«Η γοητεία του θεάτρου βρίσκεται στην πρόκληση που εμπεριέχει για τον δημιουργό, η συνεχής αναμέτρηση με τον εαυτό του και το όραμά του. Το θέατρο έπρεπε να είναι τρόπος να ζεις και το υιοθέτησα. Το κράτησα όμως έξω απ τη ζωή μου», αφηγείται με τον γοητευτικό της τρόπο που φανερώνει βαθιά αγάπη, πίστη και πάθος, η Ελένη Δημοπούλου, καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της στην Μαρία Μαυρίδου και το artplay.gr. «Ο καλός ηθοποιός δεν διεκπεραιώνει απλά ένα ρόλο. Βλέπει πίσω και κάτω από τις γραμμές. Μαντεύει τη σκέψη, το τι και το πώς της λέξης σε μια πρόταση, αντιλαμβάνεται το νόημα της σιωπής, αποκρυπτογραφεί τα ψέματα και τα μυστικά του ρόλου», σημειώνει μεταξύ άλλων εξαιρετικών η Ελένη Δημοπούλου.
Η ευαισθησία πάει χέρι-χέρι με τη δύναμη. Τα θέλω γίνονται πράξη, αγώνας, όραμα και δημιουργία, σε μια ζωή που το κουβάρι της ξετυλίγεται με μια συνεχή ροή, στο χώρο του Θεάτρου, που όπως λέει η ίδια, από τότε που το γνώρισε το υπηρετεί με συνέπεια, με τον «δικό» της τρόπο. Στην άκρη του νήματος ένα όνομα: Ελένη Δημοπούλου.
Συναντηθήκαμε με συνέπεια δευτερολέπτου, τη δεύτερη και τελευταία μέρα των παραστάσεων του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, του οποίου είναι εδώ και 1,5 χρόνο καλλιτεχνική διευθύντρια, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Γιορτές Ανοιχτού Θεάτρου» του Δήμου Θεσσαλονίκης, στο Θέατρο Κήπου. Το προηγούμενο βράδυ, μικροί μεγάλοι απολαύσαμε μια ευρηματική μεταφορά ενός λαϊκού σκυριανού παραμυθιού με τίτλο «Τα σαράντα κλειδιά».
φωτό: Θ. Χλιάπας
Σκηνικά και μεταμφιέσεις εναλλασσόταν μπροστά στα μάτια μας υπηρετώντας την αφήγηση. Ταξιδεύοντας με χιούμορ και φαντασία και εισιτήριο την ποίηση, την πρόζα, τον χορό, τη μουσική και το τραγούδι, διαπιστώσαμε με τον πιο απλό, όμορφο τρόπο την αλήθεια της ζωής μέσα από τα παραμύθια που έχουμε ανάγκη, για να γλυκάνει η ψυχή μας.
Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης για 2η χρονιά συνεχίζει το πρόγραμμα «Απ’ άκρη σ’ άκρη» , ταξιδεύοντας σε όλη την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας και σε πόλεις κατά μήκος του άξονα της Εγνατίας Οδού σε συνεργασία με τους τοπικούς πολιτιστικούς συλλόγους, τις κοινότητες και τους δήμους.
«Θα την αγαπήσεις!» «Σπάνιος άνθρωπος!» «Αγωνίστρια!» « Μεγάλη η προσφορά της στον χώρο του θεάτρου στη Θεσσαλονίκη!» « Ξέρετε, αυτά είναι μερικά από τα σχόλια, που εισέπραξα για σας τις τελευταίες μέρες, περιμένοντας τη συνάντηση που είχαμε ορίσει για σήμερα. Εκτίμηση, σεβασμός και αγάπη!»
«Είναι τόσο καλοί όλοι τους!» απαντά με σεμνότητα. «Ξέρετε κάθε φορά που αγνοούσα τις επίμονες παροτρύνσεις φίλων και συνεργατών να κατέβω στην Αθήνα, γέμιζα ενοχές και διλήμματα . Με ρωτούσαν γιατί δεν το κάνω και δεν τολμώ. Γιατί φοβάμαι. Αλλά δεν ήταν φόβος. Ήταν η ανάγκη να κάνω το θέατρο που αγαπώ, με τον τρόπο που θέλω εγώ προσωπικά και με τους ανθρώπους που θέλω, χωρίς εκπτώσεις. Κι αυτά τα λόγια είναι η ανταμοιβή μου.
