Για το solo Μedula, την θεατρική performance βασισμένη στην ‘Μήδεια’ του Ευριπίδη, που παρουσιάζει στο θέατρο Olvio η Αλίκη Δουρμάζερ γράφει στο artplay.gr
«Πάνω στην σκηνή διαδρούμε και συνθέτουμε την παράσταση βήμα προς βήμα, εγώ, χρησιμοποιώντας το σώμα, την φωνή και την διαλεκτική τους σχέση, και ο μουσικός Θανάσης Γκαμαράζης με την ακουστική κιθάρα και τους εναλλακτικούς τρόπους και εργαλεία παιξίματός της. Η παράσταση , η οποία περιλαμβάνει και αυτοσχεδιασμό, λειτουργεί και εξελίσσεται μέσα από τους έμψυχους φορείς της και βασίζεται στις αρχές και τα μέσα του σωματικού θεάτρου, χωρίς να περιορίζεται μόνο σε αυτά.
Η κίνηση ‘μιλά’ – άλλοτε σε άμεση σωματική συμβολική γλώσσα και άλλοτε φέρει λεπτότερες και βαθύτερες δονήσεις που μεταφέρονται εντός του θεατή – μεταμορφώνει το σώμα και τον χώρο. Ο λόγος – επιλεγμένα μέρη από το έργο της Μήδειας σε μετάφραση Χειμωνά – ριζώνεται βαθιά στο σώμα και άλλοτε είναι ακέραιος και άλλοτε αποδομημένος. Ο φωνητικός αυτοσχεδιασμός δημιουργεί έντονα περιβάλλοντα, το τραγούδι είναι άλλοτε μελωδικό και άλλοτε παραμορφωμένο και η μουσική άλλοτε συνδιαλέγεται, άλλοτε οδηγεί και άλλοτε αλλάζει δραστικά την σκηνή. ‘Όλα αυτά αποτελούν το σύμπαν αυτής της παράστασης μέσα από ένα λιτό σκηνικό με αντικείμενα-σύμβολα.
Η επιλογή της θεατρικής έρευνας με όχημα αυτό το έργο και η δημιουργία αυτής της θεατρικής περφόρμανς προκλήθηκε από την επιθυμία μου να κατανοήσω τι είναι θηλυκό, θηλυκή ενέργεια και οι ιδιότητες του ίδιου μου του φύλου. Κάτι βαθύτερο, ισχυρότερο από αυτό που είχα έως τώρα αντιληφθεί. Μία πανάρχαια σοφία, που αισθάνομαι ότι υπάρχει η ανάγκη να κάνει την επανεμφάνιση της, με όχημα το δικό μου εργαλείο έκφρασης, το θέατρο και δη το σωματικό θέατρο.
Σημαντικό μέρος αυτού του πρότζεκτ ήταν η ψυχοσωματική έρευνα πάνω στο θηλυκό και στο αρσενικό αρχέτυπο αλλά και στο αρσενικό στοιχείο του θηλυκού. Πώς αυτά συναντιούνται, πού συγκρούονται και πού υφίσταται η μη-συναντήσιμή τους φύση.
Στην παράσταση έχουμε συνδέσεις με το Θηλυκό αρχέτυπο μέσα από την σωματοποίηση της θηλυκής ενέργειας της γης, του ερπετού, του ανθρώπινου όντος και αντίστοιχα του Αρσενικού αρχέτυπου του πολεμιστή.
H μορφή της Μήδειας, λειτουργεί ως ένα σύμβολο που αντιπροσωπεύει το θηλυκό που αντιδρά από το χαμηλό του κέντρο, με κέντρο αντίδρασης την διαίσθηση και την γνώση των μυστικών της θηλυκής της φύσης.
Φέρει σοφία κρυμμένη μέσω της σωματικής της γνώσης. Αφήνεται απόλυτα στον έρωτα και δίνει όρκους που κρατά με την καρδιά της και όταν προδίδεται από τον ‘υπολογιστικό’ νου του Ιάσονα αντιδρά με την ίδια αφοσίωση σε ότι ακριβώς πρεσβεύει, την άμεση βαθιά πρόθεση του θηλυκού που θυσιάζεται και θυσιάζει.
Είναι μία παράσταση σίγουρα διαφορετική και επικεντρώνεται στην επικοινωνία με τον θεατή όχι μέσω του διανοητικής του αντίληψης αλλά της αισθαντικής, περνάει δηλαδή πρώτα από το στομάχι, την διαίσθηση.
Αλίκη Δουρμάζερ
