτωρας Αρδίττης, δάσκαλός μου στο τμήμα θεατρολογίας του Α.Π.Θ. , είπε το αλησμόνητο για μένα: «Αυτό στέκει» και με έκανε να με δω πιο σοβαρά, να αντιληφθώ πως είμαι σε καλό δρόμο, όσο μακρύς κι αν είναι αυτός.

Τώρα δεν θα σου μιλήσω για άγχος την προηγούμενη μέρα της πρεμιέρας. Αυτή η μέρα μπορεί να εμπεριέχει χαρά και όμορφες εικόνες επίσης. Θα σου μιλήσω όμως για τους δύο τελευταίους μήνες πριν από αυτή, που βρίσκομαι σε μια διαρκή πάλη με τον εαυτό μου, να μη βουλιάξω στην αγωνία και τον φόβο. Αποκτώντας εμπειρία, αυτό που λες στον εαυτό σου λίγο πριν την παράσταση, είναι πως θα είναι καλή ή απλά θα «πάει». Είναι το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και σίγουρα όλο αυτό το διάστημα που διανύω αυτό το ταξίδι στο άγνωστο, περνώ συγκεκριμένα στάδια ανάτασης και πτώσης.»

«Και πως εκλαμβάνεις την έννοια της επιτυχίας;»

«Ως σκηνοθέτης είμαι ο πρώτος θεατής του κάθε έργου. Αν αρέσει κάτι σε εμένα προσωπικά, θα αρέσει έστω σε κάποιους. Κι αν αρέσει σ αυτούς, γιατί όχι σε περισσότερους; Το σημαντικότερο είναι να νιώθω πιστή στον εαυτό μου. Στο ότι κάθε τι που γεννήθηκε, προέκυψε από έναν νέο προβληματισμό και ρίσκο. Στο ότι ακολουθώ το ένστικτό μου προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και σκοπό, ακολουθώντας τη διαδικασία, με συνέπεια στον εαυτό μου . Είναι στιγμές που διαπιστώνω ότι δεν είμαι ειλικρινής. Ότι είμαι ένα ψέμα και βασανίζομαι, μέχρι να νιώσω ότι βρήκα την «αλήθεια» μου και δεν με νοιάζει αν για να το πετύχω, πρέπει να εκτεθώ και να ρισκάρω.

Επιτυχία δεν είναι τόσο το να γεμίσει το θέατρο ή να μου πουν καλά λόγια. Επιτυχία είναι, αυτό που κάνεις να γεννήσει νέα πράγματα. Ο θεατής να προβληματιστεί, να φύγει έχοντας εικόνες, λέξεις, ιδέες, συναισθήματα να τον συνοδεύουν. Πράγματα και σκέψεις, που θα τον αφυπνίσουν, θα τον αλλάξουν, θα τον ενεργοποιήσουν και θα τα μοιραστεί με άλλους.»

«Τα καλά λόγια στα οποία αναφέρθηκες είναι των ανθρώπων του χώρου ή των θεατών;»

«Όσο χρήσιμα είναι τα ειλικρινή ωραία λόγια, άλλο τόσο είναι αυτά που πονάνε, γιατί σε πάνε παραπέρα. Και δίνω μεγάλη βαρύτητα στα σχόλια των συναδέλφων μου, αλλά και του κάθε απλού θεατή, ο οποίος σε μικρή ή μεγάλη εμβέλεια επικοινωνεί την άποψή του, μέσα από την διαφορετική οπτική που έχει. Θα επανέλθω στον Castellucci που λέει : «Όσο πιο πολλά διαφορετικά σχόλια μου λένε, τόσο βέβαιος είμαι για την καλή δουλειά που έχει γίνει.»

aaaaaaa1

«Μόλις τριάντα χρόνων και ξεκίνησες πολύ μικρή την σκηνοθετική σου καριέρα. Αντιμετώπισες τη δυσπιστία ή και την άρνηση ηθοποιών να συνεργαστούν μαζί σου λόγω ηλικίας;»

Δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο μέχρι τώρα. Είχα παραδείγματος χάριν τη χαρά και την τιμή, να συνεργαστώ άριστα με ηθοποιούς, όπως ο Στάθης Μαυρόπουλος από την Πειραματική Σκηνή , η «μεγάλη» Ελένη Δημοπούλου και τώρα στην Αντιγόνη, ο Στέλιος Μάϊνας. Έχω επίσης την τάση, να συνεργάζομαι με ανθρώπους που γνωρίζω και νιώθω κάποιου είδους σύνδεση μαζί τους, σαν μέλη μιας καλλιτεχνικής «οικογένειας» που αλληλοσυμπληρώνονται και λειτουργεί με κοινούς κώδικες επικοινωνίας και αντίληψης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Βασιλική Τρουφάκου. Πριν ακόμη πάμε στο φεστιβάλ Μπέργκμαν στη Σουηδία, μελετούσαμε μαζί στο σαλόνι, ρόλους για τις ακροάσεις μας ως ηθοποιοί. Ατέλειωτες ώρες συνύπαρξης, σκληρής δουλειάς, αναζητήσεων και συζητήσεων, δημιουργούν ένα δέσιμο που για μένα είναι αναγκαίο συστατικό γόνιμης συνδημιουργίας.

Δεν είμαι ο σκηνοθέτης της προκατασκευασμένης μεγάλης ιδέας, που μένει αμετακίνητος σε μια προκαθορισμένη σκηνοθετική άποψη. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου σίγουρα υπάρχει εξ αρχής η προσέγγιση, αλλά την επικοινωνώ, επιχειρώντας μέσα από ένα γόνιμο διάλογο με όλους τους συντελεστές της παράστασης και συνεργασία, να κάνω κατανοητό και εφικτό το καλλιτεχνικό ζήτημα της πρότασής μου, που θα υπηρετήσει περνώντας από μεταλλάξεις το αποτέλεσμα. Χρειάζομαι λοιπόν στην ομάδα μου, τους καλλιτεχνικούς μου «συγγενείς».

« Ένας τέτοιος «συγγενής» αντιλαμβάνομαι πως είναι και η Ελένη Δημοπούλου.»

« Είναι η μεγάλη μου αδυναμία και αγάπη. Κατά την πρώτη μας συνεργασία, όπου η Ελένη συμμετείχε ως ηθοποιός, αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια φιλία, βασισμένη στην αλληλοεκτίμηση και την μοναδική χημεία που μας ενώνει. Μοιράζομαι το όραμά της, σκηνοθετώντας εδώ και χρόνια την θεατρική ομάδα «Εν Δυνάμει», που η συνεργασία μαζί τους, όπως στο «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πως να ντύσετε έναν ελέφαντα» (2014, περιοδεία στη Β.Ελλάδα-2015 Φεστιβάλ Αθηνών), είναι από τις αγαπημένες μου δουλειές. Δέχτηκα αμέσως αυτή την πρόταση-πρόκληση και μέσα από αυτό νιώθω, ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου εκφράζεται τόσο σε προσωπικό, όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο και με ολοκληρώνει.

Θαύμασα αυτή την πρωτοβουλία της Ελένης Δημοπούλου, να δημιουργήσει και να διδάξει, μια ομάδα ατόμων με αλλά και χωρίς «ειδικές δεξιότητες» και να μην επιλέξει μια ειδική παιδαγωγό, αλλά έναν άνθρωπο του θεάτρου, αντιμετωπίζοντάς τους ισότιμα σε σχέση με κάθε άλλο αντίστοιχο σχήμα. Έτσι, συνάντησα μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα, με επαγγελματικές ερμηνείες κι ένα έργο που μιλά για το σεβασμό στη διαφορετικότητα κάθε είδους.»

13933512_1229332253757808_212119836_n

 

« Ποιο είναι το όνειρο της ζωής σου;»

«Να ταξιδέψω μέσα από τη δουλειά μου με ανθρώπους σταθερούς. Σταθερούς με την έννοια των αγαπημένων, δοκιμασμένων σχέσεων. Οι άνθρωποι πρέπει να φεύγουν και να έρχονται, για να ανατροφοδοτούνται. Να παίρνουν νέα πράγματα για να δίνουν νέα πράγματα. Αλλιώς τίποτα δε ζει καλλιτεχνικά. Απλά συντηρείται και φτάνει να ανακατασκευάζει το ίδιο πράγμα, μέσα από το πρίσμα ενός μικρόκοσμου. Είναι απαραίτητο και αναγκαίο το άνοιγμα σε νέα μέτωπα.»