Έμαθα από τη Ρούλα Πατεράκη να δουλεύω με ομάδες. Η ίδια απαιτούσε να δημιουργούνται μεταξύ μας σχέσεις οικειότητας, αλληλεπίδρασης και συνεργασίας, προκειμένου να λειτουργούμε μέσα από κοινούς κώδικες. Το θέατρο έπρεπε να είναι τρόπος να ζεις και το υιοθέτησα. Το κράτησα όμως έξω απ τη ζωή μου. Δεν είμαι από αυτούς που μεταφέρουν και ζουν τους ρόλους τους στην προσωπική καθημερινή τους ζωή. Αυτή την ομαδικότητα τη διακρίνω και την καλλιεργώ και στο θίασο αυτή τη στιγμή και με χαροποιεί ειλικρινά, η σχέση που έχει αναπτυχτεί μεταξύ των ηθοποιών. Είναι κάτι που το εισπράττει και ο θεατής.»
«Έχοντας αναλάβει έναν νέο ρόλο, αυτή τη στιγμή τι είναι στόχος και προτεραιότητα για σας;»
«Να κάνω ένα θέατρο που μου αρέσει να βλέπω. Μαζεύω γνώσεις και σκέψεις, αφουγκράζομαι ανάγκες κι όλα αυτά προσπαθώ να τα μπολιάσω, έτσι ώστε να βρουν σημείο ταύτισης με τις επιθυμίες, χρησιμοποιώντας τα υλικά μέσα και το ανθρώπινο δυναμικό που έχω στη διάθεσή μου. Κάθε φορά, κάθε παράσταση πρέπει να ανεβαίνει ως ένα έργο ολόκληρο, απόλυτο, τέλειο στη σκηνή.. Δεν υπάρχει περιθώριο για δικαιολογίες, διορθώσεις και προφάσεις εκείνη τη δεδομένη στιγμή.
Όπως τους λέω συχνά: Όταν ένα έργο κάνει κοιλιά δεν μπορείς να πεις, ξέρετε ήταν το σημείο που δεν κάναμε πολλές πρόβες. Το κοινό σε κρίνει και δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο από την απόδοσή σου. Όπως θα μείνει στη μια λάθος νότα ενός μουσικού, κατά τη διάρκεια μιας εξαιρετικής συναυλίας, χωρίς να ενδιαφέρεται να μάθει ότι αυτός έπαιζε με αφόρητους πόνους και σπασμένο δάχτυλο. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, σε τέχνες όπως το θέατρο. »
«Ναι αλλά υπάρχει το τέλειο;»
«Όχι γιατί η παράσταση είναι κάτι ζωντανό. Πως τεκμηριώνεται όμως η τελειότητα; Όσο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα είναι πιο κοντά στις προθέσεις του δημιουργού και αποτυπώνει τις περισσότερες επιθυμίες του, στη μέγιστη δυνατή διάστασή τους εκείνη τη στιγμή, είναι τέλειο, μέχρι την επόμενη παράσταση, μια που στόχος είναι να ξεπεραστεί η προηγούμενη.
Η γοητεία του θεάτρου βρίσκεται στην πρόκληση που εμπεριέχει για τον δημιουργό, η συνεχής αναμέτρηση με τον εαυτό του και το όραμά του. Για μένα οι ηθοποιοί είναι δημιουργοί. Εγώ κρατάω και δίνω τη βιβλιογραφία. Εκτελεστικό όργανο είναι οι ηθοποιοί, που καθήκον έχουν να δικαιώσουν την πρόθεση.»
«Από την μέχρι τώρα συζήτησή μας ακούω την ηθοποιό να μιλάει μέσα σας, περισσότερο από τη σκηνοθέτη; Αλήθεια θα σκηνοθετούσατε τον εαυτό σας;»
«Πάνω απ όλα είμαι ηθοποιός. Δεν θα τολμούσα να σκηνοθετούσα ποτέ τον εαυτό μου. Όμως, θαυμάζω τους συναδέλφους που το κάνουν με επιτυχία. Εγώ θέλω να είμαι «εργαλείο». Σέβομαι τη συνομιλία σκηνοθέτη-ηθοποιού. Θέλω να ακούσω, να εκτελέσω, να αντιληφθώ την ανάλυση, την άποψη του σκηνοθέτη. Μπορεί να τη διαπραγματευτώ αλλά υποτάσσομαι σ αυτή.»
