Ευφυής και ετοιμόλογος, καλοσυνάτος και γενναιόδωρος, με ενσυνείδητη αριστερή συνείδηση και βαθιά αυτοσαρκαστική διάθεση, είδωλο μιας ολόκληρης γενιάς που γέμιζε ασφυκτικά τις μπουάτ και εξαντλούσε το χαρτζιλίκι της στους δίσκους του, ο Θέμης Ανδρεάδης
των μεγάλων σουξέ, που στο απόγειο της δόξας του έδωσε μια γερή κλωτσιά κλείνοντας με θόρυβο την πόρτα στα μούτρα των εγχώριων καλλιτεχνικών λόμπι, επιστρέφει την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου στον Ρυθμό Stage, σε μια βραδιά για τους ακροατές του Ρ/Σ “Στο Κόκκινο” για να τραγουδήσει με την ίδια ορμή και χάρη ” Είμαι πολύ ωραίος “, φωνάζοντας “Δικτατορίες δεν σηκώνει ο λαός ” και εκλιπαρώντας ακόμα και τώρα την ” Λούλα “!
Με αυτήν την αφορμή μιλά στην Αυγή της Κυριακής και την Μάνια Ζούση.
– Έχετε συνδεθεί με ωραίες θύμισες και γέλια, νιάτα και ανεμελιές. Σαν μακρινή γιορτή που μας υπόσχεστε ότι θα συνεχισθεί … Ποια είναι η δική σας αίσθηση;
Μερικά πράγματα – ερήμην σου – καταγράφονται στο συλλογικό υποσυνείδητο χωρίς κατ΄ ανάγκην να απηχούν στη προσωπική σου κατάσταση. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι όταν π.χ περπατάς στον δρόμο σκεφτικός και ξαφνικά ένα άγνωστο χέρι σε κτυπά δυνατά στη πλάτη και σου λέει ” Γειά σου ρε Θέμαρε, σε είδα χθες στη τηλεόραση που έκανες τα τρελλά σου και πολύ γούσταρα “. Eσύ χαμογελάς, τον ευχαριστείς και αυτός συνεχίζει ” πως το έλεγες αυτό το τραγούδι; ” και σου ζητάει να του το τραγουδήσεις επιτόπου. Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω με γλαφυρό τρόπο αυτή τη σχέση του πομπού – καλλιτέχνη και του δέκτη – κοινού. Δηλαδή, υπάρχει μία κοινή συνισταμένη η οποία ενώνει τις διαθέσεις και αυτή είναι ο λόγος και οι εποχές που δημιουργούν αυτό το κλίμα γιορτής. Είναι σαφές πως μάλλον η εποχή που διανύουμε ζητά πάλι αυτή την οικειότητα που μας φέρνει κοντά, “σαν μακρινή γιορτή που υπόσχεται ότι θα συνεχισθεί”!
– Καθιερώσατε μαζί με τον ΛοΓό το το “Σατυρικό Τραγούδι”. Τί σας έχει μείνει στη θύμηση από αυτήν την εποχή;
Τον όρο σατιρικό τραγούδι δεν τον είχα στο μυαλό μου όταν ξεκίνησα να τραγουδώ. Πριν βρεθούμε με τον Γιάννη Λογοθέτη είχα – μέσα στην χούντα – τραγουδήσει δύο τραγούδια που καταγράφηκαν και αυτά ως σατιρικά, του Γιάννη Μαρκόπουλου, ” Τον άντρα τον πολλά βαρύ” και το ” Θα πάω στην ζούγκλα με τον Ταρζάν ” αλλά η εποχή τα ήθελε να έχουν έναν εύθυμο χαρακτήρα αλλά, με κρυφό αντιστασιακό μήνυμα. Ο Λογο μου έδωσε στίχους, έγραψα μουσική, και τους τραγούδησα στο πρώτο μας LP, τις ‘ Γελοιογραφίες” του 1973 . Έτσι προέκυψε το σατιρικό τραγούδι ! Πολύ μεγάλη επιτυχία ! Έρχεται και η μεταπολίτευση με το πανηγυρικό κλίμα που ταίριαζε απόλυτα στη διάθεση των ανθρώπων. Ακολούθησαν πολλοί δίσκοι, χιλιάδες ζωντανές εμφανίσεις μέχρι το ΄82, τεράστια επιτυχία. Ήμουν ένα είδωλο ! Πράγμα που μου δημιουργούσε αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα που δύσκολα μπορούσα να διαχειριστώ.
