Τον ήρωα του πρωτόλειου έργου του, που απαρνήθηκε ο Τσέχωφ, αγάπησε βαθιά ο Ένκε Φεζολλάρι. Ο Πλατόνοφ του καταφέρνει και συνεπαίρνει το κοινό που συρρέει στο Cartel, στην καρδιά του Ελαιώνα, σύνορα Αθήνας και Αιγάλεω, κατεβαίνοντας την Ιερά
Οδό, περνώντας τις γραμμές του τρένου και βρίσκοντας εύκολα το δρόμο, Αγίας Άννης και Μυκάλης, ανάμεσα σε μάντρες οικοδομών, συνεργεία και αποθήκες, χωρίς να αγανακτεί από την σκόνη ή τα λασπόνερα της βροχής.
Εδώ λοιπόν, με μια ερμηνεία στα όρια του κωμικού που μάλλον θα άρεσε στον Τσέχωφ, ζωντανεύουν μέσα σε μια πυρετική παραζάλη που θυμίζει ξέφρενο βαλκανικό πανηγύρι, οι ξεπεσμένοι ήρωες με τα χαμένα όνειρα και τις ματαιωμένες ελπίδες και οι αλλοτινοί αριστοκράτες που πνίγουν την πλήξη και την ανία τους μέσα σε αμέτρητα μπουκάλια βότκας, επιμελώς τοποθετημένα στις κρύπτες της υπερυψωμένης σκηνής από παλέτες. Η εικόνα της φθοράς γίνεται από την αρχή αντιληπτή. Πολυέλαιοι όλων των ειδών και όλων των ρυθμών διάσπαρτοι στην οροφή και πολυκαιρισμένες πολυθρόνες που κρέμονται από τις αλυσίδες τους, θυμίζοντας τις αιώρες στους κήπους της ρωσικής εξοχής του νότου με το σύντομο καλοκαίρι. Ο θίασος, σαν περιοδεύον μπουλούκι που συναντήθηκε τυχαία σε θέατρο δρόμου, μοιάζει με πολύχρωμη κουρελού, αναγνωρίσιμη και αγαπημένη συνήθεια στις φτωχές κατοικίες των χωρών του ευρωπαικού νότου, από τον οποίο η βιωματική ματιά του σκηνοθέτη, αντλεί έμπνευση αλλά και σχολιογραφία. Όλοι οι ηθοποιοί ερμηνεύουν με τόλμη αλλά και κέφι τους ήρωες που υποδύονται: Νίκος Αναστασόπουλος, Ελεονώρα Αντωνιάδου, Μαρίνα Κανελλοπούλου, Χρυσοβαλάντης Κωστόπουλος, Γιάννης Παπαιωάνου, Ιάσονας Παπαματθαίου, Μαρία Σκαφτούρα, Νεκτάριος Σμυρνάκης, Παναγιώτης Σούλης, Φαίη Τζήμα, Στέλιος Τυριακίδης. Τα ρωσικά τραγούδια δίνουν τον δικό τους τόνο εκεί που χρειάζεται και η κίνηση σχολιάζει την δράση. Η μετάφραση της Μαρίας Σκαφτούρα ζωντανεύει επιμελώς τις λέξεις, τις έννοιες και τις εικόνες.
Ανάμεσα σε αποτυχημένους επαγγελματίες, ανεπάγγελτους επιγόνους, τοκογλύφους χωρικούς που εξελίσσονται στη νέα ισχυρή τάξη των νεόπλουτων, καταχρεωμένους αστούς που δεν ξέρουν και δεν μπορούν να διαχειριστούν την νέα πραγματικότητα και έναν άλλον κόσμο που έρχεται, ο γοητευτικός διανοούμενος, κυνικός και δαιμονικός Πλατόνοφ, με τους χειμαρρώδεις και ερεβώδεις έρωτες, έρχεται μαζί με την νέα εποχή, θέλοντας να τινάξει την σκόνη του χρόνου. Ευφυής και παρακμιακός, ζώντας ακραία και οριακά, σε τεντωμένο σχοινί χωρίς δίχτυ, ο Πλατόνοφ του Παναγιώτη Σούλη μοιάζει με ακατέργαστο διαμάντι. Παίζει με όλους και τον καθένα χωριστά σαν μαέστρος σε ξεκούρδιστη ορχήστρα. Εύφορη παράσταση, φορτισμένη με πάθος, ένταση και ρυθμό που ακουμπά στο εδώ και το τώρα : “Τίποτα καλό δεν θα βγει από εμάς, είμαστε μια χαμένη γενιά! » σπαράζει ο Πλατόνοφ. Ένας ακατέργαστος Πλατόνοφ που φωνάζει αγάπα με!
Μάνια Ζούση