«Είναι αξιοσημείωτες οι συνεργασίες σας με νέους σκηνοθέτες όπως η Χριστίνα Χατζηβασιλείου, η Δήμητρα Χουμέτη, η Ελένη Ευθυμίου και άλλοι. Αντιλαμβάνομαι έναν αμοιβαίο σεβασμό.»
« Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το πάντρεμα της εμπειρίας με τη σύγχρονη σκέψη και τάση. Πέραν του ότι είναι τιμή μου που με επέλεξαν για τα έργα τους, εκτιμώντας την πορεία μου, με ωφέλησε γιατί ήταν για μένα μια εκ νέου εκπαίδευση. Με γοήτευσε η πρόκληση της διαφορετικής προσέγγισης , οργάνωσης και διδασκαλίας ενός ρόλου. Βγαίνω από τις φόρμες και τις «σχολές» που υπηρετούσα και έχω την ευκαιρία να διευρύνω τους καλλιτεχνικούς μου ορίζοντες . Το απολαμβάνω πραγματικά να δουλεύω μαζί τους.
Παλιά τις περισσότερες φορές η σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού ήταν εκρηκτική. Θα μπορούσε κάποιος να σας αφηγηθεί αμέτρητα περιστατικά και συμπεριφορές. Οι νέοι σκηνοθέτες έχουν μια διαφορετική συνομιλία. Αφιερώνουν πολύ χρόνο στις πρόβες, έχουν άλλη ματιά για τα ίδια πράγματα, είναι πραγματικά ακούραστοι. Η μελέτη και οι αναλύσεις τους με εκπλήσσουν ευχάριστα και είναι στιγμές που πραγματικά με συγκινούν με την εμβάθυνσή τους. Είναι πραγματική ευλογία να σου αποκαλύπτουν διαστάσεις που δεν είχες αντιληφθεί. Δεν σας κρύβω πως θαυμάζω το επίπεδο της τεχνικής και της παιδείας που έχουν κατακτήσει και συνεχώς εμπλουτίζουν. Οι καιροί αλλάζουν. Εμβληματικά έργα μεγάλων δραματουργών αποκτούν νέα υπόσταση και ερμηνεία. Γι αυτό και αν έχετε παρατηρήσει αυξάνονται οι δραματολόγοι , οι οποίοι βλέπουμε να μεταφέρουν τα έργα στο σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο. »
«Έχετε την ίδια γνώμη και για τη νέα γενιά ηθοποιών;»
« Απόλυτα» απαντά και τα σπινθηροβόλα κεχριμπαρένια μάτια της γελούν από ενθουσιασμό. « Αυτό που γίνεται στις ακροάσεις είναι άνευ προηγουμένου! Γίνεται πλέον εξαιρετική δουλειά όχι μόνο στο Εθνικό και το Κρατικό Θέατρο, αλλά και από κάποιες σοβαρές σχολές. Οι νέοι ηθοποιοί έχουν μια ολοκληρωμένη κατάρτιση και παιδεία συνδυάζοντας, υποκριτική, χορό τραγούδι και ευρεία γνώση έργων και κειμένων. Ένα ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο από κάθε άποψη που δεν παύουν να το ενισχύουν με συνεχείς σπουδές, εργαστήρια, πρωτοβουλίες συγκρότησης θεατρικών ομάδων.
