Θα ήθελα να εστιάσω στο θέμα του έργου, γιατί αυτό ήταν και το κίνητρό μου για να γράψω. Το “Φαινόμενο Ρασομόν” αφορά στην σχετικότητα της αλήθειας.
Είναι ένα εγχείρημα μέσα από το οποίο θέλησα να ερευνήσω την λειτουργία του ανθρώπου σε σχέση με την αλήθεια και στην συνέχεια να το μοιραστώ με τους θεατές.
Με αφορμή τον φόνο ενός άντρα μάρτυρες και κατηγορούμενοι καταθέτουν για το ίδιο γεγονός μια διαφορετική ιστορία.
Από το σημείο αυτό ξεκινούν τα ερωτήματα. Για ποιό λόγο, και κάτω από ποιες συνθήκες οι άνθρωποι, για ένα συγκεκριμένο γεγονός, έχουν τόσο διαφορετική οπτική; Με την προϋπόθεση ότι κανείς δεν ψεύδεται, αλλά ο κάθε ένας καταθέτει την δική του αλήθεια, ποιοι παράγοντες επηρεάζουν στην διαμόρφωση αυτής της αλήθειας; Ο χαρακτήρας, το πνευματικό επίπεδο, τα κίνητρα του κάθε ανθρώπου, ακόμα και η στιγμή στην οποία βρίσκεται, φαίνεται να είναι σημαντικές παράμετροι στην διαμόρφωση της αλήθειας του κάθε ενός.
Σε ένα σημείο του έργου ακούγεται η φράση ” ίσως τα μάτια μας βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν και τα αυτιά μας ακούνε αυτό που θέλουν να ακούσουν”. Όπως και να έχει διακρίνουμε μια απόσταση ανάμεσα στο πραγματικό, σ’ αυτό που υπάρχει και σε αυτό που νομίζουν τα πρόσωπα του έργου ότι υπάρχει.
Το υποκειμενικό στοιχείο επικρατεί του αντικειμενικού, αλλά ταυτόχρονα τίθεται το ερώτημα: Υπάρχει αντικειμενική αλήθεια; Και αν ναι ποιος την ορίζει;
Το έργο εκτυλίσσεται στην δύση την εποχή του μεσαίωνα, μια εποχή των ακραίων αντιθέσεων, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Η επιλογή μιας τόσο μακρινής εποχής για να τεθεί ένα τόσο σύγχρονο θέμα, όπως είναι η σχετικότητα της αλήθειας, πηγάζει από την πεποίθηση ότι η απόσταση μας επιτρέπει να παρατηρούμε με καθαρότητα, να παραμένουμε ανοιχτοί, να μην νοιώθουμε απειλή και τότε αυτό που είναι μακριά έρχεται κοντά μας χωρίς να μας φοβίζει, αντίθετα μας δημιουργεί κίνητρο για σκέψη, ενδοσκόπηση και επαναπροσδιορισμό.
Αναστασία Παπαστάθη