– Παράλληλα με την λαμπρή διαδρομή και δημοφιλία είναι η αποχώρησή σας μέσα σε ένα βράδυ. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αποφασίσετε κάτι τέτοιο;
Η διαδρομή που σας διηγήθηκα έχει να κάνει με ένα σύστημα στο οποίο θέλεις δεν θέλεις πρέπει να είσαι ενταγμένος, ένα σύστημα ελεγχόμενο που σε ” καθοδηγεί ” και με μία λέξη είναι αυτό που ονομάζουμε ” αγορά».
Αν και είμαι καλός μελετητής των παιγνίων στην αγορά , οι όροι του παιχνιδιού αυτού, μου ήταν ξένοι. Όχι από άγνοια αλλά από θέση. Το να θέλεις να εξελίσσεις σαν καλλιτέχνης την τέχνη σου μη υποκύπτοντας σ΄ ένα σύστημα που σε θέλει αναλώσιμο προϊόν εξαντλώντας σε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς έως απάνθρωπους στον βωμό της δημοφιλίας, πουλώντας σε σαν ιλουστρασιόν εποχιακό είδος, αυτό έχει τα όριά του.
Τα όρια αυτά ονομάζονται αξιοπρέπεια και υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας είναι να πολεμήσεις αυτό το σύστημα πράγμα που σε κάνει να φαίνεσαι γραφικός ή Δον Κιχώτης στη καλύτερη και ο άλλος είναι η ηρωική έξοδος. Προτίμησα τον δεύτερο.
– Σχεδιάσατε και ζήσατε μια άλλη ζωή;
Όσο τραγουδούσα, και τραγουδάω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι τα σαράντα μου που αποφάσισα να σταματήσω, δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να ασχολείται με κάτι άλλο. Δεν μπορούσα να “δω”αν υπάρχει μία άλλη ζωή. Εδώ να σας πω ότι από νεαρός – αν και τσιλημπούρδισα δεόντως- είμαι από 27 χρονών σε μόνιμη σχέση. Ύπανδρος και πατήρ δύο τέκνων. Είναι γνωστές οι σχέσεις ” των επωνύμων ” και τα ναυάγια και ρήξεις που δημιουργούνται απ’ αυτό το σύστημα που σας ανέφερα πιο πάνω το οποίο σε θέλει να κυνηγάς πάση θυσία το είδωλό σου στον καθρέφτη και στην κοινωνία, και δεν αντιλαμβάνεσαι στον σωστό χρόνο ότι ζεις και μεγαλώνεις όχι σ΄ ένα αυτιστικό περιβάλλον αλλά με ανθρώπους που αγαπάς και μεγαλώνεις μαζί τους. Είχα λοιπόν την μεγάλη χαρά να ζω σε μία κανονική ζωή διατηρώντας παράλληλα και την αγάπη μου για την τέχνη μου έστω και μακριά της. Δεν σταμάτησα να γράφω τραγούδια αν και ένα μεγάλο διάστημα η απόσταση αυτή μου στοίχισε μία κατάθλιψη . Ανθρώπινα πράγματα. Όμως η ζωή πάντα σε εκπλήσσει. Ακούστε τι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια. Να μαγειρεύω. Να φροντίζω και να καθαρίζω τον χώρο που ζω. Να ψωνίζω από την αγορά. Να είμαι βοηθός εργαστηρίου της γλύπτριας συζύγου μου. Να πηγαίνουμε καμιά εκδρομή και να κατασκηνώνουμε, να βγάζω βόλτες τα δύο πρώην αδέσποτα σκυλιά μου, να γράφω, να γράφω, να γράφω τραγούδια και να τα τακτοποιώ στα συρτάρια.
– Ποια ήταν η κινητήρια δύναμη που σας ώθησε στην επιστροφή της δισκογραφίας και ενεργούς τέχνης;
Όταν το ερώτημα “Γιατί δεν τραγουδάς ρε Θέμη”, γιγαντώθηκε.
