Κορίτσι – ορχήστρα, η 25χρονη Nefeli Walking Undercover, κατά κόσμον Νεφέλη Λιούτα, που μόλις κυκλοφόρησε την δεύτερη συνθετική της δουλειά, διδάσκει βιολί, ακόμα και σε σχολεία της άγονης γραμμής, ονειρεύεται παράξενα παραμύθια που τα κάνει
λέξεις, μουσικές και εικόνες, φοιτά στη Νομική και συμμετέχει ως session μουσικός σε διάφορα καλλιτεχνικά σχήματα. Με αφορμή την δεύτερη συνθετική της δουλειά που κυκλοφορεί προσωπικά και ανεξάρτητα – όπως και η πρώτη- με τίτλο “1041ΑΚ (Φάηντερς, κήπερς), γράφει στο artplay.gr και «αναρωτιέται διακριτικά με αφορμή το άρθρο του Αστικού Κώδικα περί χρησικτησίας, για τη συνέχεια του κόσμου και των γενεών, επιθυμώντας να εναποθέσει την ευθύνη της διαχείρισης της γης σε αυτούς που διακρίνουν ακόμα τη φευγαλέα αστραφτερή ουσία της ύπαρξής της, τα παιδιά και όσους αισθάνονται σαν αυτά».
« Όταν το 2007 κατοχύρωνα το Nefeli Walking Undercover ως καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, πίστευα σθεναρά ότι το δημιουργικό μου μουσικό μέλλον θα πλέκεται εσαεί γύρω από τις διασκευές. Ήταν το φθινόπωρο του 2009 που, φεύγοντας από τη συμμετοχή στα γυρίσματα του ‘Temporary Athens’ του Vincent Moon στην Κολοκοτρώνη όπου δεκαπέντε μπάντες φιλμογραφήθηκαν να συνεχίζουν η μία τον ήχο της άλλης σε ένα σπίτι γεμάτο μελωδίες, τα αυτιά μου, τα μάτια μου, η μύτη μου, τα χέρια μου, άκουγαν ολόκληρα και συνεχόμενα τους ήχους και τη μουσική παντού και από τα πάντα, σαν κάποιος να είχε πειράξει τη διαύγεια των ήχων τοποθετώντας την στα άκρα, κάνοντάς την απαραίτητη, ζωτική, το τσούγκρισμα των ποτηριών, το κουδούνισμα των κάδων, το θρόισμα των εφημερίδων του πρωινού που ακολουθούσε, τις φωνές των ηλικιών στους δρόμους και τη νύχτα.
Ίσως για αυτό και στην πρώτη μου απόπειρα γραφής που ακολούθησε, όταν είπα ότι, αυτό είναι, αυτό θέλω, θέλω να φτιάχνω μουσική, θέλω να φτιάχνω τον ήχο μου, τα πρώτα κρουστά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν τσίγκινες λεκάνες, γυάλινα ποτήρια, νομίσματα, ντουλάπια, εφημερίδες.
Το πρώτο μου άλμπουμ με τίτλο “Τα μολύβια-κομάντος” κυκλοφόρησε ανεξάρτητα τον Οκτώβριο του 2011 ως ανεξάρτητη κυκλοφορία μέσω της σελίδας nefeliwalkingundercover.bandcamp.com και ήταν μια δουλειά αυστηρά προσωπική σε σημείο άρσης δημοκρατικού πολιτεύματος, ανέλαβα τη μουσική, τον στίχο, την ενορχήστρωση, τις πολυφωνίες, τα βιολιά, τα πιάνα, τις κιθάρες, τις καλίμπες, όλα τα κρουστά αντικείμενα. Θεματικά, προσπάθησα να κλειδώσω σε δέκα κομμάτια όλον τον αντίκτυπο που άφησε στη μνήμη το πέρασμα των παιδικών χρόνων πριν τον ερχομό των ενήλικων, πόλεις κι ουρανούς, νερά, κεραίες, χωράφια, γυρτές χαμογελαστές γιαγιάδες, παιδικά παραμύθια, πρώτα βιβλία νομικής, απώλειες, νανουρίσματα, φως και ο απαλός αέρας του Μαΐου στην ταράτσα.
Στα τριάμισι χρόνια που ακολούθησαν παράλληλα με την εργασία ως δασκάλα βιολιού και μουσικών συνόλων για παιδιά, υπήρξαν live και εμφανίσεις σε μικρούς ή μεγαλύτερους χώρους της Αθήνας, συγγραφή και παρουσίαση μουσικών παραμυθιών, το πρώτο βραβείο στους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού 2011, η επανακυκλοφορία των μολυβιών-κομάντος το 2014 με το μουσικό περιοδικό “Κόκκινη Καρφίτσα” (εφημερίδα “Η Αυγή”) υπό την πρωτοβουλία του πρόωρα χαμένου Βαγγέλη Βέκιου και το φτιάξιμο του δεύτερου δίσκου.
