Με εκλεκτική και αέναη διάθεση πειραματισμού και ρίσκου, η σκηνοθέτις Ελένη Γεωργοπούλου, συγκλόνισε το κοινό όταν το οδήγησε για πρώτη φορά στα υπόγεια της Γκεστάπο, στην «Κοραή 4-Προσβάσιμος Χώρος», παράσταση που εντυπώθηκε στην μνήμη
μαζί με τους ηθοποιούς της Μαρία Τσιμά, Αιμιλία Βάλβη και Κωνσταντή Μιζάρα. Από τότε η Ελένη συνεχίζει να «εκτίθεται σε άγνωστους δρόμους αναζητώντας καινούργιες πραγματικότητες», δημιουργώντας μια αξέχαστη «Δωδέκατη Νύχτα» υψηλής γυναικείας θερμοκρασίας και επαναφέροντας την αίγλη και την αθωότητα του Εμπειρίκου στο αστικό σαλόνι της οικίας Κατακουζηνού μέσα από «Των Ήχων Πανσπερμία».
Τώρα μπαίνει στην κουζίνα της Γκαλερί Marneri, μαζί με τον Δημήτρη Κοροβέση και τον Μιχάλη Κλαπάκη, πολύτιμο βοηθό τον Νίκο Φλέσσα και καθοδηγεί τις «Νύχτες Νόστιμες» για τις οποίες και γράφει στο artplay.gr
«Θα μπορούσα να πω πολλά και εντυπωσιακά για το πώς ξεπήδησε η ιδέα αυτής της performance, θα μπορούσα ν’ ακροβατήσω σε θεωρητικά σχήματα και να δημιουργήσω την εντύπωση μιας σοφιστικέ πολυπλοκότητας. Η αληθινή όμως, ιστορία που κρύβεται πίσω από τις Νύχτες Νόστιμες είναι απλή και ίσως γι’ αυτό, πιο ενδιαφέρουσα.
Η Ιδέα γεννήθηκε σ’ ένα μπαλκόνι στη Τζια το καλοκαίρι που μας πέρασε. Άκουγα το Μιχάλη Κλαπάκη και τον Δημήτρη Κοροβέση – φίλοι 25 χρόνια – να συζητούν περί γεύσεων. Για την ακρίβεια ο Δημήτρης μιλούσε για τη νέα του έκθεση λέγοντας πως τον ενδιαφέρουν «εικαστικά οι γεύσεις που αφήνει η ζωή» και ο Μιχάλης συμφωνούσε συμπληρώνοντας πως «όταν τελειώνει το λεξιλόγιο των γεύσεων, μεταβαίνουμε φυσικά σε αυτό της αρμονίας, της ποίησης κι έτσι η μουσική γίνεται τρόπον τινά η αποκορύφωση της γευστικής εμπειρίας».
Η δική μου επέμβαση στη συζήτηση είχε προβοκατόρικη διάθεση. Τους πρότεινα να τα «μαγειρέψουν» όλα αυτά επί σκηνής με τη σιγουριά πως θα έπαιρνα μια αρνητική απάντηση, αφού μιλούσα σε δύο μη ηθοποιούς. Η θετική τους ενθουσιώδη ανταπόκριση στην πρόταση μου ήταν έκπληξη, ή πιο σωστά μια προσωπική προκλητική ανατροπή και μια σημαντική υπενθύμιση:
Καλλιτέχνης, είναι αυτός, που ρισκάρει, αυτός που δοκιμάζει διαρκώς πέρα από το γνωστό και το σίγουρο, αυτός που εκτίθεται σε άγνωστους δρόμους αναζητώντας καινούργιες πραγματικότητες, αυτός που δε βολεύεται σ’ ένα πετυχημένο στυλ.
Μετά ξεκίνησαν οι πρόβες και κει καλεστήκαμε όλοι, όχι μόνο ν’ αποχωριστούμε τα γνωστά μας εργαλεία, αλλά και να συμβιβαστούμε με τις δυσκολίες που επιβάλλει η σημερινή πραγματικότητα της κρίσης σε κάθε δημιουργικό project. Πολύτιμος βοηθός ο Νίκος Φλέσσας που μας υποστήριζε κάθε φορά που πηγαίναμε προς το άγνωστο και μας υπονόμευε με χιούμορ στα γνωστά και στα εύκολα.
Λίγες μέρες πριν το σερβίρισμα, συνειδητοποιώ πως η μουσική μας φρουτοσαλάτα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια Πράξη Αγάπης ή αν αυτό σας φαίνεται μπανάλ, μια πρόσκληση σε κοινό τραπέζι».
Ελένη Γεωργοπούλου