Πέρασα ένα βασανιστικό διάστημα μ΄ αυτό το ερώτημα και με το άλτερ έγκο μου να αντιστέκεται σθεναρά, προβοκάροντάς με. Πέσανε κάποιες εσωτερικές σφαλιάρες και μία ωραία πρωία με την έντονη προτροπή του
εικαστικού της οικογένειας, του υιού Δημήτρη, λέω στην Άννα ” τι λεφτά μας έχουν μείνει ρε Άννα; Φτάνουν να μπω στο στούντιο να κάνω έναν δίσκο; Μέσα, μου απαντά. Θα βρούμε.”
Ξανακοίταξα τα τραγούδια μου. Ξανασυνάντησα τους συνεργάτες από τα παλιά και τους πρότεινα να με βοηθήσουν δεδομένου ότι η δισκογραφία είχε – και έχει – υποστεί βαθιά καθίζηση.
Μπαίνω στο στούντιο και ιδίοις εξόδοις φτιάχνω έναν δίσκο με 15+1 τραγούδια και τίτλο ‘Το Σώμα Ξέρει”. Οι στίχοι του ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη, η εξαιρετική ενορχήστρωση του Σταύρου Καβαλιεράτου, και τους Σταμάτη Κραουνάκη, Ηρώ Σαϊα, Σταυρούλα Μανωλοπούλου και Δημήτρη Ανδρεάδη να τραγουδούν. Ο δίσκος κυκλοφορεί το 2012 και τυχαίνει πολύ καλής υποδοχής. Η τότε ΕΡΤ που ο ακατονόμαστος της έριξε μαύρο, τον δέχτηκε με ενθουσιασμό αφιερώνοντας ειδικές εκπομπές. Εύχομαι γρήγορα η νέα κυβέρνηση της αριστεράς να ρίξει πάλι φώς και ν΄ ανοίξει την ΕΡΤ.
– Είστε μια καλλιτεχνική οικογένεια, εικαστικών, ηθοποιών και συγγραφέων. Οι νέοι
έχουν απίστευτες ιδέες αλλά και μεγάλα ζόρια. Πώς μπορεί η καλλιτεχνική δημιουργία να βρει διέξοδο;
Τα λόμπι σ΄ όλους τους καλλιτεχνικούς χώρους έχουν τον πρώτο λόγο, με αποτέλεσμα οι δημιουργοί να περνούν μια βαθιά ύφεση στην πρωτογενή δημιουργία και στον τρόπο διάθεσης, έκθεσης και πώλησης της εργασίας τους. Οι μεσάζοντες δημιούργησαν μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό. Η κρίση αυτή, συχνά λέω, είναι πρωτίστως πολιτιστική. Σ΄ όλους τους χώρους προκειμένου να υπάρξει, ο δημιουργός ή δεν θα πληρωθεί καθόλου ή θα πληρώσει κι από πάνω. Η ”δεξιά” αντίληψη-νοοτροπία στις τέχνες επέβαλλε ένα σύστημα εισαγωγών πολιτικής και ιδεών τέτοια, που οι καλλιτέχνες με εντοπιότητα, δυναμική και άποψη βρέθηκαν στο περιθώριο. Παράλληλα αναδεικνύονταν το πιο ευτελές κομμάτι της εγχώριας σκηνής. Η κατάσταση είναι θλιβερή. Εύχομαι ο υπουργός κ. Ξυδάκης που είναι γνώστης αυτής της θλιβερής κατάστασης να έχει κάποιες λύσεις σ΄ αυτό το καλλιτεχνικό αδιέξοδο.
– Θα ακολουθήσουν και άλλες εμφανίσεις και νέες ιστορίες μετά τον Ρυθμό Stage και τί θα αφηγούνται;
Αμέ! Φτάνει να βρω δρόμους για να φτάσουν προς τα έξω. Διάθεση και υλικό υπάρχουν μπόλικα, να βρίσκαμε και κανέναν παραγωγό, να τα υλοποιήσουμε, καλά θα ΄ταν…Γιατί ”λεφτά δεν υπάρχουν’!
Πηγή : Αυγή