Αυτό με κάνει να νιώθω περήφανη και αισιόδοξη για το μέλλον του θεάτρου στη χώρα. Πιστεύω πολύ στους νέους και θεωρώ υποχρέωση όλων μας να τους στηρίξουμε όσο μπορούμε. Με θλίβει το γεγονός ότι πολλοί στο χώρο μας τους υποτιμούν, δεν τους παρέχουν χώρο ή στήριξη περιμένοντας να τους δουν να πέφτουν ή να λανθάνουν προκειμένου να έχουν την ικανοποίηση να πουν «Στο ΄χα πει» «Ήμουν σίγουρος ότι θα πέσεις!». Τους εξηγώ πως οφείλουμε να τους δώσουμε χώρο και χρόνο, τοποθετώντας τους στο κέντρο ενός ιδεατού καλλιτεχνικού κύκλου κι εμείς να είμαστε στην περίμετρό του, έτοιμοι να τους σηκώσουμε, να τους βοηθήσουμε, να τους στηρίξουμε όποτε κρίνουμε ότι χρειάζεται. Το παιδί μέχρι να σταθεί πραγματικά στα πόδια του πρώτα μπουσουλάει, στη συνέχεια πέφτει μέχρι να μάθει να στέκεται σταθερά στα πόδια του και μετά τρέχει. Ο γονιός είναι δίπλα για να του δείξει πως και να το βοηθήσει.»
«Πολλοί κάνουν το διαχωρισμό ανάμεσα σε θεατρικούς και κινηματογραφικούς ηθοποιούς λέγοντας, πως είναι δύσκολο ειδικά οι απόφοιτοι των ελληνικών θεατρικών σχολών, να αποδώσουν κινηματογραφικούς χαρακτήρες.»
« Για μένα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ένας πραγματικά καλός θεατρικός ηθοποιός, το μόνο που χρειάζεται αν δεν έχει εμπειρία στον κινηματογράφο, είναι έναν καλό σκηνοθέτη. Παράδειγμα τα διαμάντια που αναδείχθηκαν στην «Μικρά Αγγλία» του Π. Βούλγαρη, όπως και σε παραγωγές του Λάνθιμου. Αυτό που σίγουρα δε συμβαίνει στην Ελλάδα είναι πλήθος μεγάλων παραγωγών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μεγάλοι ξένοι κινηματογραφικοί αστέρες όπως για παράδειγμα ο Άντονι Χόπκινς ξεκίνησαν από το θέατρο. Απλά το ότι τέλειωσες μια σχολή και μόνο δεν σε κάνει καλό ηθοποιό. Ο καλός ηθοποιός δεν διεκπεραιώνει απλά ένα ρόλο. Βλέπει πίσω και κάτω από τις γραμμές. Μαντεύει τη σκέψη, το τι και το πώς της λέξης σε μια πρόταση όπως: «Θέλετε να πιείτε τσάι;» Αντιλαμβάνεται το νόημα της σιωπής, αποκρυπτογραφεί τα ψέματα και τα μυστικά του ρόλου που υποδύεται και αυτά του φανερώνονται για να τον υπηρετήσει.
Λέμε ιστορίες . Αυτό κάνουμε στο θέατρο. Ο κάθε ρόλος κουβαλάει τη δική του ιστορία κι όλοι συναντιούνται στη σκηνή με κοινή σύνδεση το έργο. Όταν ανεβάζαμε τις «Τρεις αδερφές» θυμάμαι τον Νίκο Χουρμουζιάδη να λέει «Μα πόσα τσάγια θα πιούν αυτές οι αδερφές !» Κι όμως εκεί στο τσάι ,πίσω από σιωπές και απλές καθημερινές λέξεις, κρύβονταν όλα τα ανομολόγητα. Όλα τα ανείπωτα, που ο ηθοποιός καλείται να αποδώσει με την ερμηνεία του δίνοντας απαντήσεις.»
« Αλήθεια, έχει ημερομηνία λήξης ο ηθοποιός;»
«Για να είμαι ειλικρινής πιο νέα πίστευα πως ναι. Τώρα πιστεύω πως μπορεί πάντα να «δώσει» και να αποδώσει εμπνευσμένους ρόλους , υπηρετώντας τους μέσα από την ηλικία του και το απόσταγμα της καλλιτεχνικής του εμπειρίας και επαναπροσδιορίζοντας την ταυτότητά σου στο πλαίσιο μιας συνεχούς εξέλιξης και όχι μιας αναπαραγωγής και επανάληψης του εαυτού του 20 χρόνια πριν . Η Αλέκα Παίζη ως Εκάβη στις Τρωάδες, η Μαριάν Φέιθφουλ, η Βανέσα Ρέντγκρειβ, η Σαρλότ Ράμπλινγκ είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα.»