«Τι θα συμβούλευες τους νέους που ξεκινούν με το όνειρο να γίνουν σκηνοθέτες;»

«Να μην συμβιβάζονται, να μη φοβούνται να ρισκάρουν, να σέβονται και να αφουγκράζονται τις ιδέες των συνεργατών τους, ακόμη κι αν επιλέξουν κάτι άλλο στο τέλος ή ο δρόμος τους πάει αλλού. Να μην κάνουν πίσω στις δυσκολίες πχ οικονομικής φύσεως.»

«Με την έννοια του ύψους του διαθέσιμου προϋπολογισμού για μια παραγωγή;»

«Ακριβώς. Να χρησιμοποιούν αυτά που έχουν προς όφελός τους. Να είναι ευμετάβλητοι και ευπροσάρμοστοι, αλλά ταυτόχρονα πιστοί σ’ αυτό που αρχικά τους κινητοποίησε εξ αρχής να εμπλακούν στη διαδικασία. Να μη σταματούν να ψάχνουν, να ενημερώνονται, να μορφώνονται, να ερευνούν. Να μη θεωρήσουν ποτέ ότι «το βρήκαν». Να είναι πάντα ανασφαλείς κι ευάλωτοι. Όταν κάποιος πεί στον εαυτό του με απόλυτη βεβαιότητα ότι είναι καλλιτέχνης έχει πάψει αυτόματα και να είναι.»

«Τι θα συμβούλευες τους νέους ηθοποιούς;»

«Να μην περιμένουν πότε θα τους διαλέξουν. Να διαλέγουν. Να μη φοβούνται να προτείνουν τον εαυτό τους και να χτυπήσουν πόρτες. Να ξέρουν σε ποιο κόσμο βρίσκονται και να έχουν επαφή μαζί του. Να μη ζουν μέσα στη «φούσκα» του θεάτρου. Να ζουν την καθημερινότητα και να παρατηρούν. Αν και οι καιροί είναι δύσκολοι και πολλές φορές είναι γι αυτούς συχνές και μεγάλες οι χρονικές περίοδοι που δεν εργάζονται, να παραμένουν ενεργοί και ζεστοί. Να δημιουργούν συνθήκες έκφρασης. Να μπαίνουν σε ομάδες. Να βλέπουν καλό θέατρο.»

13940966_1229400627084304_2013097001_n

 

«Πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου ως ηθοποιό;»

«Θα έλεγα πως είμαι περισσότερο performer. Σε κάθε ερμηνεία μου, η έννοια μου είναι να μείνω στο εδώ και τώρα. Να μη με ρουφήξει το άγχος. Να μείνω ελεύθερη, ανοιχτή και συνειδητή. Να έχω τον εσωτερικό έλεγχο του μυαλού μου και γι αυτό προετοιμάζω το σώμα. Θέλω να είναι έτοιμο και ήρεμο, να υπηρετήσει το ρόλο.»

«Ετοιμάζεις κάτι καινούριο;»

«Τον Οκτώβριο έχω αναλάβει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Θα σκηνοθετήσω μια παράσταση της οποίας ο θίασος θα πηγαίνει σε σχολεία, γηροκομεία, φυλακές κλπ. Δεν μπορώ όμως να κοινοποιήσω κάτι παραπάνω προς το παρόν. Με κινητοποιεί πολύ η ιδέα μιας θεατρικής παράστασης σε χώρους μη συμβατικούς. Το θέατρο να πηγαίνει στους θεατές. Να επικοινωνεί μαζί τους. Το θέατρο να αποτελεί ένα δώρο στον άνθρωπο.»

