Θέατρο

“Αβελάρδος και Ελοΐζα – Εκδοχή Β” στο θέατρο Νέου Κόσμου

«Θα προσπαθήσω να μιλήσω για να δημιουργήσω τάξη. Μακάρι και λίγη ομορφιά σ’ έναν κόσμο γεμάτο χάος, σκοτάδι και θόρυβο, όπως αυτός που μας περιβάλλει. Γιατί ο χρόνος θαμπώνει τα γεγονότα. Κι ο έρωτας θαμπώνει το μυαλό. Γιατί ο χρόνος και ο έρωτας θαμπώνουν τα πάντα…»

Στο Παρίσι του 12ου αιώνα, ο θεολόγος και φιλόσοφος Πέτρος Αβελάρδος και η μαθήτριά του Ελοΐζα Φυλμπέρ, ερωτεύθηκαν, αψήφησαν μία ολόκληρη κοινωνία, σκανδάλισαν την Εκκλησία και πλήρωσαν για όλη τους τη ζωή, το τίμημα ενός έρωτα που δεν χώρεσε στον καιρό του.

Μετά τις δύο sold out παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών, ο Γιάννης Καλαβριανός, η Ελένη Κοκκίδου, ο Γιώργος Γλάστρας, η Χριστίνα Μαξούρη και οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης, ξαναγράφουν το κείμενο της αληθινής ιστορίας, αλλάζουν τον τόπο και τον χρόνο και από τις 8 Οκτωβρίου 2014 και για λίγες μόνο παραστάσεις παρουσιάζουν τη δεύτερη εκδοχή μιας από τις τραγικότερες ιστορίες αγάπης, για την Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.

 

Η Ελένη Κοκκίδου στο "Αβελάρδος και Ελοίζα". Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

Η Ελένη Κοκκίδου στο “Αβελάρδος και Ελοίζα”. Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

 

Η ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός

Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Εικονικό περιβάλλον, video mapping: Στάθης Μήτσιος

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου

Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέττα Σπηλιοπούλου

Βοηθός σκηνογράφου: Φώτης Γκρίλιας

Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα Μαξούρη

Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου, στο πλαίσιο του προγράμματος Ελλάς Γαλλία Συμμαχία 2014.

 

Γιώργος Γλάστρας - Χριστίνα Μαξούρη, στο "Εδουάρδος και Ελοίζα". Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

Γιώργος Γλάστρας – Χριστίνα Μαξούρη, στο “Εδουάρδος και Ελοίζα”. Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

 

Η ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας

Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 12o αιώνα, την εποχή που μεσουρανεί το άστρο του σαραντάχρονου Πέτρου Αβελάρδου. Ο Αβελάρδος ήταν ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους και φιλοσόφους του Μεσαίωνα, υπέρμαχος της διαλεκτικής, της αμφιβολίας και της έρευνας ως προϋπόθεση για την πίστη. Ο εφημέριος του Παρισιού, Φυλμπέρ, εκτιμώντας τον απεριόριστα, του εμπιστεύεται για μαθήτρια τη δεκαεξάχρονη ανιψιά του, Ελοΐζα, που παρά τη μικρή της ηλικία έχει ήδη μια εξαιρετικά ευρεία καλλιέργεια. Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα γρήγορα γίνονται εραστές. Το σκάνδαλο που ξεσπά είναι τεράστιο, η Ελοΐζα μένει έγκυος, η Εκκλησία αντιδρά και ο Φυλμπέρ, θεωρώντας την προσβολή στο πρόσωπό του τεράστια, διατάζει την τιμωρία του Αβελάρδου. Πληρωμένοι δολοφόνοι εισβάλουν στο σπίτι του ζευγαριού και τον ευνουχίζουν. Ο Αβελάρδος όμως, παρά τον ευνουχισμό του, επιζεί. Ταπεινωμένος, εγκαταλείπει τα πάντα, καταφεύγει στο μοναστήρι του Σαιν Ντενί και παραγγέλνει στην Ελοΐζα να γίνει και εκείνη μοναχή. Η ίδια, απολύτως ερωτευμένη μαζί του, υπακούει. Το ζευγάρι ζει σε χωριστά μοναστήρια για τα επόμενα 20 χρόνια, δεν συναντιέται παρά μόνο για μία και μοναδική φορά και επικοινωνεί μόνο με παθιασμένες επιστολές.

Ο Αβελάρδος συνεχίζει να συγγράφει και ολοκληρώνει μια πραγματεία, όπου θέτει για πρώτη φορά ως κριτήριο για τον ορισμό της αμαρτίας την πρόθεση και όχι την ίδια την πράξη και ξεσηκώνει για ακόμη μία φορά το μένος της Εκκλησίας εναντίον του. Τον καταδικάζουν ως αιρετικό, συγκεντρώνουν και καίνε τα βιβλία του στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη και τον καταδιώκουν μέχρι τον θάνατό του. Η Ελοΐζα ζει ακόμη 20 χρόνια. Η τελευταία της επιθυμία ήταν να θαφτεί μαζί με τον αγαπημένο της, παράκληση που δεν εισακούεται.

Η φήμη του ζευγαριού και του έρωτά τους γιγαντώνεται μέσα στους αιώνες και σύμφωνα με μία εκδοχή, η Ιωσηφίνα Βοναπάρτη συγκινημένη από την τραγική τους ιστορία, αποφασίζει, 700 χρόνια μετά τον θάνατό τους, να μεταφερθούν τα οστά τους και να θαφτούν επιτέλους μαζί. Ο κοινός τους τάφος χτίζεται στο Κοιμητήριο του Père Lachaise στο Παρίσι και έχει πλέον μετατραπεί σε σύμβολο της αιώνιας αγάπης.