«Η χειρότερη αλλά και η καλύτερη στιγμή στη θεατρική σας καριέρα;»
«Δεν υπάρχει άσχημη στιγμή στο θέατρο. Η χειρότερή μου μέρα θα έρθει όταν πάψω να είμαι στο θέατρο. Ο μόνιμος εφιάλτης μου είναι να βλέπω στον ύπνο μου παραμονή της πρεμιέρας ότι ξέχασα τα λόγια μου ή ότι χτυπά το τηλέφωνο και μου λένε ότι αλλάξαμε τελευταία στιγμή έργο, το οποίο έχω πολλά χρόνια να ασχοληθώ και βρίσκομαι σε κατάσταση πανικού, γιατί υποτίθεται πως καλούμαι να θυμηθώ άμεσα τα λόγια και να βγω στη σκηνή. Αγαπώ όμως τις πρόβες… . Είναι που μέσα από την καθημερινή μελέτη του ρόλου, ανακαλύπτεις κάτι που κάνει το μυαλό σου ξαφνικά να φωτίζεται. Η μικρή αυτή μαγική στιγμή που ξεκλειδώνει τα πάντα. Κάτι που μπορεί να γίνει ακόμη και κατά τη διάρκεια της παράστασης όπως μου είχε συμβεί πρόσφατα, λέγοντας μια ατάκα στους «Βρυκόλακες». Εκείνη η ατάκα με κεραυνοβόλησε. Με έκανε να δω μέσα σε μια λάμψη ένα βαθύτερο νόημα, μια πραγματική αποκάλυψη. Είναι εκείνη τη στιγμή σαν να λειτουργούν δύο εγκέφαλοι, ο ένας αποδίδει το ρόλο κι ο άλλος ταυτόχρονα ψάχνει κι όταν συναντιούνται , γίνεται η αποκάλυψη που σε συγκλονίζει, απογειώνοντας το νόημα και την ερμηνεία .
« Πρόσεξα χτες βράδυ, με πόση διακριτικότητα και αγάπη βγήκατε να υποδεχτείτε και να δώσετε η ίδια εισιτήρια, σε δύο οικογένειες προσφύγων, που είχαν έρθει με τα παιδιά τους. Είναι γνωστή η κοινωνική σας ευαισθησία στα παιδιά και μάλιστα όσων αντιμετωπίζουν αναπηρίες, μέσα από καλλιτεχνικές δραστηριότητες αλλά και το Art Camp που γίνεται για 2η χρονιά φέτος τον Αύγουστο.»
«Τα παιδιά είναι το μέλλον και είναι καθήκον μας να τους εμφυσήσουμε την αγάπη για την τέχνη. Μετά την επιτυχία της περσινής καλλιτεχνικής κατασκήνωσης ART CAMP ,που δίδαξαν οι διεθνώς αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες Αλεξάνδρα Καζάζου και Κάρολ Γιάρεκ, ο θεσμός αυτός συνεχίζει την πορεία του. Το φετινό πρόγραμμα και οι διδάσκοντες καλλιτέχνες θα ανακοινωθούν σύντομα.
Η καλλιτεχνική κατασκήνωση στοχεύει στην άρση των κοινωνικών, οικονομικών ή πολιτιστικών φραγμών μέσα από την τέχνη, δηλαδή μέσα από τη συνάντηση των ανθρώπων μέσα σε μια καλλιτεχνική διαδικασία.. Η γλώσσα του σώματος, της φωνής, της μουσικής και του χορού, γίνονται φορείς επικοινωνίας, συνομιλίας, ανταλλαγής.
Βιώνοντας την εμπειρία να είμαι μάνα ενός παιδιού ΑΜΕΑ, η στήριξη και ενίσχυση τέτοιων προγραμμάτων είναι σκοπός ζωής. Tο ART CAMP συμπεριλαμβάνει μια σειρά ειδικών εκπαιδευτικών βιωματικών εργαστηρίων, με στόχο την ανάπτυξη μεθοδολογίας για την ένταξη ανθρώπων από ευπαθείς ομάδες στην κοινωνία, καθώς και την ανάδειξη των καλλιτεχνικών ικανοτήτων ανθρώπων με και χωρίς αναπηρία.
