Όπως οι αρχαίοι ραψωδοί ή οι παλιοί παραμυθάδες, στήνοντας έναν μοντέρνο πολυφωνικό χορό, με ελάχιστα σκηνικά μέσα, όπως δυο καναπέδες, μια κιθάρα και μια μικρή κονσόλα, οι νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί
απόφοιτοι του Εθνικού Θεάτρου και του Ωδείου Αθηνών, μαθητές του Ακύλλα Καραζήση που τους οδήγησε σκηνοθετικά, ζωντάνεψαν στο Bios μια από τις ωραιότερες νουβέλες του Κλάιστ, με τον τίτλο «Ο σεισμός στη Χιλή» που αναδεικνύει έναν μεγαλειώδη έρωτα ο οποίος ανθίζει μέσα στα συντρίμμια.
Μέσα από έναν τονισμένο ορθοφωνικά λόγο, που εμπεριέχει τον αναγνωρίσιμο και χαρακτηριστικό τρόπο διδασκαλίας της αφήγησης και της εκφοράς του Καραζήση, εμπλουτισμένο από τις προσωπικές χροιές του κάθε ηθοποιού ξεχωριστά, το κοινό «άκουσε» την ιστορία και κυρίως ένοιωσε τον παλμό της, σε μια μετάφραση υψηλής θερμοκρασίας από τον Θοδωρή Δασκαρόλη.
Αφηγηματικές εικόνες που συγκλονίζουν με την ομορφιά, την ευαισθησία, την τρυφερότητα αλλά και την τραγικότητά τους, μοιάζουν να περνούν με κινηματογραφική καθαρότητα μπροστά στα μάτια των θεατών, εικόνες για την απεγνωσμένη αναζήτηση του ενός εραστή από τον άλλον μέσα στα ερείπια της ισοπεδωμένης πόλης, όπου «ο θάνατος ριχνόταν καταπάνω τους», με γυναίκες να ξεγεννούν μέσα στο δρόμο, εικόνες σαν φλας μπακ που μιλούν για τον φυλακισμένο άντρα που λίγο πριν τον σεισμό σκεφτόταν την αυτοκτονία και την γυναίκα που έγκλειστη σε μοναστήρι οδηγείτο στην αγχόνη καθώς γέννησε το παιδί ενός παράνομου έρωτα, και «ένα θαύμα του ουρανού» που τους είχε σώσει και τους είχε κάνει να συναντηθούν και να σμίξουν ξανά μέσα σε ένα δάσος με ροδιές και αηδόνια: «Ο Χερώνυμο πήρε στην αγκαλιά του τη Γιοζέφα και κείνη στη δική της τον μικρό Φίλιππο και όλοι μαζί τυλιγμένοι στην κάπα του Χερώνυμο κάθισαν στη ρίζα της ροδιάς να ξαποστάσουν. Η σκιά του δέντρου τραβήχτηκε μακριά τους και το φεγγάρι χλώμιασε ξανά πριν από το χάραμα, προτού τους πάρει ο ύπνος. Γιατί δεν είχαν τελειωμό αυτά που είχαν να πουν. Για τον κήπο του μοναστηριού και για την φυλακή και για το τι τράβηξε ο ένας για χάρη του άλλου. Και ήταν πολύ συγκινημένοι όταν σκέφτονταν τι βάσανα έπρεπε να ΄ρθουν στον κόσμο για να νιώσουν αυτοί ευτυχισμένοι».
Το τέλος της παράστασης εκτός από ένα ζεστό χειροκρότημα σε κάθε έναν ηθοποιό ξεχωριστά που ταπεινώθηκε υποκριτικά για να αναδείξει το λογοτεχνικό μεγαλείο του κειμένου, στον Μάνο Βαβαδάκη, τη Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, την Κατερίνα Ζησούδη, τον Γιώργο Κατσή, την Ελένη Μπούκλη, και τον Κωνσταντίνο Πλεμμένο, σε κάνει να αναζητάς την νουβέλα του Κλάιστ για να την πάρεις μαζί σου.
Μάνια Ζούση
