Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν

Ένκε Φεζολλάρι: Ένα τρυφερό, αστείο και γλυκόπικρο έργο …

Για την παράσταση «Ακριβώς το τέλος του κόσμου» (Juste la fin du monde) του Ζαν – Λυκ Λαγκάρς (Jean-Luc Lagarce) που σκηνοθετεί στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου «Το Γαλλικό Θέατρο à la Grecque»

και θα παρουσιαστεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάνννης στις 29, 30 και 31 Μαΐου γράφει στο artplay.gr ο σκηνοθέτης Ένκε Φεζολλάρι.

“Κάλυμνος 2015. Ένα τηλεφώνημα αναπάντεχο, μία ανάθεση ενός Γαλλικού έργου, άγνωστο για εμένα στην βοή των τζιτζικιών. Ζαν Λυκ Λαγκάρς, ανατρέχω να μάθω για αυτόν τον μυστήριο συγγραφέα που πέθανε πρόωρα μετά την χρόνια μάχη του με το AIDS και τον άδικο θάνατό του το 1995. Αμέσως μετά αρχίζει η διανομή, τηλέφωνα και αλλεπάλληλες συζητήσεις.

Ο Ιωάννης (Παπαζήσης) θα είναι ο Λουί, φέρει κάτι από τους ήρωες του ανεξάρτητου Αμερικάνικου κινηματογράφου, του Χαλ Χάρτλει η του Τοντ Σόλονς. Η Αλεξάνδρα (Παλαιολόγου), συνεργάτης, κωμικοτραγική φιγούρα στο ρόλο της μοναχικής και παρατημένης μητέρας. Η Νικόλ(Δημητρακοπούλου), παιχνιδιάρα βγαλμένη από έργο του Τομά. Ο Βαγγέλης (Ψωμάς) στον ρόλο του σκληρού αλλά ευαίσθητου αδερφού, και τέλος η Ελεονώρα (Αντωνιάδου) από την ευαίσθητη Σάσα του Πλατόνοφ και της ρώσικης επαρχίας σε εκείνη της Γαλλίας, ως η νύφη του Λουί με αναφορές στον Αλμοδόβαρ και στον Οζόν, συμπληρώνουν το παζλ. Η Χριστίνα (Κωστέα) και η Στεφανία (Βλάχου) στο πλευρό μου. Βουτιά στα Pixels και στην οθόνη να διαβάζω ξανά και ξανά την απογύμνωση της Αγίας Οικογένειας, ένα έργο για την Αγάπη, για όσα θα θάλαμε να πούμε, για τις ενοχές και την Εγκατάλειψη των ενδοοικογενειακών σχέσεων.

Ένας επερχόμενος θάνατος, μυστικά που δεν θα αποκαλυφθούν, εξομολογήσεις ,παιχνίδια με το κοινό, ο μαρασμός της ανθρώπινης ύπαρξης και όλα αυτά που δεν θα τολμήσουμε ποτέ να προφέρουμε στους πιο ”δικούς μας ανθρώπους. Ένα κείμενο που μας υπενθυμίζει διαρκώς την μάταιη φύση μας και την θνησιμότητά μας άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με τις πιο σκληρές λαβωματιές. Γλώσσα που αγγίζει την ποίηση και που συνάμα εκμηδενίζει την αξία της.

Ένας συγγραφέας, ο Λουί, επιστρέφει μετά από δώδεκα χρόνια στη γενέτειρά του να ανακοινώσει στα μέλη της οικογένειας του, τον θάνατό του. Αντί αυτού ο καθένας αδειάζει τα συναισθηματικά του βάρη και το μυστικό του θανάτου του παραμένει μεταξύ των θεατών, και δεν ειπώνεται ποτέ. Ένα τρυφερό, αστείο και γλυκόπικρο έργο που μας υπενθυμίζει την θνησιμότητά μας, την ανικανότητα της επικοινωνίας, και αν μη τι άλλο εκείνη της αγάπης”.

Ένκε Φεζολλάρι