Φεύγοντας από αυτή την συνάντηση, σκέφτομαι πως όσο το νέο αίμα στο θέατρο, διαθέτει ταλέντο, γνώσεις, φρεσκάδα, άποψη, όραμα και δουλεύει ακούραστα γι αυτό, μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Αυτό που έχουμε υποχρέωση να κάνουμε ως άνθρωποι και ως κράτος είναι, να το αναγνωρίσουμε και να το στηρίξουμε, στο βαθμό που μας αναλογεί.

Η «Αντιγόνη» του Ανουίγ, που παρουσιάζεται σήμερα Σάββατο 6 Αυγούστου, για τελευταία μέρα στο Θέατρο Κήπου στη Θεσσαλονίκη, για να συνεχίσει την περιοδεία της στην Ελλάδα, είναι ένα έργο που έχει να μας πει πολλά.

Κείμενο και πορτραιτο εξωφύλλου : Μαρία Μαυρίδου

Οι υπόλοιπες φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από το προσωπικό αρχείο της Ελένης Ευθυμίου

13936918_1229332437091123_2006825802_n.png

 

Αντιγόνη

Συντελεστές

Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης

Σκηνοθεσία , Μουσική: Ελένη Ευθυμίου

Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη

Ενδυματολόγος: Ηλένια Δουλαδίρη

Β’ Ενδυματολόγος: Μαίρη Μαρμαρινού

Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Ενορχηστρώσεις – ηχητικός σχεδιασμός: Κώστας Βόμβολος

Κίνηση: Βιτόρια Κωτσάλου, Κική Μπάκα

Δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Ευτυχιάδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Γραμματικού

Βοηθοί σκηνογράφου: Διδώ Γκόγκου, Παναγιώτης Λαμπής

Μακιγιάζ: Σίσσυ Πετροπούλου

Φωτογραφίες: Αθηνά Λιάσκου

Εκτέλεση Παραγωγής: Purple Group

Δ/νση παραγωγής: Αγγελική Στώμη

Οργάνωση Παραγωγής: Ντένια Σαφαρή

Εκτέλεση περιοδείας: Όψεις Πολιτισμού

 

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης):

 

Χορός: Φαίδων Καστρής

Αντιγόνη: Βασιλική Τρουφάκου

Τροφός: Αννέζα Παπαδοπούλου

Ισμήνη: Ιωάννα Μαυρέα

Αίμων: Γιώργος Φριντζήλας

Κρέων: Στέλιος Μάινας

Υπηρέτης Κρέοντα: Ερρίκος Μηλιάρης

Φρουρός: Νίκος Ντάλας

 

6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟ ΚΗΠΟΥ

8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΜΟΥΔΑΝΙΑ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΜΟΥΔΑΝΙΩΝ

9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΒΟΛΟΣ ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ ΜΕΛΙΝΑΜΕΡΚΟΥΡΗ

10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΛΑΡΙΣΑ ΑΛΚΑΖΑΡ

12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΚΑΣΤΡΟ ΧΩΡΑ

13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΜΟΛΥΒΟΣ ΚΑΣΤΡΟ

18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΑΜΟΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΗΡΑΙΟ

20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΧΙΟΣ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΣΤΡΟΜΗΝΑ

22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΓΑΛΑΤΣΙ ΑΛΣΟΣ ΒΕΪΚΟΥ

24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΤΡΙΚΑΛΑ ΥΠΑΙΘΡΙΟΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΟΖΑΝΗ ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΟΖΑΝΗΣ

27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΗΛΙΔΑ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ

28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΠΑΤΡΑ ΡΩΜΑΪΚΟ ΩΔΕΙΟ

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΑ ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΦΡΟΝΤΖΟΣ

31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑΣ ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ

2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΤΗΝΟΣ ΛΟΥΤΡΑ ΤΗΝΟΥ

4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΚΑΣΤΡΟ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ – ΜΙΝΩΣ ΒΟΛΩΝΑΚΗΣ

8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΠΑΓΟΥ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΠΑΓΟΥ

11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΝΙΚΑΙΑ ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ

12 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΘΗΒΑ ΜΟΣΧΟΠΟΔΙ

*φωτογράφοι Δημήτρης Ζάχος, Κική Παπαδοπούλου, Ζωή Μολυβδά Φαμέλη,Διονύσης Μεταξάς