ARVE Error: Mode: lazyload not available (ARVE Pro not active?), switching to normal mode« Κι εσείς πως ήρθατε σε επαφή με την τέχνη και ειδικότερα με το θέατρο;»
«Όταν ήρθε η οικογένειά μου από την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη, ήμουν δέκα ετών. Οι γονείς μου τότε έκριναν, πως θα πρέπει να ενταχθώ σε κάποια πολιτιστική δημιουργική ομάδα κι έτσι με έγραψαν στο Σώμα Ελληνίδων Οδηγών και για πολλά χρόνια ακόμη και της ενήλικης ζωής μου συνέχισα να είμαι μέλος. Εκεί μορφώθηκα. Έμαθα ποιητές και λογοτέχνες. Έμαθα να χρησιμοποιώ τη σκέψη, να διαβάζω εφημερίδες. Έλαβα μια εξαιρετική παιδεία, απέκτησα ομαδικό πνεύμα αλλά και σκληραγωγήθηκα. Ακόμη θυμάμαι τα λογοτεχνικά αφιερώματα που κάναμε.
Κάποια στιγμή θα κάναμε ένα αφιέρωμα στο θέατρο και λόγω του ότι η σχολή της κυρίας Πατεράκη ήταν κοντά στο σπίτι μου, μου ανέθεσαν να μιλήσω μαζί της. Αυτό ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Η τέχνη αυτή με γοήτευσε και για τρία χρόνια πήγαινα ως ακροάτρια στη σχολή γιατί δεν τολμούσα να διανοηθώ ότι θα μπορούσα να ποτέ να κάνω θέατρο. Συμμετείχα στις παραστάσεις της σχολής, μέχρι που ολοκλήρωσε την πορεία της και έτσι μεταπήδησα στο Καφέ θέατρο το οποίο εξελίχθηκε στη Θεατρική Διαδρομή. Κλίνοντας κι αυτός ο κύκλος εντάχθηκα στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης κι όταν ήρθε το τέλος και γι αυτήν την θεατρική «στέγη», αναζήτησα νέα δημιουργική διέξοδο που τη βρήκα στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, αναλαμβάνοντας τη θέση της καλλιτεχνικής διευθύντριας. Είμαι πιστή στις συνεργασίες μου όπως βλέπετε. Άλλαζα «στέγη» μόνο όταν αυτή δεν υπήρχε πια.
Νιώθω ευλογημένη που παρόλο που διάλεξα μια δύσκολη πορεία και έναν χώρο με ρίσκο και ανασφάλεια, είχα πάντα δουλειά και μάλιστα με συνεργάτες που εκτιμούσα. Πάντα ενώ παίζαμε σε μια παράσταση ήδη δουλεύαμε για την επόμενη. Από τη στιγμή που διάλεξα το δρόμο του θεάτρου , όλα εξελίχθηκαν με μια αδιάκοπη ροή. Ακόμη και τις στιγμές που αμφιταλαντεύτηκα για αποφάσεις που πήρα, σε βάθος χρόνου δικαιώθηκα»
«Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε να ενσαρκώσετε;»
«Ρόλος όχι. Αλλά θα ήθελα να συνεργαστώ με δύο σκηνοθέτες που εκτιμώ.»
«Ποιους;»
«Θα σας πω αλλά δεν θα το δημοσιοποιήσετε γιατί θα είναι σαν να τους καλώ και δεν θέλω», μου εκμυστηρεύεται γελώντας και κοκκινίζει σαν κοριτσόπουλο.
Κείμενο και πορτραίτο εξωφύλλου : Μαρία Μαυρίδου
Το πρόγραμμα του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2016
«ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΛΟΥΝΑΣΑ» ΤΟΥ ΜΠΡΑΪΑΝ ΦΡΙΕΛ
Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη
Μια συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης με το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων στο πλαισιο της συνεργασιας των 6 ΔΗΠΕΘΕ στον Άξονα της Εγνατίας
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2016
Παιδική σκηνή
Μια συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης με την ομάδα Patari Project
To έργο θα ανακοινωθεί σύντομα.
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2016/Νεανική σκηνή/«ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ» ΤΟΥ ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ/Σκηνοθεσία: Στέλιος Χατζηαδαμίδης
