“Δε θεωρώ ότι έχουμε να κάνουμε ακριβώς με δυο διαφορετικές βερσιόν της Ιουλιέτας. Περισσότερο είναι σα να διαστέλλεται ο χρόνος της κάθε σκηνής με τη μία Ιουλιέτα να συνεχίζει και την άλλη να αρχίζει», σημειώνει στο artplay.gr η Δανάη Επιθυμιάδη
η οποία υποδύεται την μία από τις δυο Ιουλιέτες που ο Κων/νος Ρήγος εμπνεύστηκε για την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που κάνει πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου.
«Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα σπάνε την εξουσία που ελέγχει και καθοδηγεί τις ζωές των ανθρώπων και τις δικές τους, ζώντας την ιστορία τους στα άκρα, αναζητώντας τους εαυτούς τους ο ένας στον άλλο σε έναν έρωτα που είναι από μόνος του επανάσταση» εξηγεί η Δανάη και τονίζει πώς η «Η Ιουλιέτα έχει τσαμπουκά»
«Στη δική μας εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, παρακολουθούμε σαν από κλειδαρότρυπα τις ζωές κάποιων εφήβων. Ανεξαρτήτως με τους χαρακτήρες του καθενός από τους ήρωες, το μόνο δεδομένο που έχει περάσει σχεδόν « dna-κα» στη συνείδηση τους είναι ότι η άλλη οικογένεια από την οποία εκείνοι ανήκουν, είναι οι θανάσιμοι εχθροί τους. Αυτό το ασίγαστο μίσος τους ξυπνάει όσο τους κοιμίζει. Από τη μία, είναι σαν όλη τους η ενέργεια να συμπυκνώνεται στη σχεδόν ηδονική διεκπεραίωση της αυτοεκπληρούμενης προφητείας ‘να σκοτώσεις για να μη σκοτωθείς’ και από την άλλη δεν αφήνει καθόλου χώρο στις ζωές τους για την ύπαρξη αντίρροπων στο θάνατο δυνάμεων όπως ο έρωτας. Το περιβάλλον, έντονα δυστοπικό, ενισχύει την ατμόσφαιρα του σασπένς δημιουργώντας συνεχώς την εντύπωση ότι τίποτα δε συμβαίνει και ταυτόχρονα όλα μπορούν να συμβούν. Σ’ ένα κόσμο όπου η αθέατη μεν, πανταχού παρούσα δε, εξουσία ελέγχει και καθοδηγεί τις ζωές των ηρώων, εκείνοι αποδέχονται σχεδόν μηχανικά τη μοίρα τους. Αυτό το σχήμα σπάνε ο Ρωμαίος κι η Ιουλιέτα οι οποίοι ερωτεύονται και ζουν την ιστορία τους στα άκρα καταλήγοντας στο τέλος να χάσουν τη ζωή τους. Είναι σαν από τη στιγμή που ερωτεύονται να ξεκινάει ο χρόνος, η πραγματική ζωή τους, αναζητώντας τους εαυτούς τους ο ένας στον άλλο. Ο έρωτας αυτός είναι από μόνος του επανάσταση αφού τους αφυπνίζει. Η κατάσταση δυσκολεύει ολοένα για τους δυο τους και όσο πιο δύσκολη γίνεται τόσο πιο σίγουροι νιώθουν να το ακολουθήσουν μέχρι τέλους. Η Ιουλιέτα που αντιμετωπίζεται από τους γονείς της σχεδόν σαν περιουσιακό στοιχείο είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα προκειμένου να μη γυρίσει στη προ-Ρωμαίου εποχή. Και το κάνει.
Δε θεωρώ ότι έχουμε να κάνουμε ακριβώς με δυο διαφορετικές βερσιόν της Ιουλιέτας.
Περισσότερο είναι σα να διαστέλλεται ο χρόνος της κάθε σκηνής με τη μία Ιουλιέτα να συνεχίζει ενώ η άλλη αρχίζει. Η ερμηνευτική γραμμή που μας έχει δοθεί από το σκηνοθέτη μας είναι αρκετά κοινή και η διαφορά μας έγκειται τόσο στις διαφορετικές χρονικές στιγμές που συναντάμε την κάθε μία στο έργο όσο κι από την διαφορετική μας ερμηνεία που αναπόφευκτα (ούσες δύο ηθοποιοί) δίνουμε στο ρόλο. Αυτό που προσωπικά με ιντριγκάρει περισσότερο στην δική μας βερσιόν του έργου όσον αφορά την Ιουλιέτα , είναι η δύναμη που κρύβει μέσα της. Μία πτυχή του εαυτού της που την ανακαλύπτει και η ίδια με αφορμή τον έρωτα της για το Ρωμαίο. Έχει τσαμπουκά και αυτά που λέει τα κάνει. Είναι ατίθαση όχι για να προκαλέσει αλλά γιατί για κείνη το δικαίωμά της να ζήσει ελεύθερα υπερνικάει οποιονδήποτε φόβο».
Δανάη Επιθυμιάδη
