Τελευταίες δυο παραστάσεις Δευτέρα και Τρίτη, 5 και 6 Ιανουαρίου για το «Επάγγελμα Πόρνη» της Λιλής Ζωγράφου στο Ίδρυμα Κακογιάννης, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι και την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου στον ομώνυμο ρόλο που γράφει για αυτήν την συνάντηση με την Λιλή στο artplay.gr
«Επάγγελμα Πόρνη, Λιλή Ζωγράφου. Αυτό θα κάνουμε», μου είπε ο Ένκε το καλοκαίρι, αποφασιστικά και με μία ιδιαίτερη διορατικότητα στο βλέμμα του.
Όταν μου το πρότεινε, ενθουσιάστηκα. Ήταν ένα βιβλίο που αγαπούσα πολύ και ένα κείμενο το οποίο ποτέ μα ποτέ δε μου πήγαινε το μυαλό ότι θα ερμήνευα. Στην πορεία έπεσαν διάφορες άλλες προτάσεις στο τραπέζι, αλλά τελικά καταλήξαμε ότι αυτή η πρώτη του επιλογή θα ήταν και η καλύτερη. Τα συναισθήματα ανάμεικτα: ενθουσιασμός, χαρά, άγχος, αγωνία.. πολλή αγωνία και ευθύνη απέναντι στο λόγο ενός εμβληματικού βιβλίου, από μία γυναίκα ορόσημο, όχι μόνο της ελληνικής λογοτεχνίας αλλά και της νεώτερης ιστορίας μας.
Το κεφάλαιο «Ιστορίες Χούντας» νομίζω ότι είναι αυτό που δίνει πιο έντονα το στίγμα της εποχής εκείνης, αλλά και της καθημερινότητάς μας: χρωματίζει και υπογραμμίζει ότι συμβαίνει και σήμερα: η εξουσία που μας καταδικάζει σε ανεργία, πείνα, μοναξιά, έλειψη αξιοπρέπειας. Σε όλη τη διάρκεια των προβών, νιώθαμε μέρα με τη μέρα όλο και πιο έντονα ότι το έργο αυτό δεν είναι απλά επίκαιρο. Είναι σύγχρονο. Και αυτό θέλαμε να κάνουμε: αν η Λιλή Ζωγράφου ζούσε σήμερα, πώς θα ήταν;
Όταν κάναμε τη φωτογράφιση στην πλατεία Συντάγματος, είχαμε στο μυαλό μας την εικόνα της Λιλής λίγο πριν την απόπειρα αυτοκτονίας της παραμονές πρωτοχρονιάς… Και θυμηθήκαμε την αυτοκτονία – διαμαρτυρία του Δημήτρη Χριστούλα στην πλατεία συντάγματος δύο χρόνια πριν. Το τρέιλερ της παράστασης γυρίστηκε στο Ρομάντσο: σε ένα χώρο ιστορικό, ατμοσφαιρικό που μας παραπέμπει στην εποχή εκείνη. Την ώρα του γυρίσματος συνειδητοποιήσαμε ότι από εκεί απολύθηκε η Λιλή Ζωγράφου. Διαρκώς είχαμε την αίσθηση ότι το βιβλίο αυτό έχει δεσμούς έντονους με το Τώρα. Συνταξιδιώτης μας σε όλο αυτό ήταν ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο οποίος έγραψε ένα καταπληκτικό τραγούδι για την παράσταση. Στους στίχους του νομίζω ότι συνοψίζεται όλη η ουσία του έργου.
Από τις ιστορίες της Χούντας, εκείνη που με αγγίζει πιο πολύ είναι η δεύτερη ιστορία του θεατρικού μας, το «Κινδυνεύει η Ζωή»: μιλά για τον έρωτα, τη μοναξιά, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, τη βία, τα όσα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος. Προς το τέλος, νιώθω σαν να μιλάω κι εγώ για τη ζωή μου. Και, βέβαια, η φράση με την οποία τελειώνει, αυτό το πανηγυρικό και τόσο πονεμένο «Η ζωή νικά» είναι αυτό που οφείλουμε να θυμόμαστε για να μπορέσουμε να αντέξουμε, να αντιδράσουμε και να αλλάξουμε έστω και λίγο ότι δε μας αρέσει και ότι μας προσβάλει. Αυτό δε μας επιβεβαίωσε άλλωστε και ο Ρωμανός; Ότι η Ζωή Νικά…”
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου
Info
ΙΔΡΥΜΑ Μ. ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
Δευτέρα – Τρίτη 21:15
