Αβινιόν, Ιούλιος 2015
Είναι ήδη «πολύ» να είσαι εδώ. Είναι ήδη «πολύ» να παίζεις Οιδίποδα Τύραννο. Στα Ελληνικά (με γαλλικούς υπότιτλους για τους Γάλλους). Είναι ήδη «πολύ» να επροσωπείς την πολύπαθη χώρα σου σ’ ένα απο τα μεγαλύτερα θεατρικά φεστιβάλ του κόσμου.
Ζούμε το παρόν αλλά η καρδιά μας και το μυαλό μας δεν μπορεί παρά να είναι πίσω. Λείπαμε απο την ένταση του δημοψηφίσματος, λείπαμε από την μεθυστική μέρα του ΟΧΙ, λείπαμε από την αγωνία των πολύωρων Γιούρογκρουπς. Και κάθε νέο απο φίλους και οικογένεια όλο και πιο δυσοίωνο, όλο και πιο σκοτεινό. Ούτε καν φόβος. Παράλυση και παραίτηση. Ωσπου εχθές, μετά την παράσταση, ώρα 8:30 ανηφορίζουμε για το ανάκτορο των Παπών. Το πιο κεντρικό και ιστορικό σημείο της πόλης. Ελληνικές σημαίες, πανό με συνθήματα κατά της λιτότητας, φλογερές υποστηρικτικές ομιλίες.
Είμαστε όλοι πανω κατω στα 30 μας. Σ΄αυτά τα χρόνια έχουμε μαζέψει τρόφιμα για τα παιδιά της Βοσνίας. Έχουμε διαδηλώσει κατά των αμερικάνικων εισβολών στο Ιρακ, στο Αφγανιστάν. Κωνσταντινούπολή, Συρία, Παλαιστίνη. Πάντα τυχεροί, πάντα χορτάτοι, πάντα ασφαλείς. Να διεκδικούμε το δίκιο των άλλων. Ώσπου εχθές μπροστά στα μάτια μας γίναμε «οι άλλοι». Γίναμε αυτοί που κινδυνεύουν με αφανισμό. Χάσαμε τη θέση του ισχυρού. Μα πότε έγινε αυτό; Πως έγινε με τούτο τον αιώνα και γυρισε καπάκι η ζωή;
Μόλις οι ομιλητές πληροφορήθηκαν πως παραβρίσκονται Ελληνες ηθοποιοί στην εκδήλωση μας κάλεσαν να μιλήσουμε. Τι να πούμε; ΒΟΗΘΕΙΑ. Δεν μιλήσαμε, μόνο ομόφωνα, συμβολικά τραγουδήσαμε. Και τι να τραγουδήσεις; Πολεμικό; Αντάρτικο; Μοιρολόι; Μόνο μια επίκληση. Για άλλη μια φορά, μια επίκληση 56 χρονών:
Μη λησμονάτε τη χώρα μου. Ως πότε; Ως πότε θα παρακαλάμε νοητούς ήλιους; Θέλω να ξεχαστεί στη λήθη το τραγούδι αυτό. Θέλω να ζήσω τη μέρα που δεν θα κλαίνε οι ομήλικοι μου του αύριο ακούγοντας το. Θέλω ο Θοδωράκης κι ο Ελύτης να γίνουν σύμβολα ενός μακρυνού ζοφερού παρελθόντος. Μουσειακά είδη. Θέλω να έρθει η ώρα που τα παιδιά θα λένε παραξενεμένα: «Ακου τι τραγούδια έγραφαν τότε οι άνθρωποι. Πόσο αδικημένοι πρέπει να ένοιωθαν».
Νομίζω πως μας ένωσε όλους η παγκόσμια γλώσσα της συγκίνησης και των δακρύων που έτρεχαν απ’ τα μάτια μας. Γαλλικά κι ελληνικά. Εκείνοι τυχεροί, χορτάτοι, ασφαλείς. Εμείς χτυπημένοι απ’ την κινέζικη καταρα «να ζήσουμε χρόνους ενδιαφέροντες». Αναγνωρίζουν κι εκείνοι τι τους περιμένει; Διαβλέπουν τι έρχεται; Καταλαβαίνουν πως «το θηρίο» δε χορταίνει έτσι εύκολα;
Ότι κι αν συμβαίνει, αυτή η μικρή συμβολική εκδήλωση ήταν αρκετή. Ήταν μια τονωτική ένεση συμπαράστασης. Μια μικρή ένεση υπενθύμισης πως οι λαοί είναι ίδιοι παντού. Και το ξέρουν. Όσο κι αν αγωνίζονται οι εξουσίες να τους διασπάσουν. Να τους πείσουν πως οι διαφορές είναι αγεφύρωτες. Βοράς, Νότος, εργατικοί, τεμπέληδες, θερμοί, ψυχροί, παραδόπιστοι, χουβαρντάδες, αγωνιστικοί, υποτελείς. Οι λαοί δεν ξεχνούν. Κι όταν χρειάζεται τιμωρούν. Κι οι Γάλλοι έκαναν στην ώρα τους το πρώτο βήμα.
Χρόνοι ενδιαφέροντες. Ποιός μπορεί να τους σταματήσει; Και ποιός να τους αρνηθεί όταν του χτυπήσουν την πόρτα; Οι καλλιτέχνες σίγουρα όχι. Είναι οι πρώτοι που καλωσορίζουν τις βίαιες αλλαγές της ιστορίας. Είναι οι πρώτοι «νεκροί» και μαζί αναστημένοι. Εμψυχώνουν, αναπαριστούν, αφυπνίζουν, διαδίδουν, ΘΥΜΙΖΟΥΝ.
Πάμε λοιπόν, ομήλικοι μου. Τώρα που το παλιό που τόσα χρόνια βρίζαμε, ψυχοραγεί. Τώρα που πια κανείς δεν κρύβεται. Τώρα που πια δε φτάνουν τα λόγια σου. Τώρα που τα έργα σου βρίσκουν ώτα ευήκοα. Τώρα που δεν χρειάζομαστε πια διασκεδαστές του βασιλιά, αλλά φωνή να κραυγάσει αυτό που ζουν οι Έλληνες. Πάμε. Ήρθε επιτέλους η ώρα μας. Η ώρα που ψάχναμε τόσα χρόνια σαν τυφλά κουτάβια σε κανάλια και πίστες. Σε γκαλερύ του Κολωνακίου. Σε μεγάλους εκδοτικούς οίκους. Πάμε. Ο δρόμος μας χωράει όλους. Κι εκεί είναι η θέση μας.
Αβινιον, 18/7/2015
Κατερίνα Χιωτίνη
Η Κατερίνα Χιωτίνη βρίσκεται στην Αβινιόν για την παρουσίαση της παράστασης «Οιδίποδας Τύραννος» σε σκηνοθεσία Τηλέμαχου Μουδατσάκι. Στην παράσταση παίζουν επίσης οι ηθοποιοί Γιάννης Ασκάρογλου, Γιώργος Βουβάκης, Τίτος Λίτινας και Στέφανος Οικονόμου.
Στο βίντεο εμφανίζεται και η Βασιλική Γεωργικοπούλου που παίζει στην παρασταση “Du sexe de la femme comme champ de batail” του γαλλικου θιάσου “Companie plancher”.