Στον δεύτερο δίσκο δοκίμασα να ανοίξω ελαφρά το πεδίο των συμμετοχών. Υπάρχουν πλέον και επαγγελματικά κρουστά πλάι στα αντικείμενά μου, διαφορετικά ηχοχρώματα φωνών – γυναικείων και αντρικών, μια ελαφριά ηλεκτρική κιθάρα, κοντραμπάσο, χάλκινα πνευστά. Κάποιοι από τους συμμετέχοντες παίζουν μαζί μου ούτως ή άλλως όλο αυτό τον καιρό στα live, με κάποιους άλλους, όπως τα χάλκινα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, συνεργαστήκαμε πρώτη φορά δισκογραφικά, όλους όσους ανακατεύτηκαν όμως τους χάρηκα ιδιαίτερα και τους ευχαριστώ πολύ. Όπως ευχαριστώ και τον Παναγιώτη Πανταζή για τον σχεδιασμό του μεγάλου εξωφύλλου – αφίσα, που ερμήνευσε τον τίτλο του δίσκου καλύτερα και από την δημιουργό του.
Παρά την αρχική επιθυμία και αναζήτηση πιο μαζικής λύσης κυκλοφορίας – υπήρξε και ένα βραβείο/συμβόλαιο δίσκου από τους Αγώνες του 2011 που ποτέ δεν δόθηκε – τηρήθηκε και πάλι η ανεξάρτητη, προσωπική παραγωγή και η προσπάθεια της επικοινωνίας χέρι με χέρι, με ένα σχετικό άγχος παραπάνω για το αν θα καταφέρει να φτάσει ο δίσκος εκεί που θέλω αλλά και με μια οικεία ανακούφιση που η διαχείριση του υλικού βρίσκεται σε γνώριμα νερά ως προς την αισθητική και τις πρωτοβουλίες.
Ο δίσκος βρίσκεται για ηλεκτρονική αγορά και παραγγελία φυσικού αντιτύπου στο site του bandcamp. Το φθινόπωρο θα πραγματοποιηθεί και η παρουσίαση. Έως τότε, στοιχεία του θα ακουστούν σε φεστιβάλ, sites, εκπομπές στο ραδιόφωνο. Για τους ενδιαφερομένους, γυρίσαμε και ένα βίντεοκλιπ για το πρώτο κομμάτι του δίσκου “Από τον Μπρεχτ στα παιδιά μας” που μπορεί να ιδωθεί online.
Όσο για τις ιστορίες, το “1041ΑΚ (Φάηντες, κήπερς)” με αφορμή το άρθρο του Αστικού Κώδικα περί χρησικτησίας, αναρωτιέται διακριτικά για τη συνέχεια του κόσμου και των γενεών και επιθυμεί να εναποθέσει την ευθύνη της διαχείρισης της γης σε αυτούς που διακρίνουν ακόμα τη φευγαλέα στραφταλιστή ουσία της ύπαρξής της, παιδιά – ή ακόμα λίγο παιδιά».
Νεφέλη Λιούτα
* Ταυτότητα άλμπουμ “1041ΑΚ (Φάηντερς, κήπερς) //
nefeliwalkingundercover.bandcamp.com
Κάμερα: Θοδωρής Βρανάς, Νεφέλη Λιούτα //
Σκηνοθεσία: Νεφέλη Λιούτα //
Εμφανίστηκαν αλφαβητικά πέραν της υπογράφουσας οι: Θοδωρής Βρανάς, Στέλλα Κεχαγιά, Αναστάσης Κοκουγιάννης, Νικόλας Κούβαρης, Ρωμανός Λιούτας, Διονύσης Μόρφης, Νίκος Τσέλιος //
Ευχαριστούμε την οικογένεια Βρανά για την αρχοντική φιλοξενία στα Κύθηρα, τις: μαμά Νίκου, μαμά Νικόλα, μαμά Αναστάση για τη ευγενική χορηγία τροφοκαυσίμων και την υποβρύχια καμερούλα που άντεξε το γύρισμα //
Ηχογράφηση: Νίκος Αγγλούπας, Μιχάλης Τσομπάνογλου
Μίξη/mastering: Νίκος Αγγλούπας
Παραγωγή: Νίκος Αγγλούπας, Νεφέλη Λιούτα //
Θοδωρής Βρανάς: ντραμς, κρουστά
Νίκος Τσέλιος: κιθάρα
Μιχάλης Καλκάνης: κοντραμπάσο
Αλίκη Γκανά, Λαμπρινή Γιώτη, Αντρέας Κιλτσικσής, Γιάννης Λιούτας, Νέλλη Οικονομίδου: φωνές
Pan Pan: πειραγμένο πιανάκι
Νεφέλη Λιούτα: φωνή, βιολί, πιάνο, μπασοκίθαρο, κρουστά //
